Het hoofddoel van dit artikel is om uit te zoeken welke elementen, van de strategie van de Amerikaanse Regering betreft immigratie, hebben gewerkt en welke niet. En bovendien mogelijke verklaringen voor deze uitkomsten aan te dragen. Deze analyse laat zien dat de meest belangrijke beleidslessen, betreft het controleren van ‘niet-gewilde’ immigratie, negatief zijn gebleken. Tot zo ver is er namelijk geen bewijs gevonden dat het verdrievoudigen van grensbewaking voor minder ongeautoriseerde immigratie leidt. Terwijl het wel onbedoelde effecten tot gevolg heeft. Een andere vraag die besproken wordt in de conclusie is waarom de gefaalde strategie voor immigratie controle gebruikt blijft worden. Terwijl er steeds meer bewijs is dat laat zien dat deze strategie een lage efficiency heeft. Dat de immigratie de afgelopen decennia is toegenomen is zeker, maar hoeveel van deze immigratie is daadwerkelijk ongewild? En hoeveel hiervan is de uitkomst van de beleidsplannen die illegaliteit generen? Elke beoordeling van de effectiviteit en de consequenties van de Amerikaanse immigration control measures begint bij het behandelen van de kwestie van intentionaliteit.

Uit survey onderzoek onder de Amerikaanse bevolking blijkt dat ze geen uitgebreider immigratie beleid willen, maar ze willen geen totale stop van immigratie. Uit meerdere onderzoeken blijkt dat men een strikter immigratiebeleid wil. Ook blijkt dat er veel tegenstrijdige opinies heersen. Zo geloven sommigen wel dat immigranten voor lagere lonen zorgen en voor een hogere werkloosheid. Terwijl andere denken dat immigranten alleen de banen krijgen die autochtonen niet willen doen.

Als laatste zien Amerikanen de immigratie kwestie niet als iets heel erg belangrijks. Het wordt door weinig mensen gezien als een van de grootste problemen waar de regering iets aan moet doen. Dus het anti-immigratie sentiment is wel wijd verbreid maar zit niet erg diep. Alleen onder bepaalde omstandigheden is dit wel het geval, bijvoorbeeld bij bepaalde anti immigratie campagnes en als het te maken heeft met de terroristische aanslagen van 9/11. Het huidige Amerikaanse beleid om immigratie te controleren laat zowel de lage saillantie als de ambivalentie zien die heersen onder het Amerikaanse volk. De Amerikaanse strategie benadert alleen de aanbodzijde: de stroom van illegale migranten. Het doet namelijk niets om de vraag naar arbeidsmigranten te verminderen. Hierdoor is het beleid niet voldoende om ongewilde migratie te beperken.

A Border-Centered Strategy of Immigration Control

Een van de paradoxen van de recente geschiedenis van de VS is dat er een explosieve toename plaatsvond van ongeautoriseerde immigratie, terwijl Amerika meer geld uitgaf aan immigration controle dan ooit tevoren, en dan voornamelijk aan strengere grensbewaking. Sinds 1993 zijn de uitgaven hiervoor verviervoudigd.

In plaats van dat deze nieuwe bronnen werden verspreid over de gehele zuidelijke grens, werd er voor gekozen om zich te richten op vier relatief korte delen van de grens. Deze stukken werden door een groot deel van ongeautoriseerde immigranten uit Mexico gebruikt. Deze strategie was bedoeld om potentiele immigranten af te schrikken. En dat zijn daarom niet hun dorp zouden verlaten om te gaan immigreren naar de VS. Het idee hierachter was dat als men de hooftoegangswegen naar de VS konden controleren de geografie de rest zou doen. Gebergten en woestijnen zouden mensen moeten afschrikken om te gaan emigreren.

Het versterken van de zuidelijke hoofdtoegangswegen werd op verschillende manieren gedaan. Er werd bijvoorbeeld een meters hoge hek geplaatst. Migranten hebben echter op verschillende manieren geprobeerd om toch de grens over te steken, bijvoorbeeld door tunnels te graven onder het hek door. Ook op andere manieren werd de grens bewaakt, door belichting en videosurveillance. Maar een groot deel van de grensbewaking wordt nog steeds gedaan door agenten die in hun voertuig zitten en de grens op deze manier bewaken, door te letten op beweging etc. Maar een groot deel van de zuidelijke grens wordt nog niet zwaar bewaakt.

Uit onderzoek is gebleken dat het percentage recidivisten is gestegen de afgelopen jaren. Deze trend is door de immigratie autoriteiten geïnterpreteerd als bewijs dat het geconcentreerde grensbewakingsbeleid werkt. Maar volgens de auteur zou dit alleen zo zijn, als recidivisten na een aantal poging het niet opnieuw proberen.

Lange afstand repatriëring is een optie dat de VS van tijd tot tijd gebruikt heeft om direct herintreden te ontmoedigen. Al blijkt dit niet een heel efficiënte strategie.

Efficacy and Unintended Consequences of Concentrated Border Enforcement

Wat voor impact heeft de ongekende grensbewaking van de laatste tien jaar gehad op de toestroom van ongeautoriseerde migranten vanuit Mexico? In de periode 1994 tot 2001 steeg het aantal aanhoudingen langs de zuidelijke grens sterk. Daarop volgde een sterke daling voor twee jaar, waarop daarna weer een toename zichtbaar was (zie ook figuur 2). Maar wat zeggen deze fluctuaties in de arrestatiestatistieken over de daadwerkelijke stroom van ongeautoriseerde migranten? In de eerste stijgende periode moesten de migranten en smokkelaars leren omgaan met de nieuwe obstakels, maar in de jaren daarop was dit leerproces voltooid waardoor het aantal arrestaties sterk daalde. Bovendien zorgden arrestaties nu voor hogere kosten voor migranten, waardoor zij minder vaak de grens overstaken (van VS naar Mexico). Zij bleven daarvoor dan langer in de VS.

De stijging vanaf eind 2003 kan verklaard worden door het herstel van de Amerikaanse economie wat veel nieuwe immigranten aantrekt voor een baan in de Verenigde Staten. Deze analyse van trends is echter speculatief. Echter is er veel bewijs van verschillende bronnen dat strengere grensbewaking effectiever is geweest voor het ophopen van ongeautoriseerde migranten in de VS zelf dan ze daadwerkelijk ‘buiten de deur te houden’. Deze conclusie is consistent met de robuuste toename van het aantal illegale immigranten die in Amerika leven tijdens de periode van striktere grensbewaking.

De meest eenduidige consequentie van de post-1993 grensversterking strategie is dat illegale toegang tot Amerika niet langer plaats vind in de buurt van grote steden maar juist in afgelegen, minder ontwikkelde regio’s.

Doordat de grensbewaking strikter is geworden, heeft een groter percentage de hulp gezocht van professionele mensensmokkelaars. Om zo de kans om gearresteerd te worden te verkleinen. Hierdoor de prijs voor de diensten van smokkelaars zeer sterk gestegen. Desalniettemin hebben de mensensmokkelaars zich zelf nog niet uit de markt geprijsd, omdat de vraag hoog blijft.

De post-1993 strategie voor grensversterking heeft ook voor de fysieke gevaren voor illegale toegang tot de VS sterk vergroot. Veel migranten zijn overleden tijdens hun poging om de grens over te steken, bijvoorbeeld door uitdroging of verdrinking.

Een laatste consequentie van de post-1993 grensversterking strategie is dat georganiseerde waakzame activiteiten werden gestimuleerd. De paramilitaire groepering opereren nu in alle vier de staten die grenzen aan Mexico. Ze zijn sterk bewapend en bezitten zeer hoogstaande technologie.

Het is mogelijk dat, door middel van meer personeel en beter technologie, de huidige strategie uiteindelijk wel resultaat kan boeken. Maar het tijdsframe voor effectiviteit is zeer onvoorspelbaar en het is ook goed mogelijk dat door extra investeringen in dit beleid de huidige trends alleen maar sterker worden.

Policy Alternatives

Theoretisch gezien zijn er zijn een aantal alternatieven beschikbaar voor Amerikaanse beleidsmakers de huidige strategie voor immigratie beperking. De eerste zou zijn, terug gaan naar de status quo ante. Door de vier bestaande grensversterkingsregio’s af te breken. Maar politiek gezien zou dit lastig worden omdat elke regio weer zijn eigen politieke achtergrond heeft.

Een andere optie zou zijn om de gehele grens met Mexico te versterken, of door de grens verder te versterken over een grotere afstand waardoor de kleine grensovergangen beter gemonitord zouden kunnen worden. Dit zou echter vele miljarden dollars kosten. En tot nu toe blijkt dat migranten op een bepaalde manier toch een omweg kunnen vinden, bijvoorbeeld door de hulp van mensen smokkelaars

Een andere benadering tot immigratie beperking is om minder nadruk te leggen op grensbewaking en juist naleving van de immigratie wetten op de werkvloer te versterken.

Tot nu toe bestaat zo’n wet al wel maar op de naleving hiervan wordt nauwelijks gecontroleerd. Hierdoor geeft de regering het signaal af dat interne versterking niet belangrijk is, maar dat de nadruk ligt op grensversterking. Om de aantrekkingskracht van Amerikaanse banen te verminderen, moet er aan de ene kant meer gecontroleerd worden, vooral bij grotere bedrijven. Dit moet gekoppeld worden aan systematische pogingen om ongeautoriseerde immigranten weg te halen als die werkzaam zijn bij zulke bedrijven. Want door mensen alleen te ontslaan, verspreidt het proces zich alleen.Het Amerikaanse congres loopt niet echt warm voor zulke ( of soort gelijke economische) maatregelen.

Een andere benadering is om de toegang tot public services te beperken, om zo illegale migratie en langer blijven in de VS wordt tegen gegaan. In 1990 werd dit in Californië ingevoerd maar dit had een averechts effect. Mensen gingen niet terug naar hun land waar ze vandaan kwamen, maar maakten nu geen gebruik meer van instanties als zorginstellingen. Al met al heeft deze hervorming geen zin en zorgt het alleen maar voor grote sociale problemen.

Het legaliseren van de migratie stroom tot haar maximum is ook een optie. De Verenigde Staten zou de legale toegang tot low skilled employment kunnen vergroten. Zo kunnen er bijvoorbeeld gastarbeiders programma’s worden opgezet of door meer verblijfsvergunningen uit te geven. Het huidige beleid richt zich nu voornamelijk op seizoen medewerkers, maar dit heeft een groot nadeel. Het sluit niet aan bij de vraag van werkgevers en werknemers.

Vanuit een publiek beleidsperspectief zou het het beste zijn als er meer permanente verblijfsvergunningen werden toegestaan. Dit zal meer weerstand oproepen dan een beleid dat zich richt op seizoen medewerkers, maar het heeft waarschijnlijk wel betere effecten op de lange termijn.

Op de lange termijn zou de meest effectieve benadering zijn om immigratie te beperken, het creëren van alternatieven zijn voor emigratie. Zo zou men banengroei in de gebieden waaruit veel migranten komen kunnen stimuleren.

Conclusion: Why Does a Failed Policy Persist?

Ten eerste is het huidige beleid, met zeer zichtbare grensbewaking een manier om aan het volk te laten zien dat de regering nog steeds controle hebben over immigratie.

Ten tweede, in de periode na 9/11 wordt immigratiebeperking en antiterrorisme pogingen vaak samengebracht. En het continue laten zien dat de grens wordt bewaakt, symboliseert de oplossing om terrorisme aan te vechten. Zelfs als het niets doet om de veiligheid daadwerkelijk te vergroten.

Ten derde, de meest belangrijke, de Amerikaanse economie (21^e eeuw) heeft een grote vraag naar arbeidsmigranten, veelal laag opgeleiden. Deze vraag sluit niet aan op het huidige beleid. Daardoor wordt het aantal mensen die belang hebben bij een uitbreiding van het immigratiebeleid steeds groter. Dit is te zien in de ambivalentie die heerst in de Amerikaanse publieke opinie. Het is daarom onwaarschijnlijk dat er snel consensus zal ontstaan over wat het huidige immigratiebeleid zou moeten vervangen. De afwezigheid van overeenstemming over alternatief beleid leidt er toe dat migranten de meeste kosten en gevaren dragen, terwijl de werkgevers en consumenten profiteren.