Samenvatting basisboek criminologie
- 18886 keer gelezen
Dit boek gaat over methoden en technieken om criminologisch onderzoek uit te voeren. Criminologie is een objectwetenschap. Dit betekent dat het niet één verklaring gebruikt voor diverse fenomenen, maar juist allerlei verklaringen voor één fenomeen(criminaliteit). Hierbij worden allerlei verschillende disciplines gebruikt. Wetenschappers gebruiken in de criminologie vaak hun herkomstwetenschap (psychologie, sociologie, etc.).
Criminaliteit is géén criminologie. Criminaliteit (volgens de wet) geeft een te smalle definitie die ook nog aan verandering onderhevig is (zo was homoseksualiteit ooit verboden en nu niet meer). Criminologie is beter te definiëren als de studie van het vóórkomen van criminaliteit, het verklaren er van, de strafrechtelijke sancties en de victimologie. Slachtofferstudies zijn onder te verdelen in twee typen. Ten eerste heb je de studies die inzicht moeten geven in de gevolgen van het delict voor het slachtoffer(bv. slaapstoornissen, PTSD, etc.). Ten tweede kunnen slachtofferstudies dienen om inzicht te verkrijgen het totale aantal gepleegde delicten in Nederland.
Criminaliteit is een containerbegrip. In een onderzoek ben je vaak geïnteresseerd in een bepaald type van criminaliteit, zoals vermogens- of geweldsdelicten. Daarbij hebben deze verschillende typen criminaliteit verschillende verklaringen. Het is dus van belang te zorgen dat het onderwerp niet te heterogeen is.
Een standaardclassificatie van criminaliteit is die van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Deze heeft twintig categorieën gebaseerd op de Nederlandse wetten. Je kunt ook andere indelingen hanteren, zoals of er wel of geen directe slachtoffers waren, of het delict individueel of in een groep plaatsvond, mate van georganiseerdheid, jonge/oude dader, etc.
Wetenschap
De meningen zijn verdeeld over wat de wetenschap nu eigenlijk is. Iedereen is het er wel over eens dat het rationeel en objectief moet zijn en moet streven naar de waarheid. Door de tijd heen zijn er diverse waarheidsopvattingen geweest. Fenomenologie houdt rekening met de mens in relatie tot zijn omgeving (bijv. dat twee mensen hetzelfde kunnen doen, met een heel ander doel). Symbolisch interactionisme gaat er van uit dat mensen middels symbolen met elkaar in interactie staan. Menselijk gedrag is alleen te begrijpen wanneer je de symbolen van menselijke interactie begrijpt. Neopositivisme probeert aan de hand van wetenschappelijk getoetste uitspraken iets te zeggen over de werkelijkheid. Het is de tegenhanger van kritisch rationalisme. Dit gaat er juist van uit dat er nooit iets echt waar kan zijn; je kunt alleen weten dat iets niet waar is. Het wordt daarom ook wel falsificationisme genoemd: je moet theorieën falsificeren, en als die niet-gefalsificeerd is, is die “voorlopig waar”.
Empirische cyclus
Wetenschappelijk onderzoek verloopt via de zogenaamde empirische cyclus. Deze zorgt er voor dat het onderzoek bepaalde fasen doorloopt. Deze fasen zijn:
Evaluatie gebeurt aan de hand van vier criteria:
Modellen en theorieën
Een model is een constellatie van de werkelijkheid welke aan drie voorwaarden moet voldoen: het model moet onafhankelijk zijn van de werkelijkheid, het moet bekender zijn dan de werkelijkheid en het moet in structuur overeenkomen met de werkelijkheid. Een theorie is een voorbeeld van een model, maar het is ingewikkelder. Het moet voorspellingen kunnen doen en kunnen verklaren.
Typen onderzoek
Eerst kijken we naar het niveau waarop je onderzoek kunt doen. We onderscheiden het micro-, meso- en macroniveau. Het microniveau is het niveau met de kleinste analyse-eenheid: het individu. Het macroniveau kijkt naar processen op aggregatieniveau: bijv. de staat. Bij uitspraken op dit niveau moet men oppassen voor de zogenaamde ‘ecologische fout’: wanneer onderzoekers bevindingen op het ene niveau verklaren op een ander niveau. Het mesoniveau valt tussen het micro- en macroniveau. Het moet gaan over een niveau hoger dan het individu, maar niet zo hoog als de staat. Denk bijv. aan een groep, of een wijk.
Ten tweede kijken we naar kwantiteit versus kwaliteit. Sommige vragen vergen heel veel data en hebben een grote kwantiteit nodig om een antwoord te vinden (bijv. of je wilt weten of vermogenscriminaliteit afneemt). Andere vragen hebben juist meer kwalitatieve informatie nodig (bijv. hoe drugshandelaren te werk gaan).
Ten derde kijken we naar of we dingen willen beschrijven of verklaren. Het liefste willen we dingen kunnen verklaren, maar voordat je dat kunt doen moet je wel weten hoe een situatie er in de werkelijkheid uit ziet en zul je het toch eerst moeten beschrijven. Beschrijvend onderzoek geeft een opsomming van het vóórkomen van bepaalde verschijnselen en brengt het soms in verband met andere verschijnselen, maar het kan het niet verklaren. Verklarend onderzoek wordt ook wel causaliteits- of experimenteel onderzoek genoemd.
Ten vierde kijken we naar de tijdfactor. Soms ben je geïnteresseerd in een oorzaak-gevolgrelatie. Als je dat goed wilt toetsen, zul je data moeten verzamelen op twee tijdstippen, om er zeker van te zijn dat het ene voorafgaat aan het andere. Zo’n onderzoek, waarin je door de tijd metingen verricht noemt men longitudinaal onderzoek. Je kunt een prospectief en een retrospectief longitudinaal onderzoek hebben. Bij prospectief loop je met de bevindingen in de tijd mee; bij retrospectief worden respondenten ‘achteraf’ gevraagd gegevens over de tijd heen te produceren. Omdat zulk onderzoek heel lang duurt en veel geld kost, wordt er vaker cross-sectioneel onderzoek verricht. Hiermee kun je heel goed beschrijvend onderzoek doen.
Tot slot kijken we naar het gebruik van primaire of secundaire data. Primaire gegevens zijn door de onderzoeker zelf verzameld. Secundaire gegevens zijn al gepubliceerd maar worden hergebruikt voor onderzoek (zoals gegevens van het CBS).
Operationaliseren
Operationaliseren is het meetbaar maken van constructen. Meten is het toekennen van getallen aan waarnemingen. We onderscheiden vijf meetniveaus:
Interval meetniveau. Hierbij is er ook nog een vaste verhouding tussen de metingen. Bijv. temperatuur. De afstand tussen 10 en 13 graden is even groot als de afstand tussen 20 en 23 graden. Bij dit meetniveau is geen vast nulpunt.
Ratio meetniveau. Hier is er wel een vast nulpunt, en liggen niet alleen de verschillen tussen metingen vast maar ook de verhoudingen van de metingen zelf. Bijv. de prijs van een product. Iets kan gratis zijn, dan is het in ponden en euro’s en dollars gratis.
Samenvattend is het dus zo dat hoe lager het meetniveau, hoe meer vrijheid de onderzoeker heeft om de metingen te transformeren. Maar hoe lager heet meetniveau, hoe minder informatie er besloten ligt in de metingen.
Operationaliseren is nodig om bepaalde constructen te kunnen meten, zoals intelligentie of religiositeit. Men gebruikt soms ook hypothetische constructen. Hiermee wordt een niet-uitwendig waarneembaar kenmerk van personen veronderstelt aanwezig te zijn. Je weet niet zeker dat deze constructen aanwezig zijn (zoals sociale controle), maar je moet de aanwezigheid veronderstellen door andere kenmerken te waarnemen.
Zelfs als je weet wat je wilt gaan meten, bijvoorbeeld ‘spijt’, dan moet het nog duidelijk worden gemaakt hoe je dat gaat meten. Je kan niet zomaar vragen: “Heeft u er spijt van?”. Hiervoor moet je een operationele definitie maken. Deze definitie geeft precies aan wat je gaat meten en hoe je dat gaat doen.
Betrouwbaarheid en validiteit
Betrouwbaarheid gaat over de vraag of je nauwkeurig hebt gemeten. Validiteit gaat over of je hebt gemeten wat je wilde meten. Je kunt bijvoorbeeld iets totaal anders meten dan je wilde weten, en dat toch heel nauwkeurig doen. Aan de andere kan je ook precies meten wat je wilde weten, maar dat heel onnauwkeurig doen. Er zijn verschillende typen validiteit.
Constructvaliditeit
Statistische conclusie validiteit
Dit gaat over het wel of niet hebben van een significant resultaat. Significant betekent dat er zo’n kleine kans is dat je het gevonden verband per toeval zou hebt gevonden, dat we het voor waar aannemen. Als die kans kleiner is dan ‘alfa’ (α) concluderen we dat de aanname van geen-verband onjuist is. Het resultaat is dan statistisch valide.
Interne validiteit
Interne validiteit heeft betrekking op het redeneren binnen het onderzoek. Stel dat je te maken hebt met een spurieus verband, dan is je onderzoek niet intern valide. Je kunt dan wel een relatie vinden, maar die hoeft geen enkele wetenschappelijke betekenis te hebben. Bijv. het bekende verband tussen ooievaars en baby’s.
Externe validiteit
Hier kijk je of de gevonden resultaten ook generaliseerbaar zijn.
Samenvattend stellen wij ons bij de vraag of we betrouwbaar en valide hebben gemeten, de volgende vragen: heb ik zonder conceptuele fouten en precies gemeten wat ik wil meten, mag ik dat resultaat als niet-toevallig resultaat beschouwen, is dat resultaat niet het gevolg van een spurieus verband, en heeft het resultaat betrekking op een bredere groep dan alleen de onderzochte groep?
Betrouwbaarheids- en validiteitsanalyse
De validiteit en betrouwbaarheid van een onderzoek kunnen wetenschappelijk worden getoetst. Deze toetsingen noemen we betrouwbaarheidsanalyses en validiteitsanalyses.
Betrouwbaarheidsanalyse
Betrouwbaarheid ging om de vraag of er nauwkeurig is gemeten. Dit kan je op vier manieren nagaan:
Validiteitsanalyse
Validiteit kijkt of je meet wat je wilde meten. Hier zijn ook vier testen voor:
Kwaliteitsaspecten van onderzoek
Ook al is een onderzoek valide en betrouwbaar, dan nog kunnen er zich complicaties voordoen die voor vertekende resultaten zorgen of je onderzoek weinig bruikbaar maken. Ten eerste heb je te maken met ‘obtrusive’ metingen: wanneer mensen zich anders gaan gedragen in een onderzoekssituatie. Je wilt natuurlijk ‘unobtrusive’ metingen. Resultaten die met name ‘unobtrusive’ zijn, zijn observaties die de respondent niet door heeft. Ten tweede wil je dat je steekproef representatief is, zodat resultaten kunnen worden gegeneraliseerd naar de populatie(dus geen selectie-effecten). Onderzoek naar criminelen is vaak niet erg representatief (denk aan de misdaadtrechter). Ten derde kent criminaliteit een hoog ‘dark number’: we krijgen niet het totaal aan criminaliteit te zien. En als laatste probleem, het verschil van definities tussen verschillende landen. Juridische kwalificaties van zowel gedrag als delict kunnen fors uiteenlopen.
Gelaagde structuur van criminaliteit
Criminaliteit heeft op meerdere manieren een gelaagde structuur. Zo kun je criminaliteit op meerdere lagen meten. Je kunt kijken naar het totaal aantal delicten, naar processen-verbaal (die ook meer dan één delict kunnen bevatten), het daderniveau (daders kunnen ook meerdere delicten plegen), strafdossiers en strafzaken. Daarnaast is er ook nog een geografische gelaagdheid. Je kunt bijv. per gemeente gaan kijken, of per stad, of per wijk. Daar binnen kun je nog gaan kijken naar type delicten (inbraak, geweld, beroving). Tot slot zijn er nog de slachtoffers. Sommige delicten hebben één slachtoffer, sommige helemaal geen slachtoffers, terwijl anderen een hele grote groep slachtoffers hebben (die soms niet eens weten dat ze slachtoffer zijn). Daarom geven ook slachtofferenquêtes geen volledig beeld van de criminaliteit.
Typen onderzoek
Het soort onderzoek hangt o.a. af van de vraagstelling en mogelijkheid om aan gegevens te komen. Zo zijn er per onderzoek verschillen in:
Met ieder onderzoek dienen de privacy en ethische regels in acht genomen te worden.
Er zijn meerdere manieren waarop een criminologisch onderzoek kan worden uitgevoerd. De genoemde stappen kunnen van volgorde wisselen. Hieronder zal echter de meest gangbare manier worden besproken.
Vooronderzoek
Het is verstandig om, voor je het onderzoek daadwerkelijk gaat uitvoeren, het eerst uit te testen. De interviewers moeten worden getraind, de enquêtes moeten worden gecontroleerd, observaties moeten worden geoefend, respondenten moeten nog eens worden gevraagd om hun meewerking, etc. Zo’n testonderzoek wordt een ‘pilot study’ genoemd. Aan de hand van zulke studies kunnen heel veel verbeterpunten naar boven komen.
Triangulatie
Elk type onderzoek heeft zijn eigen sterke en zwakke kanten. Het is daarom goed om verschillende typen onderzoek met elkaar te combineren. Je kan dan bijv. kwantitatief onderzoek en kwalitatief onderzoek naast elkaar gebruiken. Dit wordt triangulatie genoemd.
In de onderzoeksopzet (of: onderzoeksdesign) staat welke stappen genomen moeten worden om de onderzoeksvragen te kunnen beantwoorden. Een onderzoeksvraag kijkt vaak naar een causaal verband: is Y het gevolg van X? Je kan dan niet zomaar gaan meten en concluderen dat, omdat Y en X tegelijk voorkomen, Y dan wel het gevolg van X zal zijn. Voorbeelden van onderzoeken die hierbij gedaan kunnen worden zijn observationeel, quasi-experimenteel en experimenteel onderzoek.
Een causaal verband moet aan drie eisen voldoen:
Voorbeelden van complicaties bij een verband dat causaal lijkt te zijn, zijn multipele oorzaken (wanneer X en Y beiden worden veroorzaakt door Z) en suppressor-variabelen (wanneer het verband tussen X en Y wordt onderdrukt door Z).
Interventie
Een interventie is wanneer een stimulus wordt gegeven aan personen, organisaties, landen of groepen personen, die tot doel heeft iets te veranderen bij die analyse-eenheden. Bij observationeel onderzoek wordt geen interventie uitgedeeld. Een interventie kan worden gezien als de onafhankelijke variabele.
Als je wilt weten wat het effect is van een interventie, moet je voor en na de toediening van de interventie meten. Zelfs dan, als je ziet dat er een verandering is opgetreden, is het belangrijk na te gaan of dat ook komt door de interventie. Het kan immers ook een andere oorzaak hebben.
Vereisten voor causaal onderzoek
Een causaal onderzoek moet aan een aantal eisen voldoen:
Observationeel onderzoek
Bij observationeel onderzoek wordt er niet door de onderzoeker een interventie uitgedeeld. Dat betekent niet dat er geen interventie kan plaatsvinden (zoals een wetswijziging). Er kan dan dus ook een nameting plaatsvinden. Het is echter veel moeilijker om een eventueel effect toe te wijzen aan de interventie, omdat je geen andere variabelen kunt uitsluiten.
Quasi-experimenteel onderzoek
Bij dit onderzoek heb je een controlegroep en een experimentele groep. De experimentele groep krijgt een interventie, en de controlegroep is de vergelijkingsgroep die geen interventie krijgt. Je kunt dan de twee groepen met elkaar vergelijken na de interventie. Het verschil tussen de twee groepen kan je dan toewijzen aan de interventie.
Bij quasi-experimenteel onderzoek is het alleen zo dat de onderzoeker niet zelf de groepen kan indelen. Hij moet het doen met bestaande groepen (zoals afdelingen in gevangenissen, schoolklassen, buurten). Je kunt er daarom niet altijd helemaal zeker van zijn dat de interventie het enige verschil is tussen de twee groepen.
Experimenteel onderzoek
Hierbij bepaalt de onderzoeker wie er in de experimentele groep zit en wie in de controlegroep. Dit gebeurt meestal willekeurig (at random). Als er dan alleen nog toevallige verschillen zijn tussen de twee groepen noemt men de groepen statistisch equivalent. De experimentele groep krijgt dan wel een interventie en de controlegroep niet. Dit noemt men het klassieke experiment.
De verandering in de experimentele groep (voor- en nameting) is de bruto-veranderingen. Dit is de verandering die men sowieso wel zou ondergaan plús de verandering als gevolg van de interventie. De verandering in de controlegroep is de verandering die men sowieso wel zou ondergaan. Het verschil tussen deze twee is de netto-verandering.
Soms zijn zulke onderzoeken niet mogelijk, maar wil je toch een causaal verband kunnen vaststellen (bijv. hoe effectief een bepaalde therapie is). Er zijn drie manieren om dit op te lossen. Ten eerste kun je met statistiek bepaalde verstorende invloeden corrigeren. Hiervoor moet de steekproef wel groot genoeg zijn en moet je precies weten welke variabelen verstorend werken. Ten tweede kan je proberen om verschillende groepen toch zo vergelijkbaar mogelijk te maken, door bijv. te individuen of groepen te ‘matchen’. Ten derde kun je ‘propensity score matching’ gebruiken. Dit is een geavanceerde manier van matchen.
Validiteit
Validiteit is meten wat je wilt meten. Dit speelt ook bij experimenteel onderzoek een grote rol. Er worden een aantal typen validiteit besproken.
Statistische validiteit
Deze kijkt of een gevonden verband significant is of niet (is het toeval?). Je stelt daarbij een H0- en een H1-hypothese op. De H0-hypothese veronderstelt dat er geen verband is. De H1-hypothese veronderstelt dat er een verband is. Wanneer de kans dat je het verband per toeval hebt gevonden kleiner is dan 5%, verwerpen we vaak H0. Deze grens van 5% kan natuurlijk ook lager worden afgesteld. Daar zijn echter ook problemen mee: als je deze α zo laag zet, dan vindt je eigenlijk vrijwel nooit meer een statistisch significant resultaat. Je kunt hierbij twee fouten maken, namelijk een Type-1-fout en een Type-2-fout. Een Type-1-fout maak je wanneer er in de werkelijkheid geen verband bestaat, maar je toch die conclusie trekt (bijv. bij een te hoge α). Een type-2-fout maak je wanneer er in de werkelijkheid een verband bestaat, maar je toch de conclusie trekt dat er geen verband bestaat (bijv. bij een te lage α). Het maken van deze fouten is ook afhankelijk van de steekproefgrootte: bij een kleinere steekproef is de kans op een Type-2-fout groter, en bij een te grote steekproef is de kans op een Type-1-fout groter (dan is bijna elk resultaat significant).
Interne validiteit
Intern valide is een onderzoek wanneer er geen alternatieve verklaring is voor het gevonden resultaat. Je moet een spurieus verband dus uitsluiten. Er zijn tien ‘bedreigers’ van interne validiteit:
Externe validiteit
Externe validiteit kijkt naar de generaliseerbaarheid van het gevonden resultaat. Je kunt generaliseren naar een grotere groep, maar ook naar een andere situatie of een ander tijdstip. Externe validiteit kan worden beschermd door een goede steekproef, door te zorgen voor een zo normaal mogelijke situatie en door goede operationalisering van de constructen. Externe validiteit kan onder andere door de volgende vier dingen worden bedreigd:
Constructvaliditeit
Bij constructvaliditeit kijkt men naar de operationaliseringen van het construct. Bedreigers van constructvaliditeit zijn:
Onderzoekers willen dat de resultaten van de steekproef geldig zijn buiten die steekproef. De resultaten zijn dan generaliseerbaar en de steekproef is dan representatief. Wanneer de steekproef niet representatief is, wordt vaker over een onderzoeksgroep gesproken. Bij criminologisch onderzoek is er een grote ‘hidden population’: de populatie is niet bekend. Zulke populaties hebben geen ‘steekproefkader’ (= totale lijst van analyse-eenheden in de populatie). Je kan dan ook niet weten of de steekproef representatief is, want de kenmerken van de populatie zijn immers niet bekend.
Bij kwantitatief onderzoek wil men minstens een steekproef van 100. Dit is het minimum om statistische toetsen uit te voeren en een aantal generalisaties te kunnen doen. De steekproef moet echter ook niet te groot zijn, want dan zal elk gevonden verband significant blijken.
Er zijn twee manieren om een steekproef te trekken, via ‘probability sampling’ en ‘non-probability sampling’.
Probability sampling
Bij probability sampling heeft ieder lid van de populatie een gelijke kans om in de steekproef te komen. Je krijgt daarmee een representatieve steekproef. Er zijn vier soorten van probability sampling:
Non-probability sampling
Bij non-probability sampling heeft niet ieder lid van de populatie een gelijke kans om in de steekproef te komen. Er zijn vier soorten non-probability sampling:
Non-respons
Bij kwantitatieve onderzoeken is er vaak een hoog percentage non-respons. Dit zijn mensen die je wel in je steekproef wilt hebben en hebt benaderd, maar die toch niet in het onderzoek terecht komen. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Stoop heeft het over de drie O’s: onbereikbaarheid (bijv. mensen die nooit thuis zijn), onvermogen (bijv. mensen die chronisch ziek zijn) en onwil (bijv. mensen die geen zin hebben). Ermoet bij het trekken van een steekproef altijd rekening gehouden worden met de non-respons, en daarom moet er een veel grotere steekproef getrokken worden dan eigenlijk nodig is..
Stoop zegt dat minimaal vier contactpogingen moeten worden ondernomen (telefonisch). Pogingen ’s avonds en in het weekend zijn vaker succesvol. Bij mensen die weigeren kan het nuttig zijn om een meer ervaren onderzoeker nog eens te laten bellen (‘refusal conversion’). De mensen die dan alsnog mee willen doen worden ook wel ‘zachte weigeraars’ genoemd. Een andere methode is de centrale-vraagprocedure. Hierbij wordt geprobeerd de weigeraars het antwoord op de onderzoeksvraag te ontlokken.
Als uitval niet voorkomen heeft kunnen worden, is het gebruikelijk om de uitvallers (de non-responders) te vergelijken met de niet-uitvallers (de responders).
Bij kwantitatief onderzoek hoeft men niet altijd zelf de data te gaan verzamelen. Vaak kan er gebruik gemaakt worden van bestaande data. Dit levert tijds- en kostenbesparing op. Er zijn verschillende bronnen, zoals statistieken (van bijv. CBS), bestaande gegevens van politie en justitie, niet-justitiële archieven en dossiers, slachtofferenquêtes en self-report enquêtes.
Statistieken
Statistieken zijn vooral geschikt voor vragen op macroniveau, omdat de instanties die deze gegevens verzamelen niet op persoonsniveau mogen publiceren. Een voorbeeld van zo’n instantie is het CBS.
Bestaande gegevens van politie en justitie
De data die politie en justitie hebben is in eerste instantie niet bedoeld voor wetenschappelijk onderzoek. De data is operationeel: de verzameling data heeft een doel en wordt alleen daarvoor gebruikt. Denk hierbij aan politiestatistieken, registratiesystemen van het OM en alle opgeslagen strafbladen. Bij het gebruiken van zulke data voor wetenschappelijk onderzoek moet goed gekeken worden naar de validiteit en mogelijke vertekeningen. Er is echter wel heel erg veel data beschikbaar, over het aantal aanhoudingen, delicttypes, rechtszaken, proces-verbalen, straffen, etc.
Niet-justitiële data
Bij dit soort gegevens moet men denken aan HALT-registraties, verzekeraarsregistraties, behandelinstellingen (zoals Pieter Baan Centrum), etc. Ook bij dit soort gegevens moet goed worden afgevraagd waarom deze data is verzameld en opgeslagen, welke vertekeningen dat oplevert en hoe bruikbaar het is voor het onderzoek.
Slachtofferenquêtes
Daar waar niet alle delicten worden geregistreerd of aangegeven bij de politie(dark number), kunnen slachtofferenquêtes laten zien hoeveel mensen slachtoffer zijn geweest van een delict (wat zou impliceren dat er zoveel delicten zijn gepleegd). De definitie van een delict is hierin niet hetzelfde als de strafrechtelijke definitie, wat de indruk kan wekken dat er veel meer criminaliteit is dan blijkt uit politie gegevens. Een voorbeeld van een slachtofferenquête is de Veiligheidsmonitor Rijk (VMR). Hierin wordt gevraagd naar zowel slachtofferschap van ernstige delicten als buurtoverlast en onveiligheidsgevoelens. Er kunnen hevige schommelingen zijn in de data, doordat er soms nieuwe vragen worden gesteld of respondenten op een andere manier worden benaderd. De data is niet erg consistent. Andere slachtofferenquêtes zijn bijv. die van het CBS en de Politiemonitor.
Self-report data
Hierin worden mensen gevraagd of zij dader zijn van een bepaald delict. Er zijn verhitte discussies over de betrouwbaarheid van deze data. De WODC-monitor Jeugdcriminaliteit brengt met enige regelmaat de Monitor Zelfgerapporteerde Jeugdcriminaliteit (MZJ) uit.
Het onderwerp van de vragenlijst, de manier waarop de steekproef wordt getrokken, de manier van benaderen, de context waarbinnen het onderzoek wordt gepresenteerd, kunnen zowel bij slachtoffer- als bij daderenquêtes grote invloed hebben op de cijfers. Dit wordt aangeduid met het begrip: methodeverschillen. Dit zijn dus verschillen tussen cijfers, niet omdat er echt een verschil is tussen de groepen, jaren of landen, maar omdat de cijfers met een andere methode verkregen zijn.
Standaardisatie is, kort gezegd, het werken volgens een protocol. Onderzoeken kunnen van zeer gestandaardiseerd tot volledig ongestandaardiseerd lopen. Het eerste doel van standaardisatie is storende invloeden uit te schakelen. Bijv. wanneer je een onderzoek doet over misdragingen in de adolescentie en opvoeding. Als de ene onderzoeker zegt dat hij iets wil weten over criminaliteit, en de ander zegt dat hij iets wil weten over opvoeding, dan kunnen mensen daar hele diverse antwoorden op geven. Het tweede doel is efficiëntie. Zo bereik je met gestandaardiseerde enquêtes heel goedkoop, heel veel mensen. Je hebt dan van bijv. 2000 mensen heel veel (oppervlakkige) informatie. Het is bijna onmogelijk om 2000 mensen uitgebreid te interviewen.
Standaardisatie binnen interviews heeft tot drie typen geleid. Bij het ongestructureerde interview zijn de respondenten volledig vrij in hun antwoorden (bijv. “Waarom deed je dat?”). Ze kunnen heel uitgebreid of heel kort antwoord geven, wat ze zelf willen. Bij het semi-gestructureerde interview zijn aan de situatie van de respondent beperkingen opgelegd (bijv. “Maak de volgende zin af: …”). Bij een volledige gestructureerd interview zijn ook de gedragsmogelijkheden beperkt (bijv. antwoordcategorieën A t/m E). Deze zullen later worden besproken.
Observeren
Een belangrijk type van observatie is de participerende observatie (waarin de onderzoeker niet alleen maar observeert, maar ook ‘meedoet’ in het leven van de observanten). Het is een belangrijke manier van onderzoek doen, omdat bepaalde ervaringen alleen begrepen kunnen worden door ze zelf mee te maken. Hierin zijn ook gradaties, waarin de onderzoeker volledig bekend is en meedoet tot aan waar hij min of meer ‘undercover’ observeert. Daarin moet echter wel rekening gehouden worden met de vraag of het wel ethisch is, bijv. als mensen niet weten dat ze worden geobserveerd en dat er zich een onderzoeker in hun midden bevindt. Ook de onderzoeker kan zich in een moeilijke situatie bevinden, bijv. wanneer hij getuige is van een delict of wordt geacht er aan mee te werken. In het volgende hoofdstuk wordt observatie besproken.
Interviewen en enquêteren
Interviewen en enquêteren kan ook in diverse gradaties van standaardisatie plaatsvinden. Bij de meest gestandaardiseerde vorm van interviewen (standaardenquête), worden enkele aannames gedaan. Ten eerste dat de respondenten de vraag begrijpen. Ten tweede dat de respondenten de feiten niet vergeten zijn. Ten derde dat de respondenten niet zullen liegen. Deze aannames zijn echter niet vanzelfsprekend. Zo kan het soms helemaal niet goed zijn als respondenten precies al weten waar het onderzoek over gaat, of kunnen vragen te persoonlijk zijn waardoor men anders gaat antwoorden. Ook zijn er verschillende vormen van interviewen. Zo zijn er ongestructureerde open en diepte interviews, waarbij er veel kwalitatieve informatie wordt verzameld. Daarnaast heb je (semi)gestructureerde interviews. Bij veel interviews wordt tegenwoordig een computergestuurde vragenlijst ingezet. Dit heet computer assisted interviewing.
Enquêtes
Bij het maken van een vragenlijst spelen een aantal factoren een rol, die kunnen beïnvloeden of en hoe mensen de vragenlijst invullen. Zo mag de vragenlijst niet te lang zijn. Als het te lang duurt, hebben respondenten er geen zin meer in en gaan de antwoorden kwalitatief achteruit. Belangrijke vragen moeten daarom in het midden van de vragenlijst gesteld worden. Ook moeten vragen gegroepeerd worden, zodat men niet twee keer in de enquête een losstaande vraag over hun baan (bijv.) moet invullen. Tot slot is het verstandig om ieder nieuw blok van vragen in te leiden, zodat de respondent niet wordt overvallen met een volledig nieuwe vraag.
Bij het maken van enquêtevragen zijn een aantal basisregels:
Er zijn verschillende manieren waarop een vragenlijst kan worden afgenomen. Als eerst is er de mondelinge afname (face-to-face-afname). Voordelen zijn een hoge respons rate, de mogelijkheid tot lange interviews, het kunnen registreren van de omgeving en het kunnen bevragen van complexe of persoonlijke onderwerpen. Nadelen zijn hoge financiële kosten en mogelijke interactieproblemen tussen interviewer en geïnterviewde. Ten tweede kan een enquête telefonisch worden afgenomen. Voordelen zijn dat het zeer goedkoop is en er veel mensen bereikt kunnen worden. Nadelen zijn dat de respondent kan worden afgeleid, en dat er minder (en minder open) vragen gesteld kunnen worden. Ten derde kan een enquête schriftelijk worden afgenomen met en zonder een onderzoeker erbij. Voordelen van een onderzoeker erbij zijn dat deze verduidelijking kan geven als vragen onduidelijk zijn. Nadelig is dat het meer geld kost en er minder enquêtes kunnen worden afgenomen.
Antwoordcategorieën
Vaak wordt een construct niet met één vraag gemeten, maar met een set van vragen (ook wel index genoemd). Op deze manier krijgt men een duidelijker beeld van wat de respondent van het construct vindt. Het is mogelijk om de mate waarin zo’n index hetzelfde construct meet in een getal uit te drukken, te weten de Cronbachs α. Deze kan de interne consistentie van een set vragen meten (in hoeverre meten zij hetzelfde aspect). Vuistregel is dat Cronbachs α minstens 0,8 moet zijn.
Complexe en persoonlijke onderzoeksonderwerpen
Sommige mensen hebben overal een mening over, ook al weten zij helemaal niet waar het over gaat. Dit soort mensen kunnen worden gefilterd door ‘sleeper questions’ in de enquête te stoppen. Dit zijn stellingen over zaken die helemaal niet bestaan, met de vraag in hoeverre iemand het er mee eens is. Dit soort respondenten worden dan gefilterd.
In criminologisch onderzoek heeft men dan nog te maken met over- en onderrapportage en de neiging tot sociaal wenselijke antwoorden. Mensen zeggen liever niet dat zij ooit iets crimineels hebben gedaan. Hier zijn een aantal strategieën voor bedacht, zoals de ‘locked box’. Hierbij krijgt een respondent een aantal kaarten met daarop regeloverschrijdend gedrag. Deze gaan in twee dozen. Eén doos met gedrag dat de respondent wel heeft vertoond en een andere met gedrag dat hij niet heeft vertoond. Een andere manier is die van de randomnized respons-methode. Een vb.: stel we willen weten hoeveel mensen het afgelopen jaar hun partner geslagen hebben. In ons onderzoek krijgt dan iedere respondent een dobbelsteen en de instructie om, als hij met die dobbelsteen een even aantal ogen gooit, ‘ja’ te antwoorden en als de respondent een oneven aantal ogen gooit, moet hij de vraag eerlijk beantwoorden. De interviewer ziet echter niet het aantal ogen van de dobbelsteen.
Naast het feit dat respondenten bepaalde feiten niet willen noemen of daarover liegen, kan het ook eenvoudigweg zo zijn dat respondenten door hun geheugen in de steek worden gelaten. Dit is helaas een groot en niet oplosbaar probleem.
Hoe de gegevens beschreven en geanalyseerd moeten worden verschilt voor kwantitatieve en kwalitatieve data. Bij kwantitatieve data moet er iets gezegd worden over het gemiddelde,de spreiding, etc. Dat gaat niet bij kwalitatieve data; daar zijn andere methoden voor.
Beschrijving van de data
Bij kwantitatieve data is het voor de lezer het handigst als deze niet zelf de data hoeft te analyseren, maar er beschreven staat wat de gemiddeldes zijn, varianties, etc. Er moet dus een samenvatting van alle data gemaakt worden.
Maten van centrale tendentie geven met één getal een samenvatting van de data. Maten zijn het gemiddelde, de mediaan (de middelste waarneming) en de modus (meest voorkomende waarneming). De modus wordt maar weinig gebruikt. De mediaan daarentegen is vooral handig bij scheve verdelingen en om de effecten van ‘outliers’ te onderkennen.
Maten van spreiding geven aan hoeveel variatie er in de maat van centrale tendentie is. Maten van spreiding zijn de ‘range’, de variantie en de standaarddeviatie. De range beschrijft de laagste en de hoogste waarde. De variantie geeft de gemiddelde som van de gekwadrateerde afwijkingen van de individuele scores van het gemiddelde. De standaarddevatiatie is de wortel uit de variantie. Deze heeft de voorkeur boven de variantie, omdat de variantie moeilijk te interpreteren is, terwijl de standaarddeviatie weer iets zegt in termen van de oorspronkelijke schaal.
Naast het samenvatten van resultaten van onderzoek in één maat, kunnen resultaten ook duidelijk gemaakt worden door middel van tabellen en grafieken. Deze maken in één oogopslag duidelijk hoe de scores verdeeld zijn.
Beschrijving van de duur tot een gebeurtenis
Als we de duur tot een zekere gebeurtenis onderzoeken, dan betekent dit dat de afhankelijke variabele speciale eigenschappen heeft: de variabele kan alleen positieve waarden aannemen. Dit soort onderzoek heet ‘overlevingsduur analyse’. De overlevingsduur is de tijd totdat de gebeurtenis (de ‘event’) waarin we geïnteresseerd zijn intreedt. In de eenvoudige beschrijvende overlevingsduuranalyse wordt de zogeheten overlevingsfunctie geconstrueerd. Deze curve geeft voor elk moment dat de metingen worden verricht, het percentage respondenten dat heeft ‘overleefd’, dit wil zeggen, dat zij nog niet de gebeurtenis die het onderwerp van onderzoek is hebben ondergaan. Deze curve wordt ook wel de Kaplan-Meier overlevingscurve genoemd.
Analyse van de data
Bivariate analyse kijkt naar samenhang tussen twee variabelen, of in hoeverre de ene variabele uit de andere voorspelt kan worden. De meest gebruikte maat voor samenhang is de Pearson-product-momentcorrelatiecoëfficiënt. Beter bekend als ‘de’ correlatiecoëfficiënt. Dit is een schaalonafhankelijke en steekproefgrootte-onafhankelijke maat voor samenhang tussen twee kwantitatieve variabelen. Bij een positief verband is de correlatiecoëfficiënt groter dan 0, bij een negatief verband kleiner dan 0. De minimale en maximale waarde zijn -1 en 1. Nadelen van de correlatiecoëfficiënt zijn dat het een maat is voor lineaire samenhang (en dus een verkeerd beeld geeft bij een kwadratisch of logaritmisch verband), en dat het gevoelig is voor extreme scores.
Het kan zo zijn dat een verband tussen twee variabelen een spurieus verband is. Hiermee wordt dan niet bedoled dat er geen empirische samenhang is tussen de twee variabelen, maar dat die samenhang door een andere, derde, variabele wordt veroorzaakt.
Wanneer de variabelen niet van interval meetniveau of hoger zijn, kan je geen correlatiecoëfficiënt gebruiken. Andere methoden moeten dan worden gebruikt. De hier besproken methoden zijn de X², de odds ratio’s en de log-ranktoets.
X²
De X² kan gebruikt worden bij nominale variabelen en kijkt naar de geobserveerde waarnemingen en hoe waarschijnlijk het is dat je die in de werkelijkheid tegen zou komen. Het kijkt of uitgaande van de H0, de resultaten niet zo onwaarschijnlijk zijn dat we de H1 zouden moeten aannemen. In SPSS kan worden aangegeven of de X² significant is.
Odds ratio’s
De odds ratio is een maat voor de verhouding van het relatief risico; de verhouding tussen de waarschijnlijkheid dat een gebeurtenis voorvalt en de waarschijnlijkheid dat ze niet voorvalt. Een odds ratio van 1 betekent dat er geen verschil is tussen de twee gebeurtenissen. Een odds ratio groter dan 1 betekent dat een verhoogde kans is. Een odds ratio lager dan 1 betekent een verlaagde kans. In SPSS kan worden opgevraagd of de odds ratio significant is.
Log-ranktoets
Deze toets lijkt op de X², omdat er wordt vergeleken in hoeverre het geobserveerde aantal afwijkt van het onder de H0 te verwachten aantal; in hoeverre de populaties van twee of meerdere overlevingscurves vergelijkbaar zijn. De toets doet daarbij een belangrijke aanname, de ‘proportional hazards assumption’: het risico om de gebeurtenis te ondergaan, verandert niet over de tijd. In SPSS kan de p-waarde worden opgevraagd.
Regressie-analyse
Met regressie-analyse kan worden onderzocht hoe goed je met X de scores op Y kunt voorspellen. Bij enkelvoudige regressie-analyse gebruik je één X om Y te kunnen voorspellen. Bij multipele regressie-analyse gebruik je meerdere onafhankelijke variabelen (X1, X2, etc.) om Y te kunnen voorspellen.
Enkelvoudige regressie-analyse
Met deze analyse kan worden gekeken hoe goed Y kan worden voorspelt uit X. Bijv. als je inkomen (Y) wilt voorspellen aan de hand van iemands opleiding (X). De voorspelde Y wordt aangeduid met . We willen dan weten hoe ver de afwijkt van Y. Het liefste zijn die afwijkingen 0, wat zou betekenen dat X de Y perfect voorspelt. De afwijkingen worden uitgedrukt in ‘e’. De voorspelling van Y uit X kan worden uitgedrukt in het regressiemodel: Y = a + bX + e. Het intercept ‘a’ geeft aan hoeveel we bij X moeten optellen om Y te voorspellen. Het regressiegewicht ‘b’ geeft weer hoeveel Y toeneemt met een toename van X.
Multipele regressie-analyse
Met deze analyse probeer je Y te voorspellen uit meerdere onafhankelijke variabelen (X1, X2, etc.). Bijv. wanneer je inkomen (Y) wilt voorspellen aan de hand van opleiding (X1) en geslacht (X2). Het regressiemodel verandert dan als volgt: Y = a + b1X1 + b2X2 + e. Elke onafhankelijke variabele heeft zijn eigen regressiegewicht.
Meta-analyse
Wetenschappelijk onderzoek in de criminologie is om veel eerder genoemde redenen lastig. Niet alleen het verzamelen van de data, maar ook de analyses geven niet altijd een goed beeld. Er wordt daarom vaak meta-analyse gedaan: de systematische analyse van een (groot) aantal analyses. Eerst zoekt men alle publicaties over het desbetreffende onderwerp. Vervolgens worden uit die studies geschikte centrummaten gekozen. Deze worden vervolgens geanalyseerd.
Andere methoden
Naast de hiervoor genoemde methoden worden er in de criminologie nog zeer veel andere methoden gebruikt. Allereerst de Capture-recapture methode. Bij deze methode probeert men een schatting te maken van een onbekende populatie die men wil onderzoeken. Daarnaast is er de multilevelmethode. Deze methode houdt rekening met de gelaagdheid (de verschillende kenmerken die een verklaring voor een fenomeen kunnen geven), door per laag een regressiemodel te specificeren.
Binnen de criminologie speelt evaluatieonderzoek een grote rol. Denk aan evaluatie van gevangenisstraffen of cameratoezicht. Het ontwikkelen, uitvoeren en evalueren van beleid vindt plaats via de zogenaamde beleidsketen. Er is een wens voor bepaald beleid (minder overlast van hangjongeren) (= beleidswens) → er wordt beleid ontwikkeld (we gaan ‘mosquitos’ ophangen) (= beleid) → het beleid wordt ingevoerd (de ‘mosquitos’ worden opgehangen) (= input) → het beleid functioneert (de ‘mosquitos’ hangen) (= output) → het beleid heeft effect op de situatie (de hangjongeren verdwijnen) (= impact).
Beleid kan op twee manieren worden geëvalueerd. De procesevaluatie kijkt naar het beleidsproces en evalueert of aan de beleidswens is voldaan. De effectevaluatie kijkt welke effecten zijn bewerkstelligd als gevolg van het beleid. Het beste is om beide evaluaties te doen. Stel immers dat uit een effectevaluatie blijkt dat een beleid geen effect heeft gehad. Dat kan het gevolg zijn van gebeurtenissen die met een procesevaluatie kunnen worden blootgelegd. De typen evaluaties vullen elkaar dus aan.
Bij een beleidsevaluatie spelen een aantal factoren een rol die het moeilijk kunnen maken:
Criminologische beleidsevaluatie
Bovenstaande problemen doen zich voor bij algemeen beleidsonderzoek. Maar bij criminologische beleidsevaluaties doen zich nog andere problemen voor. Denk hierbij aan verplaatsingseffecten (criminelen verplaatsen zich) en een mogelijke toename door interventie (er is meer aandacht voor het probleem, waardoor het ‘groeit’).
Uit de wetenschappelijke literatuur zijn een aantal kenmerken vastgesteld, die bijdragen aan de effectiviteit van straffen:
Vaak wordt er ook gewerkt met de ‘What Works’ principes:
Bron:
Verzameling studiematerialen die eerder gedeeld zijn op WorldSupporter voor het Leidse Criminologie curriculum
Criminologie is de wetenschap die de betekenis, oorzaken en gevolgen van criminaliteit onderzoekt. Dit gebeurt vanuit allerlei invalshoeken. Er wordt bijvoorbeeld gebruik gemaakt van kennis uit de psychologie, rechtswetenschappen en antropologie.
Het onderwerp van onderzoek, criminaliteit, is niet in één definitie te vangen. Volgens de auteur van dit boek, Emile Kolthoff, is het te kort door de bocht om criminaliteit alleen te omschrijven als wettelijk strafbaar gedrag. Er komt meer bij kijken. Ten eerste is de betekenis van criminaliteit aan verandering onderhevig. Zo was overspel vroeger een strafbaar feit, maar nu uit het Wetboek van Strafrecht (Sr) geschrapt. Als iets niet langer als crimineel wordt beschouwd, wordt dit decriminaliseren genoemd. Wat criminaliteit is, hangt dus af van de afspraken die daarover worden gemaakt binnen een samenleving in een bepaalde tijd.
Ten tweede blijft het, ondanks deze afspraken die zijn vastgelegd in het Wetboek van Strafrecht, in de praktijk lastig om te bepalen wat crimineel is en wat niet. Als een kind bijvoorbeeld een draai om zijn oren krijgt van zijn vader, is dat dan al mishandeling? Mensen kunnen dat verschillend beoordelen.
De gedachten en ideeën over misdaad en straf verschilden sterk door de eeuwen heen. Over het algemeen geldt het gedachtegoed van negentiende-eeuwse wetenschappers als Lambroso en Quetelet, waarover later meer, als de basis voor criminologie als wetenschap. Maar hun ideeën werden voor een belangrijk deel gevoed door die van hun voorlopers, behorende tot de zogenaamde ‘klassieke school’ van criminologie. Kolthoff staat uitgebreid stil bij deze stroming.
Een vooraanstaand persoon van de klassieke school was de filosoof Montesquieu (1689-1755). Het idee van de ‘trias politica’, ofwel de ‘scheiding der machten’ komt van hem en wordt tot op de dag van vandaag toegepast. Uit onvrede over het toenmalige Franse beleid pleitte hij voor vrijheid van alle burgers en dat die vrijheid alleen kan bestaan als er niet teveel macht bij een persoon komt te liggen. Om dit te voorkomen moet in de grondwet zijn vastgelegd dat niet één, maar verschillende personen verantwoordelijk zijn voor de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Ook is het noodzakelijk dat een officiële institutie deze basisvoorwaarden bewaakt en controleert.
Het idee dat niemand zijn wil kan opleggen aan een ander als diegene daar niet mee instemt, ofwel het idee van de volkssoevereiniteit, komt eveneens voort uit de klassieke school. Rousseau (1712-1778) bedacht deze leer van het ‘sociaal contract’, waarbij er vanuit
.....read moreSamenvatting van Essential Criminology van Lanier e.a. - 3e druk
11 september 2001, toen het World Trade Center instortte als gevolg van een terroristische aanslag en daarbij 2.982 mensen omkwamen, heeft zichzelf bewezen als het bepalende moment van dit decennium. Vanuit een mondiaal perspectief was het grootste gevolg van 9/11 dat er een duidelijke vijandelijkheid ontstond tegenover een islamitische staat, Irak, en dat ze snel binnengevallen/bevrijd/bezet werden omdat ze massa vernietigingswapens zouden opslaan die tegen het Westen zouden kunnen worden gebruikt. Er zijn zes fundamentele veranderingen die kunnen worden geïdentificeerd als een demonstratie van de veranderde natuur van onze wereld. Deze veranderingen gaan allemaal richting de verbeterde verbindingen en onderlinge afhankelijkheid. De veranderingen zijn: globalisering, de revolutie va de communicatie (met name het internet), privatisering en individualisering, the globale verspreiding van ziektes, de veranderde percepties over conflict en nationale veiligheid en de internationalisatie van terrorisme.
Globalisering is het proces waarbij mensen reageren op kwesties door te refereren naar punten die hun eigen locatie, maatschappij of regio overtreffen. Deze referentiepunten bestaan uit materiële, politieke, sociale en culturele zaken die effect hebben op de planeet. Globalisatie is een proces van eenwording waarbij verschillen in economische, technologische, politieke en sociale instituties veranderen van een lokaal of nationaal netwerk naar één systeem. Het heeft ook betrekking op een internationaal universum waarbij evenementen die in het ene gedeelte van de wereld plaatsvinden, ook effect hebben in andere gedeeltes. Globalisering refereert naar alle processen waarbij mensen over de hele wereld opgenomen worden in één wereldmaatschappij. Het refereert ook naar de erkenning van verschillende culturen en de formatie van nieuwe identiteiten.
Het grootste effect van de mondiale samenleving is de mondiale economie, dit relateert aan de toenemende multinationalisatie van bedrijven die produceren op de wereldwijde produceerlijn. Het resultaat hiervan is dat economische goederen, services and personeel heen en weer gaan tussen nationale en continentale grenzen zodat economische, sociale, politieke en omgevingsgebeurtenissen in het ene gedeelte van de wereld significante invloed heeft in andere werelddelen.
Er zijn auteurs die kritiek hebben op globalisatie, zoals Nikos Passas (2000). Ze beargumenteren dat
.....read moreCriminaliteit, misdaad en straf krijgen altijd veel publieke belangstelling. Veel mensen krijgen er wel eens, of regelmatig, mee te maken en ook in de media is criminaliteit een terugkerend onderwerp. Bijna iedereen heeft er dan ook wel een mening over en deze meningen kunnen sterk uiteen liggen. 71% van de Nederlanders denkt dat criminaliteit de laatste jaren was toegenomen en 75% vindt dat er vaker en harder gestraft zou moeten worden. De steun voor een harde aanpak van criminaliteit lijkt in het algemeen iets te zijn toegenomen in de afgelopen 20 jaar, behalve als het over de doodstraf gaat. Het aantal voorstanders hiervoor was in 2008 gedaald naar 38%.
Dat mensen vaak emotioneel betrokken zijn bij criminaliteit, heeft ermee te maken dat mensen zich identificeren met het slachtoffer of de dader. Bij ernstige misdrijven hebben mensen vaak medelijden met het slachtoffer en zijn ze blij dat zoiets hen niet overkomen is. Daarnaast kan het horen over slachtofferschap van een ander ook angst oproepen. Dit komt vooral voor als men bepaalde kenmerken deelt met het slachtoffer. Zo zullen bijvoorbeeld jonge studentes die ’s nachts alleen naar huis fietsen angstiger zijn als zij weten dat er in die omgeving kortgeleden een studente ’s nachts is lastig gevallen. Als het risico om zelf slachtoffer te worden klein lijkt, omdat het om iets gaat wat buiten iemands directe omgeving plaatsvindt, ‘smullen’ mensen echter vaak van verhalen. Dit gevoel ontstaat omdat mensen zich prettig voelen omdat zij er beter aan toe zijn dan het slachtoffer.
Naast angst roepen ernstige misdrijven ook boosheid op. Deze is het grootst als het slachtoffer weerloos en zwak is, zoals een verstandelijk gehandicapte of een bejaarde. Hierdoor ontstaat de behoefte aan vergelding. Mensen verwachten dat de overheid de dader straft. Omdat vaak grote groepen mensen verontwaardigd zijn over dergelijke strafbare feiten, wijzen zij samen de daad af waardoor versterking van het groepsgevoel ontstaat. Dit werd voor het eerst beschreven door Durkheim.
Omdat misdrijven zoveel emoties oproepen, is de kans groot dat het informeel reageren hierop ontspoort. Groepen projecteren al hun boosheid dan op een outsider die overal de schuld van krijgt. Een voorbeeld:is ‘alle Turken’ als schuldige beschouwen wanneer toevallig één Turkse jongen een winkel overvalt.
Naast boosheid op de dader, komt het ook voor dat mensen zich identificeren met de dader. Mensen kijken tegen de dader op omdat hij dingen doet die ze zelf niet durven, of ze raken
.....read moreInleiding
Bij het zoeken naar achtergronden en oorzaken van persoonlijkheidskenmerken speelt vrijwel altijd de ‘nature-nurture’-tegenstelling een rol. Wetenschappers die menselijk gedrag toeschrijven aan uitsluitend de natuur ofwel uitsluitend aan de omgeving zijn zeldzaam geworden. In de praktijk gaapt tussen beide benaderingen echter een flinke kloof.
In de loop van de 20e eeuw is de criminologie sterk sociologisch georiënteerd geraakt. De ogenschijnlijk eenvoudige tegenstelling ‘nature-nurture’ moet hier echter gerelativeerd worden. In biologische verklaringen van gedrag wordt de laatste tijd steeds meer aandacht besteed aan ‘verworven’ biologische factoren, zoals de invloed van bepaalde stoffen in het voedsel of van alcohol en drugs op hersenen en gedrag.
Vooronderstellingen bij biologische verklaringen
Het universele karakter van het misdaadbegrip
Volgens biologische verklaringen maakt steeds dezelfde soort mensen zich schuldig aan misdaden, omdat zij bepaalde, min of meer onveranderlijke eigenschappen hebben.
De rol van het lichaam
Biologische verklaringen kennen het lichaam of het functioneren ervan een speciale rol toe. De lichamelijke factoren kunnen aangeboren zijn, of wellicht geërfd, of verworven door een bepaalde leefwijze of voeding.
Het determinisme
Het determinisme stelt dat mensen blootstaan aan interne en externe factoren die hen tot hun daden drijven en dat mensen slechts in geringe mate over een vrije wil kunnen beschikken. Biologische theorieën hebben met name betrekking op interne factoren. De psychologische en sociologische criminologie bestudeert externe sociale of fysische factoren. Moderne biologische benaderingen zijn over het algemeen niet ‘hard’-deterministisch: men gaat er niet van uit dat de causale factoren regelrecht en onontkoombaar crimineel gedrag produceren, maar wel dat zij de kans erop vergroten. Er wordt van uitgegaan dat ook omgevingsfactoren meespelen.
Biologische theoretici wordt soms verweten dat zij reductionistisch bezig zijn: dat zij een complex verschijnsel (crimineel gedrag) vanuit slechts één wetenschappelijk gezichtspunt (biologische factoren) verklaren. Tegenwoordig wordt algemeen erkend dat factoren op verschillende verklaringsniveaus (biologisch, psychologisch, sociologisch) met elkaar interacteren. De dagen waarin de aanhangers van sociale en biologische verklaringen elkaar fel bestreden, lijken voorbij. De zienswijze volgens welke men bij het biologisch verklaren altijd ook rekening moet houden met sociale condities heet biosociaal.
Het biologische gezichtspunt is in de criminologie lang problematisch geweest. In de geschiedenis van het zoeken naar biologische oorzaken zijn momenten aan te wijzen waarop men een verkeerde richting opging door bijvoorbeeld primitieve onderzoeksmethoden. Bovendien wekte het biologisch verklaren bij velen associaties met besmette ideologieën, zoals de eugenetische beweging. Die ideologieën berustten op het typeren van bepaalde soorten mensen als gedegenereerd of
.....read moreDit boek gaat over methoden en technieken om criminologisch onderzoek uit te voeren. Criminologie is een objectwetenschap. Dit betekent dat het niet één verklaring gebruikt voor diverse fenomenen, maar juist allerlei verklaringen voor één fenomeen(criminaliteit). Hierbij worden allerlei verschillende disciplines gebruikt. Wetenschappers gebruiken in de criminologie vaak hun herkomstwetenschap (psychologie, sociologie, etc.).
Criminaliteit is géén criminologie. Criminaliteit (volgens de wet) geeft een te smalle definitie die ook nog aan verandering onderhevig is (zo was homoseksualiteit ooit verboden en nu niet meer). Criminologie is beter te definiëren als de studie van het vóórkomen van criminaliteit, het verklaren er van, de strafrechtelijke sancties en de victimologie. Slachtofferstudies zijn onder te verdelen in twee typen. Ten eerste heb je de studies die inzicht moeten geven in de gevolgen van het delict voor het slachtoffer(bv. slaapstoornissen, PTSD, etc.). Ten tweede kunnen slachtofferstudies dienen om inzicht te verkrijgen het totale aantal gepleegde delicten in Nederland.
Criminaliteit is een containerbegrip. In een onderzoek ben je vaak geïnteresseerd in een bepaald type van criminaliteit, zoals vermogens- of geweldsdelicten. Daarbij hebben deze verschillende typen criminaliteit verschillende verklaringen. Het is dus van belang te zorgen dat het onderwerp niet te heterogeen is.
Een standaardclassificatie van criminaliteit is die van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Deze heeft twintig categorieën gebaseerd op de Nederlandse wetten. Je kunt ook andere indelingen hanteren, zoals of er wel of geen directe slachtoffers waren, of het delict individueel of in een groep plaatsvond, mate van georganiseerdheid, jonge/oude dader, etc.
Wetenschap
De meningen zijn verdeeld over wat de wetenschap nu eigenlijk is. Iedereen is het er wel over eens dat het rationeel en objectief moet zijn en moet streven naar de waarheid. Door de tijd heen zijn er diverse waarheidsopvattingen geweest. Fenomenologie houdt rekening met de mens in relatie tot zijn omgeving (bijv. dat twee mensen hetzelfde kunnen doen, met een heel ander doel). Symbolisch interactionisme gaat er van uit dat mensen middels symbolen met elkaar in interactie staan. Menselijk gedrag is alleen te begrijpen wanneer je de symbolen van menselijke interactie begrijpt. Neopositivisme probeert aan de hand van wetenschappelijk getoetste uitspraken iets te zeggen over de werkelijkheid. Het is de tegenhanger van kritisch rationalisme. Dit gaat er juist van uit dat er nooit iets echt waar kan zijn; je kunt alleen weten dat iets niet waar is. Het wordt daarom ook wel falsificationisme genoemd: je moet theorieën falsificeren, en als
.....read moreDeze bundel bevat samenvattingen en ander relevant studiemateriaal dat te gebruiken is bij het boek Jeugdcriminologie: achtergronden van jeugdcriminaliteit van Weijers en Eliaert
Criminologie gaat om empirische bestudering van alle facetten van criminaliteit. Empirisch is wetenschappelijk onderzoek door observatie, experiment en methoden van datavergaring. Hiermee wordt geprobeerd de werkelijkheid te kennen. Met een theorie wordt vervolgens de data geïnterpreteerd. Criminologen doen onderzoek naar verschijnselen waaraan strafrechtelijke consequenties worden verbonden en naar de mensen die ze riskeren door strafbare feiten te plegen.
Strafrecht is geen wetenschap, maar een geleerdheid. Strafrecht ziet op normatieve kwesties; niet op wat is, maar op wat zou moeten zijn. De basiswaarden welke in de democratische samenleving strijden om voorrang zijn veiligheid en individuele vrijheid. Rechtsprincipes zoals rechtsgelijkheid, rechtszekerheid, proportionaliteit en subsidiariteit liggen ten grondslag aan strafrecht. Juristen houden zich bezig met de achtergrond en normatieve consequenties van strafrechtelijke regels en bevoegdheden, en hun beperkingen.
Volgens juristen gaat het strafrecht om strafbare feiten en daders. Criminologen spreken van criminaliteit en criminelen. Hier is echter kritiek op omdat deviant gedrag niet alleen als criminaliteit is te definiëren. Of bepaald gedrag strafbaar wordt gesteld is ook afhankelijk van politiek-sociale factoren. Het recht is niet de enige bron van normen in de samenleving. Beoordeling en bestraffing is maar een van de mechanismen van het recht waarmee aan devianten sancties kunnen worden opgelegd.
Deze stroming komt door criminologen die zich van het strafrecht en zijn normatieve kaders willen bevrijden. Tevens gaat criminologie altijd bepaald gedrag dat ongewenst is, wat dus normatief is.
Erkenning van het zijn van objectwetenschap zou vruchtbaarder zijn. Dit betekend dat criminologie zich richt op afwijkend gedrag dat voor strafbaarstelling in aanmerking komt en op mensen die dat gedrag vertonen. Criminologie heeft veel verschillende disciplines in zich welke dan tot uiting komen. Criminologen en juristen doen verschillende dingen. Criminologie en strafrecht kunnen van grote waarde zijn voor elkaar. Aangezien men elkaars taal niet begrijpt, ontstaan er echter vaak misverstanden.
Wens van veiligheid van de samenleving en de macht van de staat om die veiligheid te garanderen;
(On)mogelijkheden en gevolgen van gebruik van voorspellende wetenschappelijke methoden en preventieve maatregelen om criminaliteit uit te bannen;
Vraag of het recht grenzen stelt en welke grenzen aan deze methoden zitten
Een paradigma uit criminologie is dat het kan dat iemand aanleg heeft om crimineel te worden. Tegenwoordig krijgt dit weer ruimte door onderzoek naar de genetische oorzaken van criminaliteit. Het strafrecht kan echter niet zonder (de fictie van) de vrije wil. Het strafrecht is een schuldstrafrecht. Er ligt dus een spanning tussen het indeterministische mensbeeld van het klassieke strafrecht (vrije wil) en het beeld van de
.....read moreForensic psychiatry
Forensic psychiatry would seem to occupy a circumscribed and isolated position in the field of psychiatry. The special nature of forensic psychiatry lies precisely in the fact that it connects the psychiatric and legal angles, taking psychiatry in the broad sense as relating to disturbed behaviour and perception. We thus define forensic psychiatry as forensic behavioural science relating to disturbed behaviour and perception. As the connection between psychiatry and the law is seen particularly in the process of producing forensic psychiatric reports, these lie at the heart of forensic behavioural science.
The legal question can be a criminal or civil nature, or can relate to social security legislation. We confine ourselves to criminal law questions. A vital question is that of criminal responsibility. Given the centrality of criminal responsibility, diagnosis plays a key role in forensic psychiatry. The independent nature of diagnosis is characteristic of forensic psychiatry.
Applying this general principle of independence can give rise to difficulties, especially if the accused denies the offence or refuses to cooperate with the assessment. Problems that require careful handling arise not only if the accused denies the offence, but also if he refuses to cooperate with the assessment. Respect for the legal position is also necessary in the interests of mental hygiene. Another aspect of the problems that result from the enshrinement of forensic psychiatry in the law is the setting in which it takes place, especially the residential setting. The final aspect of problems that result from the enshrinement of psychiatric and behavioural assessment in law is the nature of the assessment. Because of the gradations possible when establishing criminal responsibility, an individualistic diagnosis is called for rather than a classifying one. It is very important for the presence of symptoms to be established unreservedly. Although the classifying approach is very important in general psychiatry, in forensic psychiatry its importance is only relative. Because of the criminal law context, which requires an individualistic approach.
General characteristics
Criminal law and criminal procedure are
.....read moreHet strafrecht is een van de meest tot de verbeelding sprekende rechtsgebieden. Dit komt met name doordat de media veel aandacht aan het strafrecht schenkt. Daarnaast is de criminaliteit ook zichtbaar op straat. Hierdoor worden mensen dagelijks, direct of indirect, geconfronteerd met strafrechtelijke zaken. Het strafrecht als rechtsgebied is sterk verbonden met zaken als moraal, veiligheid en rechtvaardigheid en dat spreekt mensen aan.
Er zijn binnen het recht veel verschillende rechtsgebieden te onderscheiden. Het strafrecht houdt zich bezig met het bestraffen van personen die een strafbaar feit hebben gepleegd. De staat als overheid heeft het monopolie om te straffen namens de samenleving. Het verschil met het civielrechtelijk rechtsgebied is dat daar de verhouding tussen burgers onderling wordt geregeld. Als twee burgers een civielrechtelijk geschil hebben, dan is dat hun zaak en niet een zaak van de overheid. Het bestuursrecht regelt ook een groot gedeelte de verhouding tussen de burger en de Staat. Algemene regels omtrent het bestuursrecht vindt men in de Algemene wet Bestuursrecht (Awb). De verhouding tussen het bestuurs- en strafrecht is complex, omdat soms bestuurlijke sancties kunnen worden opgelegd voor gedragingen die vroeger strafrechtelijk werden afgedaan. De officier van justitie (OvJ) is de vertegenwoordiger van het staatsorgaan dat belast is met de vervolging van verdachten (openbaar ministerie). De verdachte kan worden gedagvaard door de OvJ, maar dit is een ander soort dagvaarding dan de dagvaarding in civielrechtelijke zin. Het komt vaak voor dat het slachtoffer schade heeft geleden en de verdachte een boete moet betalen. Deze boete is bedoeld als straf en heeft niets te maken met de aangerichte schade. Los van de strafrechtelijke veroordeling kan het slachtoffer de schade verhalen. Binnen het Strafrecht bestaat er de mogelijkheid voor slachtoffers om als 'benadeelde partij' schadevergoeding te verzoeken aan de strafrechter, waardoor er geen aparte civiele procedure hoeft te worden gestart.
Een straf opleggen heeft twee doelen: vergelding en preventie. De dader heeft door het plegen van een strafbaar feit kwaad veroorzaakt bij het slachtoffer en de maatschappij. Vergelding vindt plaats door het opleggen van een straf, waardoor er sprake is van leedtoevoeging. Dit kan zorgen voor morele genoegdoening: de dader heeft kwaad afgeroepen over de samenleving en daarom roept de samenleving kwaad af over de dader. Het opleggen van een straf werkt ook preventief, omdat hierdoor minder mensen strafbare feiten plegen. Er zijn twee soorten preventie: speciale- en generale preventie. Speciale preventie is de gedachte dat de dader die in aanraking is gekomen met de gevolgen van de straf de volgende keer twee keer zal nadenken, voordat hij nog eens de strafrechtelijke norm overschrijdt. Een voorbeeld van deze gedachte is het opleggen van een voorwaardelijke straf, waardoor de dader ontmoedigd wordt om wederom in de fout te gaan. Generale preventie is de gedachte dat de gestrafte een voorbeeld is voor anderen en potentiële wetsovertreders afschrikt.
Het strafrecht kan in drie delen worden onderverdeeld:
.....read moreSamenvatting van enkele artikelen om je te verdiepen in het thema Criminologie. Introductie tot termen als 'Groene criminologie' en 'Culturele criminologie'
Criminologie is de wetenschap die de betekenis, oorzaken en gevolgen van criminaliteit onderzoekt. Dit gebeurt vanuit allerlei invalshoeken. Er wordt bijvoorbeeld gebruik gemaakt van kennis uit de psychologie, rechtswetenschappen en antropologie.
Het onderwerp van onderzoek, criminaliteit, is niet in één definitie te vangen. Volgens de auteur van dit boek, Emile Kolthoff, is het te kort door de bocht om criminaliteit alleen te omschrijven als wettelijk strafbaar gedrag. Er komt meer bij kijken. Ten eerste is de betekenis van criminaliteit aan verandering onderhevig. Zo was overspel vroeger een strafbaar feit, maar nu uit het Wetboek van Strafrecht (Sr) geschrapt. Als iets niet langer als crimineel wordt beschouwd, wordt dit decriminaliseren genoemd. Wat criminaliteit is, hangt dus af van de afspraken die daarover worden gemaakt binnen een samenleving in een bepaalde tijd.
Ten tweede blijft het, ondanks deze afspraken die zijn vastgelegd in het Wetboek van Strafrecht, in de praktijk lastig om te bepalen wat crimineel is en wat niet. Als een kind bijvoorbeeld een draai om zijn oren krijgt van zijn vader, is dat dan al mishandeling? Mensen kunnen dat verschillend beoordelen.
De gedachten en ideeën over misdaad en straf verschilden sterk door de eeuwen heen. Over het algemeen geldt het gedachtegoed van negentiende-eeuwse wetenschappers als Lambroso en Quetelet, waarover later meer, als de basis voor criminologie als wetenschap. Maar hun ideeën werden voor een belangrijk deel gevoed door die van hun voorlopers, behorende tot de zogenaamde ‘klassieke school’ van criminologie. Kolthoff staat uitgebreid stil bij deze stroming.
Een vooraanstaand persoon van de klassieke school was de filosoof Montesquieu (1689-1755). Het idee van de ‘trias politica’, ofwel de ‘scheiding der machten’ komt van hem en wordt tot op de dag van vandaag toegepast. Uit onvrede over het toenmalige Franse beleid pleitte hij voor vrijheid van alle burgers en dat die vrijheid alleen kan bestaan als er niet teveel macht bij een persoon komt te liggen. Om dit te voorkomen moet in de grondwet zijn vastgelegd dat niet één, maar verschillende personen verantwoordelijk zijn voor de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Ook is het noodzakelijk dat een officiële institutie deze basisvoorwaarden bewaakt en controleert.
Het idee dat niemand zijn wil kan opleggen aan een ander als diegene daar niet mee instemt, ofwel het idee van de volkssoevereiniteit, komt eveneens voort uit de klassieke school. Rousseau (1712-1778) bedacht deze leer van het ‘sociaal contract’, waarbij er vanuit
.....read moreCriminaliteit is een ingewikkeld fenomeen en het is een veeleisende uitdaging om de vele kanten ervan uit te leggen. Vaak wordt gezegd – door bijvoorbeeld politici – dat gezond verstand voldoet om te verklaren waarom burgers delicten plegen en dat gezond verstand ons daarmee dus ook kan vertellen wat we aan criminaliteit moeten doen. Het uitgangspunt van het boek is dat dit een oversimplificatie is. De schrijvers willen criminaliteit anders benaderen en verklaren.
Het onderzoeken en verklaren van criminaliteit is belangrijk. De auteurs geven aan dat er – vooral in de media – vaak een neiging is tot het overdrijven van de prevalentie en ernst van criminaliteit. Er zou hier toch een kern van waarheid in zitten; criminaliteit heeft veel invloed op grote delen van de maatschappij.
De statistieken tonen aan dat hoewel de criminaliteitscijfers lijken te dalen, ernstige geweldsdelicten nog steeds meer dan een miljoen Amerikanen treffen. Het feit dat de genoemde statistieken drugsdelicten en lichtere delicten niet meenemen en het feit dat één op de twee of drie slachtoffers van criminaliteit geen aangifte doet, leidt tot de conclusie dat criminaliteit zeer veel voorkomt in de maatschappij. Daarbij wordt de kanttekening geplaatst dat de VS, zeker wat betreft (dodelijke) geweldsdelicten, hogere criminaliteitscijfers lijkt te hebben dan andere Westerse landen.
De auteurs stellen zichzelf en de lezer een aantal vragen, welke de kern van het boek vormen:
Waarom komt criminaliteit zo veel voor in de VS?
Waarom komt criminaliteit in sommige gemeenschappen meer voor dan in andere?
Waarom handelen sommigen in
De laatste jaren is er veel aandacht voor jeugdcriminaliteit. Politici richten zich in beleidsplannen steeds vaker op deze vorm van criminaliteit en de media rapporteert vaker incidenten die verband houden met de jeugd. In veel landen komt het traditionele jeugdrecht, wat gericht is op het opvoedende karakter van bemiddeling, onder druk te
.....read moreCriminaliteit, misdaad en straf hebben altijd veel publieke belangstelling gekregen. Veel mensen krijgen er wel eens, of regelmatig, mee te maken en ook in de media is criminaliteit een terugkerend onderwerp. Bijna elke Nederlander heeft er dan ook wel een mening over en deze meningen kunnen sterk uiteen liggen. 71 procent van de Nederlanders denkt dat criminaliteit de laatste jaren is toegenomen en 75 procent vindt dat er vaker en harder gestraft zou moeten worden. De steun voor een harde aanpak van criminaliteit lijkt in het algemeen iets te zijn toegenomen in de afgelopen 20 jaar, behalve als het over de doodstraf gaat. Het aantal voorstanders hiervoor was in 2008 gedaald naar 38 procent. Veel criminelen komen uit probleemgezinnen. Verschillende politieke partijen pleiten voor goede opvoeding en beter onderwijs, omdat volgens deze politici ouders niet streng genoeg zijn voor hun kinderen in de opvoeding.
Dat mensen vaak emotioneel betrokken zijn bij criminaliteit, heeft ermee te maken dat ze zich identificeren met het slachtoffer of de dader. Bij de ervaring van medelijden met daders worden soms ook wel een persoonlijke frustraties op de daders geprojecteerd. Bij ernstige misdrijven hebben mensen vaak medelijden met het slachtoffer en zijn ze blij dat zoiets hen niet overkomen is. Daarnaast kan het horen over slachtofferschap van een ander ook angst oproepen. Dit komt vooral voor als men bepaalde kenmerken deelt met het slachtoffer. Zo zullen bijvoorbeeld jonge studentes die ’s nachts alleen naar huis fietsen angstiger zijn als zij weten dat er in die omgeving kortgeleden een studente ’s nachts is lastig gevallen. Als het risico om zelf slachtoffer te worden klein lijkt, omdat het om iets gaat wat buiten iemands directe omgeving plaatsvindt, ‘smullen’ mensen echter vaak van verhalen, zoals tv-programma’s en boeken over misdrijven. Dit gevoel ontstaat omdat mensen zich prettig voelen omdat zij er beter aan toe zijn dan het slachtoffer. Dit wordt in de psychologie de ‘neerwaartse’ vergelijking genoemd.
Ernstige misdrijven roepen ook angst en boosheid op. Boosheid is het grootst als het slachtoffer weerloos en zwak is, zoals een verstandelijk gehandicapte of een bejaarde. Hierdoor ontstaat eerder de behoefte aan vergelding. Mensen verwachten dat de overheid de dader straft. Omdat vaak grote groepen mensen verontwaardigd zijn over dergelijke strafbare
.....read moreDit boek gaat over methoden en technieken om criminologisch onderzoek uit te voeren. Criminologie is een objectwetenschap. Dit betekent dat het niet één verklaring gebruikt voor diverse fenomenen, maar juist allerlei verklaringen voor één fenomeen(criminaliteit). Hierbij worden allerlei verschillende disciplines gebruikt. Wetenschappers gebruiken in de criminologie vaak hun herkomstwetenschap (psychologie, sociologie, etc.).
Criminaliteit is géén criminologie. Criminaliteit (volgens de wet) geeft een te smalle definitie die ook nog aan verandering onderhevig is (zo was homoseksualiteit ooit verboden en nu niet meer). Criminologie is beter te definiëren als de studie van het vóórkomen van criminaliteit, het verklaren er van, de strafrechtelijke sancties en de victimologie. Slachtofferstudies zijn onder te verdelen in twee typen. Ten eerste heb je de studies die inzicht moeten geven in de gevolgen van het delict voor het slachtoffer(bv. slaapstoornissen, PTSD, etc.). Ten tweede kunnen slachtofferstudies dienen om inzicht te verkrijgen het totale aantal gepleegde delicten in Nederland.
Criminaliteit is een containerbegrip. In een onderzoek ben je vaak geïnteresseerd in een bepaald type van criminaliteit, zoals vermogens- of geweldsdelicten. Daarbij hebben deze verschillende typen criminaliteit verschillende verklaringen. Het is dus van belang te zorgen dat het onderwerp niet te heterogeen is.
Een standaardclassificatie van criminaliteit is die van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Deze heeft twintig categorieën gebaseerd op de Nederlandse wetten. Je kunt ook andere indelingen hanteren, zoals of er wel of geen directe slachtoffers waren, of het delict individueel of in een groep plaatsvond, mate van georganiseerdheid, jonge/oude dader, etc.
Wetenschap
De meningen zijn verdeeld over wat de wetenschap nu eigenlijk is. Iedereen is het er wel over eens dat het rationeel en objectief moet zijn en moet streven naar de waarheid. Door de tijd heen zijn er diverse waarheidsopvattingen geweest. Fenomenologie houdt rekening met de mens in relatie tot zijn omgeving (bijv. dat twee mensen hetzelfde kunnen doen, met een heel ander doel). Symbolisch interactionisme gaat er van uit dat mensen middels symbolen met elkaar in interactie staan. Menselijk gedrag is alleen te begrijpen wanneer je de symbolen van menselijke interactie begrijpt. Neopositivisme probeert aan de hand van wetenschappelijk getoetste uitspraken iets te zeggen over de werkelijkheid. Het is de tegenhanger van kritisch rationalisme. Dit gaat er juist van uit dat er nooit iets echt waar kan zijn; je kunt alleen weten dat iets niet waar is. Het wordt daarom ook wel falsificationisme genoemd: je moet theorieën falsificeren, en als
.....read moreInleiding
Bij het zoeken naar achtergronden en oorzaken van persoonlijkheidskenmerken speelt vrijwel altijd de ‘nature-nurture’-tegenstelling een rol. Wetenschappers die menselijk gedrag toeschrijven aan uitsluitend de natuur ofwel uitsluitend aan de omgeving zijn zeldzaam geworden. In de praktijk gaapt tussen beide benaderingen echter een flinke kloof.
In de loop van de 20e eeuw is de criminologie sterk sociologisch georiënteerd geraakt. De ogenschijnlijk eenvoudige tegenstelling ‘nature-nurture’ moet hier echter gerelativeerd worden. In biologische verklaringen van gedrag wordt de laatste tijd steeds meer aandacht besteed aan ‘verworven’ biologische factoren, zoals de invloed van bepaalde stoffen in het voedsel of van alcohol en drugs op hersenen en gedrag.
Vooronderstellingen bij biologische verklaringen
Het universele karakter van het misdaadbegrip
Volgens biologische verklaringen maakt steeds dezelfde soort mensen zich schuldig aan misdaden, omdat zij bepaalde, min of meer onveranderlijke eigenschappen hebben.
De rol van het lichaam
Biologische verklaringen kennen het lichaam of het functioneren ervan een speciale rol toe. De lichamelijke factoren kunnen aangeboren zijn, of wellicht geërfd, of verworven door een bepaalde leefwijze of voeding.
Het determinisme
Het determinisme stelt dat mensen blootstaan aan interne en externe factoren die hen tot hun daden drijven en dat mensen slechts in geringe mate over een vrije wil kunnen beschikken. Biologische theorieën hebben met name betrekking op interne factoren. De psychologische en sociologische criminologie bestudeert externe sociale of fysische factoren. Moderne biologische benaderingen zijn over het algemeen niet ‘hard’-deterministisch: men gaat er niet van uit dat de causale factoren regelrecht en onontkoombaar crimineel gedrag produceren, maar wel dat zij de kans erop vergroten. Er wordt van uitgegaan dat ook omgevingsfactoren meespelen.
Biologische theoretici wordt soms verweten dat zij reductionistisch bezig zijn: dat zij een complex verschijnsel (crimineel gedrag) vanuit slechts één wetenschappelijk gezichtspunt (biologische factoren) verklaren. Tegenwoordig wordt algemeen erkend dat factoren op verschillende verklaringsniveaus (biologisch, psychologisch, sociologisch) met elkaar interacteren. De dagen waarin de aanhangers van sociale en biologische verklaringen elkaar fel bestreden, lijken voorbij. De zienswijze volgens welke men bij het biologisch verklaren altijd ook rekening moet houden met sociale condities heet biosociaal.
Het biologische gezichtspunt is in de criminologie lang problematisch geweest. In de geschiedenis van het zoeken naar biologische oorzaken zijn momenten aan te wijzen waarop men een verkeerde richting opging door bijvoorbeeld primitieve onderzoeksmethoden. Bovendien wekte het biologisch verklaren bij velen associaties met besmette ideologieën, zoals de eugenetische beweging. Die ideologieën berustten op het typeren van bepaalde soorten mensen als gedegenereerd of
.....read moreNaar artikel van Ugwudike, P. (2015) Cultural Criminology. In An Introduction to Critical Criminology
Culturele criminologie is een nieuwe ontwikkeling binnen de criminologie. Het kijkt naar de cultuur of de ideeën, waarden, overtuigingen en andere collectief gedeelde kenmerken welke misdaad en criminaliteit bezitten. De culturalistische aanpak benadrukt de waarden, symbolen en andere factoren die op de voorgrond treden zoals emoties en afwijkend gedrag welke veelbetekenend zijn voor de daders. Dit in tegenstelling tot de structurele aanpak, die de achterliggende factoren als oorzaak voor criminaliteit ziet.
Sommige culturele criminologen omschrijven criminaliteit als een sociale constructie. Andere culturele criminologen zijn beïnvloed door de postmoderne theorie (Ferrell), die universele verklaringen voor sociale fenomenen, zoals criminaliteit, verwerpt. Misdrijven worden gezien als een sociale constructie, welke gebruikt worden door de 'machtigen' in de samenleving om de activiteiten van anderen te controleren.
Sommige culturele criminologen bestuderen criminaliteit en misdaadbestrijding door de activiteiten van leden van de subculturen te onderzoeken. Volgens Ferrell hebben culturele criminologen stijlen onderzocht van zowel de interne kenmerken van afwijkende en criminele subculturen als de externe constructies van hen. Hierbij zijn de criminologen vooral beïnvloed door het werk van Britse onderzoekers die jeugdculturen onderzochten.
Uit de literatuur blijkt dat er twee benaderingen mogelijk zijn voor culturele criminologen: de culturele en de structurele aanpak. De culturele aanpak focust zich vooral op cultuur als het belangrijkste verklarende thema, terwijl de structurele aanpak zich focust op sociale structuren als fundament.
De culturele benadering herleidt misdaad naar de cultuur van de mensen die deel gaan nemen aan criminaliteit en afwijkend gedrag. De vraag is hier, wat bedoelt de criminoloog met 'cultuur'? Volgens Ferrell en collega's behoren zaken van collectieve betekenis of identiteit tot 'cultuur'. Het zou dus duiden op een gedeelde identiteit en een gedeeld begrip in een bepaalde groep.
De structurele criminologen beweren dat structurele ongelijkheden gedragsvormen (met inbegrip van criminaliteit) produceren, die zich manifesteren als de cultuur van het dagelijkse leven.
De culturele criminologen passen niet per se in een van de twee categorieën. Cultuur is niet alleen een product van structurele factoren, maar deze structuren vormen wel de heersende cultuur en subculturen. Dit laat zien dat de structurele factoren wel degelijk een rol spelen in het veroorzaken van criminaliteit, het is alleen niet de enige factor.
Enkele culturele criminologen benadrukken de factoren die op de voorgrond zijn welke, naar hun mening, afwijkende activiteiten verklaren. Deze factoren omvatten vooral emoties. Criminaliteit wordt gezien als evenveel een product van factoren die op de voorgrond liggen, als van structurele factoren die op de achtergrond aanwezig zijn. De criminologische perspectieven die de nadruk leggen op structureel oorzakelijke factoren worden ervan beschuldigd dat ze de complexe aard van criminaliteit niet begrijpen.
Volgens Presdee is de zoektocht naar opwinding direct gekoppeld aan het verbreken van grenzen. Hij stelde dat het geloof dat men het gevestigde gezag uitdaagt ook bijdraagt aan de opwinding die sommigen zoeken als zij
.....read moreJoHo can really use your help! Check out the various student jobs here that match your studies, improve your competencies, strengthen your CV and contribute to a more tolerant world
There are several ways to navigate the large amount of summaries, study notes en practice exams on JoHo WorldSupporter.
Do you want to share your summaries with JoHo WorldSupporter and its visitors?
Field of study
Je vertrek voorbereiden of je verzekering afsluiten bij studie, stage of onderzoek in het buitenland
Study or work abroad? check your insurance options with The JoHo Foundation
Je vertrek voorbereiden of je verzekering afsluiten bij studie, stage of onderzoek in het buitenland
Study or work abroad? check your insurance options with The JoHo Foundation
Add new contribution