In dit artikel wordt antisociaal gedrag behandeld en dan met name deviant gedrag. Er zijn individuele verschillen in de stabiliteit van antisociaal gedrag. Veel mensen gedragen zich antisociaal, maar dat gedrag is tijdelijk en afhankelijk van de situatie. Maar er zijn ook mensen die antisociaal gedrag vertonen over de jaren heen. Dit antisociale gedrag dat stabiel is en lange tijd duurt, komt voor onder enkele mannen. In dit artikel wordt het verschil tussen tijdelijke en persistente antisociaal gedrag uitgelegd.

Age and antisocial behavior

Deviant gedrag komt het meest voor tijdens de adolescentie. De cijfers pieken rond de leeftijd van 17 jaar en dalen na het 20^ste levensjaar. Deze cijfers komen voor in westerse landen voor vrouwen en mannen. De vraag is natuurlijk waarom de cijfers van deviant gedrag zo stijgen tijdens de adolescentie.
longitudinaal onderzoek laat zien dat een klein groepje mannen veel antisociale gedrag laat zien over tijd in verschillende situaties. Dit gedrag begint al tijdens de kinderjaren. Daarentegen laat onderzoek zien dat een groot aantal mannen veel antisociaal gedrag vertonen tijdens de adolescentie. Uit dit soort onderzoek zijn er twee groepen geïdentificeerd: de ‘life-course-persistent’ groep en de ‘adolescent-limited’ groep.

Life-course-persistent antisocial behavior

Zoals de naam impliceert is continuïteit van groot belang in deze groep. Over hun hele levensloop heen vertonen deze mensen antisociaal gedrag: bijten en slaan rond de leeftijd van 4, winkeldiefstal op de leeftijd van 10, drugs verkopen en auto’s stelen op de leeftijd van 16, diefstal en verkrachting op de leeftijd van 22, en fraude en kindermishandeling op de leeftijd van 30. Het soort gedrag verandert maar het blijft antisociaal gedrag. Dit wordt ook wel hetero-typische continuïteit genoemd.

Om deze groep te herkennen moet je dus niet alleen naar het gedrag kijken in de adolescentie maar ook naar het gedrag in de kindertijd. Verder moet je ook kijken naar het begin: de zwangerschap. Deviant gedrag is in veel onderzoek gelinkt met neurologische aandoeningen of achterstand. Door deze neurologische aandoeningen of achterstand, zijn de kinderen vanaf geboorte al benadeeld. Verder blijkt uit onderzoek dat een kind met neurologische aandoeningen of achterstand verder benadeeld wordt tijdens zijn of haar opvoeding. Kinderen met neurologische aandoeningen of achterstand zijn meestal moeilijke kinderen om op te voeden en dit kan zorgen voor problemen bij het opvoeden. Daarbovenop blijken dat kinderen met zulke aandoeningen of achterstanden vaak ook ter wereld komen in een omgeving die niet geheel ondersteunend en positief is.
Twee type van interactie kunnen verklaren hoe het probleemgedrag van een life-course-persistent persoon zijn eigen continuïteit promoot. De eerste interactie is de ‘reactive interaction’. Bij deze interactie worden verschillende jongeren aan dezelfde omgevingen blootgesteld. Die jongeren reageren op die omgeving aan de hand van hun eigen stijl. De tweede interactie is de ‘proactive interaction’. Bij deze interactie selecteren mensen hun eigen omgeving of creëren die zodat hun eigen stijl wordt ondersteund.

Je hebt twee soorten gevolgen in de levensloop: cumulatieve gevolgen en ‘contemporary’ gevolgen.

Contemporary gevolgen komen voor als een persoon dezelfde karaktertrekken waarmee ze in de problemen kwamen toen ze jong waren, meenemen in hun latere leven.

Er zijn genoeg problemen waar deze groep tegenaan loopt. Life-course-persistent personen leren bijvoorbeeld niet hoe ze zich sociaal moeten gedragen omdat ze daar niet de mogelijkheid voor hebben gekregen dankzij cumulatieve en contemporary processen. Verder krijgen deze groep mensen minder kansen in het leven omdat ze vaak een lagere IQ en opleiding hebben dan hun leeftijdsgenoten. Dit kan mede komen door neurologische problemen. Bovendien kunnen ze een strafblad krijgen over de jaren heen die het verdere leven bemoeilijkt (cumulatieve gevolgen).

De theorie van het ontstaan van de life-course-persistent groep gaat dus als volgt. Ten eerste is er een karaktertrek in spel dat voortkomt uit neurologische problemen. Ouders en de omgeving reageren op deze problemen. Deze problemen zorgen er vaak voor dat kinderen moeilijke temparementen hebben en ontwikkelingsproblemen. Over tijd komen cumulatieve gevolgen in de weg te staan van opties voor deze groep.

Er kan zelfs gesteld worden dat het life-course-persistent antisociaal gedrag psychopathologisch is. Dit kan worden gesteld omdat het antisociaal gedrag stabiel is over tijd en verschillende situaties. Verder heeft het gedrag een biologische basis; neurologische problemen. Daarbovenop wordt dit soort gedrag met andere mentale ziektes in verband gebracht.

Adolescence-limited antiosocial behavior

Deze groep staat erom bekend dat ze pas beginnen met antisociaal gedrag tijdens de adolescentie. Daarom is discontinuïteit een belangrijk punt. Deze groep mensen begaan veel misdaden hoewel er ook misdaadvrije momenten zijn. Deze groep staat er verder ook om bekend dat ze alleen antisociaal gedrag vertonen wanneer het voor hun voordelig lijkt.

Waarom beginnen adolescence-limited jongeren aan delinquent gedrag? Het antwoord dat gegeven wordt is dit: sociale mimicry. Jongeren van deze groep apen de mensen van de groep life-course-persistent na. Dit betekent dat voor jongeren antisociaal gedrag toegang verschaft tot gewenste middelen. Volgens de schrijver is het gewenste middel volwassen status met de daarbij horende macht en privileges. Er is over de jaren heen een ‘maturity gap’ ontstaan. Jongeren zijn rond de leeftijd van 14 klaar om meer volwassen rollen aan te nemen. Door veranderingen in de gezondheid en werk is de lengte van de adolescentie langer geworden. Dit zorgt ervoor dat jongeren zo’n 5 a 10 jaar aan het wachten zijn op volwassen rollen terwijl ze er al lang klaar voor zijn. Jongeren vullen dit gat op met antisociaal gedrag dat ze leren van de life-course-persistent groep. Dit leren ze door middel van sociale mimicry tijdens de middelbare school periode.

Maar niet alle jongeren vertonen antisociaal gedrag. Dit kan komen door een verlate puberteit waardoor de persoon in kwestie geen last heeft van de maturity gap. Een andere mogelijkheid is dat de persoon toegang heeft tot rollen die een volwassen status heeft.

Nog een andere mogelijkheid is dat er geen sociale mimicry mogelijk is in de omgeving, bijvoorbeeld in afgelegen landelijke gebieden. Een laatste mogelijkheid is dat de persoon niet bij antisociale peer netwerken hoort.

Waarom stoppen de adolescence-limited groep met antisociaal gedrag? Dit komt doordat de motivatie om antisociaal gedrag te vertonen verdwijnt. Dit kan komen omdat jongeren de mogelijkheid krijgen om volwassen rollen aan te nemen, maar dit kan ook komen doordat de risico’s van antisociaal gedrag te hoog worden.