Aanmerkelijke kans (HR 29-05-2018, ECLI:NL:HR:2018:718) 

Casus

Een man wordt verdacht voor het onvoldoende zorg dragen voor het onschadelijk houden van zijn drie gevaarlijke dieren, zijn 3 American Staffordshire honden. Hij heeft ze onaangelijnd los laten lopen in een hondenuitlaatgebied zodat hij te weinig controle over de honden had. De drie honden sprongen daarna over de omheining van het uitlaatgebied en hebben andermans Hazewindhond (Hunter) vervolgens meerdere keren over het hele lichaam is gebeten. De Hazewindhond moest ten gevolge van zijn verwondingen worden geëuthanaseerd. Volgens de verdediging blijkt uit de bewijsmiddelen niet dat er sprake is van een gevaarlijk dieren de zin van artikel 425 aanhef en onder 2 WvSr. Met gevaarlijk dier heeft de wetgever volgens de verdediging bedoeld dat het gaat om gevaarlijke dieren die een gevaar voor mensen kunnen opleveren. De verdachte moet worden vrijgesproken. Volgens het Hof moeten dieren die gevaarlijk zijn voor andere dieren

Afvoerpijp (de Loze Hashpijp) (HR 30-03-2004, NJ 2004, 376)

Casus

In dit arrest staat een proces-verbaal van de regiopolitie van Limburg-noord centraal. Daarin staat het volgende opgetekend: Op 15 december 1999 bezochten twee politieambtenaren B., de verdachte in de latere zaak, in zijn huis in Venlo. Daar ontdekken zij in de kelder en de kamer op verschillende plaatsen een aanzienlijke hoeveelheid marihuana en hashish. Één van de twee politieambtenaren zag in de kelder een afvoerpijp aan het plafond, die het vermoeden bij de politieambtenaar opriep dat dit een opslagplaats zou zijn van nog meer marihuana en hashish.

Hij trekt de pijp daarom los, maar deze blijkt leeg te zijn, alhoewel er wel een sterke hashgeur in hing. Achter de pijp bleek echter wel een bergplaats te zijn waar grote hoeveelheden hashish opgeslagen waren.

De rechtbank veroordeelt de verdachte voor het opzettelijk handelen in strijd met art 3 lid

Alternatieve scenario’s (HR 16-03-2010, ECLI:NL:HR:2010:BK3359)

Onderwerp

Een alternatieve verklaring van de gebeurtenissen die niet met een bewezenverklaring strookt moet door de rechter worden weerlegd.

Rechtsvraag

Moet een alternatieve verklaring, die niet met een bewezenverklaring strookt, door de rechter worden weerlegd?

Casus

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat hij opzettelijk en met voorbedachten rade zijn vrouw van het leven heeft beroofd. De verdachte ontkent dat hij zijn vrouw gedood heeft en heeft hierover een (alternatieve) verklaring afgelegd.

Rechtsgang

Gerechtshof

Spreekt de verdachte vrij van het hem ten laste gelegde. Het dossier bevat slechts twee soorten bewijsmiddelen die er min of meer op wijzen dat verdachte zijn vrouw heeft gedood. Het technisch bewijs past zowel in de versie van gebeurtenissen van de AG (wel gedood) als van verdachte (niet gedood). Eerste vraag: is het technisch bewijs überhaupt te verenigen met de gedachte dat verdachte zijn vrouw heeft gedood?

Casus
Op een kwade dag bezoekt het slachtoffer een apotheek waar de verdachte werkzaam is als stagiaire. Het slachtoffer geeft een recept af voor het geneesmiddel oxazepam dat zijn huisarts hem heeft voorgeschreven. Verdachte let echter niet goed op en vult de capsules met methadon in plaats van oxazepam. Het slachtoffer komt te overlijden aan de gevolgen van methadonintoxicatie. Verdachte wordt vervolgd wegens dood door schuld.

Essentie
Ten laste is gelegd dat verdachte aanmerkelijk onachtzaam en onoplettend heeft gehandeld bij haar werkzaamheden, waardoor het overlijden van het slachtoffer aan haar schuld te wijten is. De verdediging beroept zich op verontschuldigbare dwaling, omdat zij de apothekersassisente om hulp had gevraagd en deze haar niet heeft tegengehouden. Daarom, stelt de verdediging, heeft zij erop heeft vertrouwd en mócht zij er ook vertrouwen dat de apothekersassistente de verdere vervaardiging van het medicijn zou hebben afgebroken, nadat verdachte haar had

Casus

Verdachte heeft als basketbalspeler op de bewuste avond meegespeeld in een wedstrijd in de gemeente Urk. Tegen het einde van de wedstrijd kreeg verdachte een zodanige klap van een tegenspeler tegen zijn slaap, dat hij op de grond is gevallen. Hij is niet bewusteloos geweest en voelde zich niet duizelig. Vervolgens werd hij uit de wedstrijd gehaald. De aanwezige fysiotherapeut controleerde de toestand van verdachte, gaf hem een ijszakje voor de pijnlijke plek en een aspirine. Verdachte is vervolgens gaan douchen. Daarna hebben een kennis van hem en haar vriend afzonderlijk met verdachte gesproken. Beiden vonden hem tijdens dit gesprek een verwarde indruk maken, maar hebben dit geen van beiden kenbaar gemaakt aan verdachte. Beiden wisten dat verdachte in zijn auto die avond nog naar huis (Amstelveen) zou rijden. De fysiotherapeut heeft verdachte uit voorzorg na het gebeuren nog ongeveer drie kwartier in het oog gehouden en geen

Benzinstation (HR 26-10-2004, NJ 2004, 682)

Leerstuk

Deelneming (art. 47 Sr): medeplegen.

Rechtsvraag

Is in casu sprake van het medeplegen van een misdrijf in de zin van art. 47 Sr, waarbij de verdachte de handeling opzettelijk heeft uitgelokt?

Casus

De verdachte heeft contact opgenomen met het slachtoffer. Dit, omdat de verdachte was medegedeeld dat B voor de verdachte beledigende opmerkingen had gemaakt over de moeder van de verdachte. Op voorstel van B werd afgesproken elkaar op een benzinestation te ontmoeten. Medeverdachte A heeft verklaard dat medeverdachte J heeft gezegd dat hij B een lesje zou leren. De verdachte wist dat medepleger J gewapend was tijdens de ontmoeting en dat hij al eens eerder bij een ruzie had geschoten. Na de aankomst bij het benzinestation zijn de verdachte en medepleger J uit de auto gestapt. De verdachte is op de al aanwezige B afgestapt, die een vuurwapen ter hand

Beroep op zwijgrecht als bewijs?, HR 15 juni 2004, NJ 2004, 464

Onderwerp

consequenties verbonden aan beroep op zwijgrecht? In dit arrest geeft de Hoge Raad invulling aan het arrest EHRM Murray.

Casus

Verdachte wordt verdacht van o.a. het stelen van sieraden. Hij beroept zich op zijn zwijgrecht omtrent de vraag over de herkomst van de sieraden. Uit de bewijsmiddelen blijkt dat de sieraden behoren tot een groep gestolen sieraden.

Rechtsgang

Hoge Raad: Vooropgesteld wordt dat aan de weigering van een verdachte om een verklaring af te leggen niet tot bewijs kan bijdragen. De Hoge Raad erkent dit, maar stelt dat een rechter indien een verdachte voor een omstandigheid die op zichzelf of in samenhang met de verdere inhoud van de bewijsmiddelen beschouwd redengevend moet worden geacht voor het bewijs van het aan hem tenlastegelegde feit, geen redelijke, verklaring heeft gegeven zulks niet in zijn overwegingen omtrent het

Bevoegdheden Rechter-commissaris (HR 03-03-2015, ECLI:NL:HR:2015:505)

Onderwerp

Bevoegdheden en taken van de Rechter-commissaris (RC) ingeval deze zijn onderzoek nog niet heeft voltooid op het moment waarop de verdachte is of zal worden gedagvaard.

Casus

De Procureur-generaal heeft beroep in cassatie ingesteld in het belang van de wet. In de praktijk blijkt onduidelijkheid te bestaan omtrent de bevoegdheden en taken van de RC ingeval deze zijn onderzoek ingevolge art. 181 e.v. Sv. nog niet heeft afgerond op het moment waarop de verdachte is of zal worden gedagvaard. In het bijzonder gaat het om een drietal vragen:

1. In hoeverre is de RC nog bevoegd onderzoekshandelingen te verrichten en te beslissen op vorderingen of verzoeken om nader onderzoek als de verdachte reeds is gedagvaard?

2. Kunnen de OvJ en de verdachte na verwijzing door de zittingsrechter ex. art. 316 Sv. op grond van art. 185 Sv. de in art.

Bijlmer noodweer (HR 23-10-1984, NJ 1986/56)

Casus

Verdachte werd op straat overvallen en geprobeerd van haar tasje te beroven. De vrouw droeg, in strijd met de Vuurwapenwet, een pistool in haar zak, daar zij na een eerdere overval bang was 's nachts alleen over straat te lopen. Ze werd door twee mannen overrompeld, waarna ze een waarschuwingsschot loste. Hier werd niet op gereageerd. Verdachte dacht dat één van de aanvallers met een mes op haar afkwam en vrezend voor haar leven, schoot ze hem in zijn borst. Ze was een geoefend schutter. Aanvaller nummer twee deed nog een greep naar haar tasje en werd door verdachte tevens neergeschoten. Later werd één van hen dood gevonden, de ander slechts gewond. Verdachte beroept zich op noodweer(exces).

Rechtsvraag

Is er sprake van noodweer(exces)?

Hoge Raad

Het hof oordeelde volgens de Hoge Raad terecht dat het gebruik van het pistool geboden was

Blackout arrest (HR 01-06-2004, NJ 2005, 252)

Casus

Verdachte reed in een personenauto over een openbare weg. In een bocht kwam ze op het voor het tegemoetkomende verkeer bestemde weggedeelte terecht. Ze kwam daar frontaal in botsing met een op die andere weghelft rijdende tegenligger. De bestuurder van die auto heeft zwaar lichamelijk letsel opgelopen.

Het Hof

Het Hof heeft vastgesteld dat het hierboven geschetste verkeersgedrag in beginsel de gevolgtrekking kan dragen dat de verdachte zich aanmerkelijk onoplettend en/óf onachtzaam heeft gedragen en dat het verkeersongeval aan de schuld van de verdachte als bedoeld in art. 6 van de Wegenverkeerswet 1994 te wijten is. Dat kan in concreto echter anders zijn wanneer omstandigheden zijn aangevoerd en aannemelijk zijn geworden, bijvoorbeeld dat verdachte tijdens het ongeval in verontschuldigbare onmacht verkeerde, waaruit volgt dat van schuld in vorenbedoelde zin niet kan worden gesproken.

De Hoge Raad

Het cassatiemiddel klaagt over

Braak bij binnentreden (HR 12-12-1978, NJ 1979, 142)

Casus

In deze zaak gaat het om R., een opsporingsambtenaar van de Radiocontroledienst van de PTT. R. werkte op de afdeling Opsporing Clandestiene Zenders in Den Haag. In april 1976 werd hij belast met de opsporing van de illegale popzender Music Center.

De avond van 25 april lukte het R. om de zender van Music Center te peilen. Hierna heeft hij de politie ingeschakeld. R. kreeg assistentie van meerdere agenten. Enige uren later bleek dat de zender nog steeds aan het uitzenden was en bij het bewuste pand waar dat zou plaatsvinden brandde nog licht. R. heeft toen een buurvrouw gevraagd of hij via haar woning naar de tuin van het pand kon. Via een muurtje klommen R. en enkele agenten naar de tuin van Music Center. Door de glazen deuren zag R. radioapparatuur en drie personen in het pand.

Checkpoint, HR 02-07-2013, ECLI:NL:HR:2013:7, nr. 12/01359

Onderwerp

Ontvankelijkheid van het OM.

Casus

Aan verdachte wordt een groot aantal feiten tenlastegelegd. Verdachte is een coffeeshophouder en heeft verboden stoffen in de zin van de Opiumwet geteeld, verhandeld en geëxporteerd en geïmporteerd. Ook wordt aan verdachte tenlastegelegd het vervaardigen van verboden opnames en het wederrechtelijk exploiteren van een radiostation. Verder wordt aan verdachte tenlastegelegd het voorhanden hebben van een verboden wapen en deelname aan een verboden organisatie. Let op: ook het exploiteren van een coffeeshop wordt aan verdachte tenlastegelgd. Immers, dit is ook een misdrijf; het wordt slechts gedoogd.

In casu wordt de ontvankelijkheid van het OM betwist door de verdediging. De verdediging stelt namelijk dat er bepaalde toezeggingen zijn gedaan op grond waarvan verdachte mocht vertrouwen dat hij niet vervolgd zou worden. De niet-ontvankelijkheidsverklaring zou gebaseerd zijn op grond van de stelling dat algemene beginselen van

Containerdiefstal (HR 17-11-1981, NJ 1983, 84/197)

Casus

Verdachte heeft met de bedoeling containers te stelen een DAF-trekker gekocht. Samen met een vriend is verdachte in een auto gaan rondrijden op zoek naar containers. De nummers van de containers schreef de verdachte op vrachtbrieven die hij aan zijn vriend gaf om te tonen aan de politie in geval van een controle. De verdachte heeft zijn DAF-trekker ter beschikking gesteld zodat zijn vriend samen met een ander de containers kon wegnemen. Verdachte wordt vervolgd en veroordeeld wegens diefstal in vereniging meermalen gepleegd. Hij verweert zich door te stellen dat hij niet lijfelijk aanwezig is geweest bij de diefstallen.

Rechtsvraag

Is bewijs van lijfelijke aanwezigheid vereist om tot bewezenverklaring van de tenlastegelegde diefstal in vereniging te kunnen komen?

Hoge Raad

Het Hof heeft het tenlastegelegde "tezamen en in vereniging met anderen" bewezen verklaard en geïnterpreteerd als "medeplegen" met de overweging dat

De auditu (HR 20-12-1926, NJ 1927, 85)

Casus

Verdachte stond terecht wegens overtreding van art. 432 Sr (als souteneur voordeel trekken uit de ontucht van een vrouw).

Als bewijsmiddelen werden onder meer gebruikt:

1. Verklaringen van getuigen afgelegd ter terechtzitting, dat zij een ander iets hadden horen zeggen. (een z.g. verklaring van horen en zeggen)

2. Een p.v. van de politie waarin een de auditu-verklaring is op genomen.

Rechtsvraag

De rechtsvraag die in het onderhavige geval aan de orde kwam en door de HR beantwoord moest worden, was of een verklaring van horen zeggen (de auditu) in een p.v. opgenomen als bewijsmiddel in het strafproces rechtens toelaatbaar is. Ons hoogste rechtscollege beantwoordde deze rechtsvraag positief, overwegende, dat van strijd met art. 342 Sv geen sprake kan zijn. Noch de tekst noch het systeem van de wet leidt tot het uitsluiten van de auditu-verklaringen die

De ‘stille’ SMS (HR 01-07-2014, ECLI:NL:PHR:2015:1029)

Onderwerp

Inzet van de ‘stille SMS’ als opsporingstechniek.

Rechtsvraag

Is door de inzet van de stille SMS inbreuk gemaakt op rechten van de verdachte?

Casus

De verdachte wordt ervan verdacht amfetamine te hebben bereid en verhandeld. Met toestemming van de Officier van Justitie is in het opsporingsonderzoek voor een periode van vijf dagen gebruik gemaakt van zogenaamde ‘stille sms’. Een aantal sms-berichten is verzonden naar het telefoontoestel van de verdachte. Door gebruik van speciale software maakte het telefoontoestel bij ontvangst van de sms contact met het telecommunicatienetwerk. Op deze manier kon worden vastgesteld waar het toestel zich bevond, waardoor ook de verblijfplaats van de verdachte kon worden gelokaliseerd. Hierdoor is het amfetaminelaboratorium opgespoord. De verdachte stelt dat tijdens het onderzoek gebruik is gemaakt van een onwettig dwangmiddel: de stille sms. Hierdoor zou inbreuk zijn gemaakt op de privacy van de verdachte en

Dreigbrief (HR 09-02-1971, NJ 1972, 1)

Casus

De verdachte wordt vervolgd wegens het uitoefenen van bedreiging met geweld, met het oogmerk om zich of een ander wederrechtelijk te bevoordelen. Hij schreef dreigbrieven aan familieleden van degenen die van hem gestolen zouden hebben. De familie kreeg daarin de laatste kans de wraak af te kopen door het geld naar hem te storten. De ontvangers van de brieven dienden een aanklacht in. De verdachte verweerde zich door te stellen dat hij niet het oogmerk had zich of een ander wederrechtelijk te bevoordelen. Bovendien zou hij niet hebben gedreigd met geweld, maar met wraak. Het geweld zou door derden gepleegd worden, blijkens de brieven.

Rechtsvraag

Is er voldaan aan het in vereiste gesteld in art. 317 Sr: het oogmerk om zich of een ander wederrechtelijk te bevoordelen?

Hoge Raad

Bedreiging met geweld in de zin van art. 317 Sr ziet niet

Een goeie snuif coke (HR 26-09-2000, NJ 2000, nr. 739)

Onderwerp

Uitlokken tot het plegen van een strafbaar feit.

Rechtsvraag

Is de verdachte uitgelokt tot het plegen van het ten laste gelegde feit: het verkopen van cocaïne?

Casus

De politie ontving de informatie dat in een lokaliteit harddrugs zou worden gedeald. Aldaar verkocht de verdachte cocaïne aan een politieambtenaar. De verdachte stelt in cassatie dat het hof ten onrechte een proces-verbaal van verbalisant (politieambtenaar) voor het bewijs heeft gebruikt, daar de verbalisant de verdachte heeft uitgelokt tot het plegen van het ten laste gelegde feit: de verkoop van cocaïne. In het proces-verbaal is het gesprek tussen de verdachte en verbalisant opgenomen. Verbalisant vroeg: ‘kun je dat (cocaïne) krijgen dan hier?” De verdachte antwoordde bevestigend en vroeg of verbalisant iets wilde hebben.

Rechtsgang

Het hof vernietigt het vonnis van de rechtbank en veroordeelt de verdachte ter zake van opzettelijk handelen

Elektriciteit (HR 23-05-1921, NJ 1921, 564)

Casus

Beklaagde is in eerste aanleg door de rechtbank schuldig bevonden aan diefstal. Deze uitspraak is in hoger beroep door het Hof bevestigd. Na elke controlebeurt bracht de beklaagde met een pen de electrische controlemeter tot stilstand. Hij verbruikte evenwel electriciteit voor elektrische lampen en de elektrische apparatuur, die hij gebruikt in zijn beroep als tandarts.

Het Unierecht heeft een hogere rang voor de lidstaten dan het nationale recht van de staten en heeft dus voorrang. Dit houdt in dat de lidstaten er actief zorg voor moeten dragen dat hun recht in overeenstemming is met het Unierecht. Dit geldt zowel voor het heden als voor de toekomst. Als een verordening of richtlijn van de Unie in werking is getreden en in strijd blijkt te zijn met een bestaande nationale regel, dan kan deze laatste geen toepassing meer vinden. Daarnaast mag een nieuwe

Etnisch profileren/sfeercumulatie (HR 01-11-2016, NJ 2017, 84)

Casus

In deze uitspraak werd een verdachte staande gehouden door de politie voor een dynamische verkeerscontrole, omdat er vermoedens waren dat de man in de auto crimineel actief was.

De agenten hadden twee heren gecontroleerd, omdat zij de combinatie van een dure auto en twee gekleurde mannen met Oost-Europees uiterlijk verdacht vonden. De auto waarin de verdachte in kwestie reed, was een dure BMW X6 die op naam van een bedrijf stond dat vaker auto’s verhuurt aan criminelen. Toen de verdachte staande werd gehouden, werd hem verteld dat er sprake was van een verkeerscontrole. Door middel van die verkeerscontrole probeerden de agenten, met succes, meer informatie te achterhalen over de mannen in de auto. Dit leidde tot een doorzoeking van de auto. De politieagenten vroegen of zij de auto mochten doorzoeken, waarna zij in de achterbak van de auto een tas

Feitelijk leidinggeven (HR 26-04-2016, ECLI:NL:HR:2016:733)

Onderwerp

Feitelijk leidinggeven

Relevante wetsartikelen en beginselen

Art. 51 lid 2 aanhef en onder 2 jo. 52 Sr. Feitelijk leidinggeven.

Casus

De Gemeenschappelijke Regeling Werkvoorzieningsschap Oost-Twente (GR WOT) is inhoudingsplichtige voor de loonbelasting. Zij heeft van 2000 t/m 2003 opzettelijk onjuist aangifte loonbelasting en premie volksverzekeringen gedaan bij de Belastingdienst Almelo danwel Enschede. Deze feiten strekten ertoe dat telkens te weinig loonbelasting werd geheven. Verdachte heeft feitelijk leiding gegeven aan de verboden gedragingen.

Betrokkene 1 (niet verdachte) was werkzaam als directeur van de GR WOT en A BV van 1998 tot 2003. Hij is benoemd door het dagelijks bestuur en dient aan hen verantwoording af te leggen. Verdachte is tevens benoemd als bestuurder van A BV. Verdachte ontving een bestuurdersbeloning, waarover nooit belasting is afgedragen. Verdachte ontving de beloning via zijn persoonlijke vennootschap B BV. Over deze beloning is beperkt loonbelasting afgedragen. Verdachte

Gezondheidscertificaat (HR 15-10-1996, NJ 1997, 109)

Leerstuk

Toerekening van opzet van een natuurlijk persoon aan een rechtspersoon (zie art. 51 Sr).

Rechtsvraag

Indien bij een natuurlijke persoon opzet aanwezig is, kan die opzet worden toegerekend aan het bedrijf waarbij de natuurlijk persoon dienstig is en van welke factoren is dat afhankelijk?

Casus

Een werknemer van een rechtspersoon, een kleine BV, heeft een geschrift valselijk opgemaakt of vervalst met het oogmerk om deze als echt en onvervalst te gebruiken of door anderen te laten gebruiken, terwijl uit dat gebruik enig nadeel kon ontstaan.

Hof

Raadsman van de verdachte heeft betoogd dat de verdachte niet met opzet handelde om een strafbaar feit te plegen, omdat aan de verdachte de gedragingen van haar werknemer niet toegerekend kunnen worden. Het Hof verwerpt dit verweer, want uit de bewijsmiddelen volgt dat de werknemer heeft gehandeld binnen de bevoegdheid die de verdachte hem had

Globaal opzet (HR 24-03-2008, LJN BC0780; NJ 2008, 156)

Casus

In Groningen is Z neergeschoten. Vraag is daarbij of verdachte medeplichtig kan worden geacht. Verdachte is namelijk naar Z op zoek gegaan, heeft de dader rond gereden en heeft hem vervoersmiddelen ter beschikking gesteld. Daarnaast heeft hij ook nog het vuurwapen meegenomen. Vraag is nu of verdachte ook medeplichtig is. Het Hof stelt daarbij dat dit niet het geval is, omdat de verdachte geen opzet, zo heeft deze verklaard, gehad heeft op de wijze waarop het strafbare feit is uitgevoerd.
Het hof ziet zich geplaatst voor de vraag of uit de bewijsmiddelen het opzet van verdachte op de dood van aangever [slachtoffer] dan wel op zwaar lichamelijk letsel kan worden afgeleid.

(1) Het opzet van de deelnemer dient zowel op zijn eigen deelnemingsgedraging als op het grondfeit te zijn gericht. In die zin is het opzet van

Groninger HIV (HR 27-03-2012, NJ 2012, 301)

Feiten

I.c. gaat het om een man van 53 jaar (Peter M.) die verdacht wordt van het feit dat hij meerdere keren verschillende mannen geprobeerd had ernstig fysiek letsel toe te brengen door hen te besmetten met bloed dat met het HIV virus besmet was. De verdachte had meermalen feesten georganiseerd voor homo mannen waar ook seksuele handelingen werden verricht. De verdachte had het plan om tijdens deze seksfeesten de uitgenodigde mannen met het hiv-virus te besmetten om op die manier onbezorgd seks met elkaar te hebben.

Hof

Tijdens de procedure die volgde werd M. door het hof veroordeeld tot 12 jaar gevangenis, wegens het medeplegen van (poging tot) zware mishandeling. Volgens het hof was de besmetting met HIV aan M. toe te reken.

Hoge Raad

Tijdens de procedure in cassatie stelde de advocaat van M. dat men ten eerste het causale

Heroïne in de dakgoot (HR 05-02-1980, NJ 1980, 342)

Casus

Bewezen is geacht dat de verdachte opzettelijk in strijd met het in de Opiumwet gegeven verbod een hoeveelheid heroïne aanwezig heeft gehad in zijn dakgoot. De verdachte woonde echter samen met een kamergenote. Zij zou dus evengoed als verdachte aangemerkt kunnen worden.

Rechtbank en hof

Het hof bevestigt het vonnis van de rechtbank door de verdachte te veroordelen voor het opzettelijk handelen in strijd met het in art. 2 lid 1, onder C, Opiumwet gegeven verbod. Het cassatiemiddel richt zich tegen de bewezenverklaring, nu niet bewezen is dat de verdachte in een zodanige relatie staat met het goed dat hij het in zijn bezit zou hebben gehad en het middel klaagt over de nog bestaande mogelijkheid dat de kamergenote als verdachte aangemerkt kan worden.

Hoge Raad

Het hof heeft de juistheid van een verweer, dat met de inhoud

Casus

Een persoon wordt in Amsterdam staande gehouden (art. 52 Sv) en gefouilleerd (art. 56 Sv) door twee opsporingsambtenaren (een politieagent en een marechaussee). Hij wordt door hun verdacht van het bezit van drugs.

De reden voor die verdenking was (verklaring politieagent) dat hij een kleurling was en tussen drie en vier uur ‘s nachts hard liep uit de richting van een café (Caribbean Nights) dat bij de politie bekend stond als een verzamelplaats van handelaren en gebruikers van drugs. Men vond geen drugs. Bij het fouilleren hield "verdachte" zijn linkerhand in zijn jaszak, ondanks verzoeken om zijn hand uit zijn jaszak te halen. Dit laatste was voor de beide opsporingsambtenaren zo verdacht dat men overging tot aanhouding en overbrenging door middel van

HR 10-12-1999, NJ 2000, 5 (Peters/Peters)

Feiten

Jan Peters Sr. en Peters' Detailhandelsbedrijven (rechtsvoorganger van Peters' Beheer) drijven een detailhandelszaak (Blokker). Ter opvolging sluiten zijn kinderen Jan jr. en Leendert Peters een overeenkomst op 25 januari 1982, inhoudende dat Leendert Peters in de huurrechten treedt van Jan Peters Sr en dat bij beëindiging van de zaak, Jan Peters jr. deze huurrechten verkrijgt. In een andere overeenkomst op 25 januari 1982 wordt bepaald, dat de franchiseovereenkomst gewijzigd wordt, dat Leendert Peters, de plaats van Peters' Detailhandelsbedrijven inneemt en dat bij beëindiging van deze franchiseovereenkomst tussen Leendert Peters en Blokker, Peters' Detailhandelsbedrijven weer als franchisenemer zal fungeren. Op 31 augustus deelt Leendert Peters mee aan Peters Beheer, dat de gehele zaak overgenomen kan worden. Dit aanbod wordt door Jan Peters jr. op 22 september 1993 aanvaard. Op 12 januari 1994 besluit Leendert Peters, dat de overeenkomst geen doorgang dient te

HR 23 juni 2015, NJB 2015/1345

Onderwerp: het doen horen van een getuige en art. 6 EVRM.

Rechtsvraag: is het afwijzen van het verzoek tot het doen horen van een getuige door het Hof in strijd met art. 6 EVRM?

Casus: de verdachte wordt verdacht van het rijden onder invloed. Een aspirant van de politie was getuige van het auto-ongeluk en verklaart dat hij zeker weet dat de verdachte de bestuurder van de auto was. De auto is van de vader van de verdachte. De verdachte verklaart niet zelf te hebben gereden, maar op de achterbank te hebben gezeten. Dit verklaarde hij reeds direct na het uitstappen uit de auto na het ongeluk. Omdat het om een driedeursauto gaat, moest hij via een voordeur de auto verlaten. Hij heeft enige tijd op de bestuurdersstoel gezeten om de sleutel uit het slot te halen, voor de

Leerstuk

Causaliteit.

Rechtsvraag

Bestaat er aan de hand van het criterium van redelijke toerekening een causaal verband tussen het door de verdachte uitgeoefende geweld en het letsel en kan dit als gevolg aan de verdachte worden toegerekend?

Casus

De verdachte heeft met een ander in een voor het publiek toegankelijke ruimte (een café) openlijk in vereniging geweld gepleegd tegen R.T. Het geweld bestond uit het slaan en stompen in/tegen het gezicht en schoppen tegen het lichaam van die R.T. Bij het slachtoffer is in ieder geval zwaar lichamelijk letsel ontstaan.

Rechtsgang

Het Hof vernietigt het vonnis van de rechtbank en de verdachte wordt vrijgesproken van het hem onder punt 1 van de tenlastelegging tenlastegelegde. Het aan een bewezenverklaring van dat causale verband staat in de weg dat niet geheel kan worden uitgesloten dat latere handelingen van derden mede hebben geleid tot dat lichamelijke letsel. De Advocaat-Generaal stelt zich

Salduz en Nederland

HR 30 juni 2009, NJ 2009, 349.

Casus

Verdachte stelt cassatie in tegen zijn veroordeling, omdat het Hof het bewijs zou hebben gebruikt van door de verdachte afgelegde verklaringen. Echter, deze verklaringen heeft verdachte later betwist en de verklaringen waren afgelegd toen hij als minderjarige tegenover de politie heeft afgelegd zonder dat hij van rechtsbijstand was voorzien. Het middel klaagt over schending van art. 41 Sv, art. 6 EVRM en art. 40, tweede lid, sub b onder III, Verdrag inzake de rechten van het kind.

Deze klacht is vergelijkbaar met twee recente uitspraken van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Het gaat om EHRM 27 november 2008, 36391/02 ( NJ 2009, 214; red.) (Salduz v. Turkey) en om EHRM 11 december 2008, 4268/04 (NJ 2009, 215; red.) (Panovits v. Cyprus). In beide zaken was sprake van een minderjarige verdachte die zonder rechtsbijstand

In de steek gelaten vrouw (HR 13-06-1989, NJ 1990, 48)

Casus

De vriend van verdachte verbreekt de relatie. Zij gaat, na alcohol gedronken te hebben, tegen middernacht naar diens huis om hem hierover ter verantwoording te roepen. Er ontstaat ruzie. Verdachte pakt een in het huis liggend mes en steekt haar ex-vriend dood. Zij wordt vervolgd wegens doodslag. De vrouw doet een beroep op een schulduitsluitingsgrond.

Hof

Verdachte heeft zich willens en wetens begeven in een situatie waarin het optreden van een hevige gemoedsbeweging voorspelbaar was en een handeling als de bewezen verklaarde niet denkbeeldig. Het Hof baseert dit op de navolgende zes feiten en omstandigheden: verdachte is een intelligente en geschoolde vrouw waardoor zij wist dat in relationele crisissituaties de afgewezen partner wel eens overgaat tot niet beoogde gewelddadigheid; het slachtoffer had verdachte grof bejegend; uitlatingen van het slachtoffer waardoor zij rekening hield met de mogelijkheid dat

Kroongetuige Karman, HR 01-06-1999, NJ 1999, 567

Casus
K. wordt verdacht van betrokkenheid bij vervoer van hashish. Het OM sluit met K. een overeenkomst met de toezegging, dat als K. verklaringen aflegt over zijn rol en over de rol van de andere betrokkenen in de zaak, hij geen gevangenisstraf opgelegd krijgt. Het gaat hier om een getuigenis in het Octopus- proces.

Rechtsvraag
1. Welk gevolg kan de Hoge Raad verbinden aan een overeenkomst die gesloten wordt met een kroongetuige, maar welke overeenkomst later onrechtmatig blijkt?
2. Als een toezegging aan een kroongetuige onrechtmatig is, kan dit gezien worden als
      minachting voor de rechter?

Hoge Raad
Ad1. Het hof had het OM niet- ontvankelijk verklaard, omdat het OM de kroongetuige een toezegging had gedaan die in strijd was met de wet (art.553 Sv), namelijk dat aan de getuige geen straf opgelegd zou worden.

Letale longembolie (HR 12-09-1978, NJ 1979/60)

Casus

Een dronken man rijdt tegen een auto aan met zijn bestelbusje. De inzittende van de auto komt te overlijden. Een medepassagier van de dronken man wordt met ernstig letsel in het ziekenhuis opgenomen. Door de noodzakelijke bedrust van de patiënt als gevolg van het oplopen van de letsels, heeft hij longembolie opgelopen, waaraan hij overleden is. Verdachte wordt vervolgd en veroordeeld wegens dood door schuld door botsing ex art. 36 WVW. Hij verweert zich door te stellen, dat de opgelopen letsels van het slachtoffer niet noodzakelijkerwijs tot de dood hadden behoeven te leiden. De dood van het slachtoffer is het gevolg geweest van de fatale longembolie.

Rechtsvraag

Wanneer is er sprake van een causaal verband?

Hoge Raad

De Hoge Raad moet oordelen of er voldoende causaal verband bestaat tussen de gedraging van de verdachte en het overlijden van het slachtoffer. Voor

Lokauto (HR 06-10-2009, NJ 2009/503)

Casus

Vanwege het grote aantal gepleegde auto-inbraken heeft de politie in Amsterdam op 10 maart 2006 een personenauto als ‘lokauto’ op de Plantage Muidergracht in Amsterdam geplaatst. In de afgesloten auto lagen verschillende goederen zoals een navigatiesysteem van het merk Tom Tom. Dit dummy navigatiesysteem was van buiten de auto zichtbaar voor voorbijgangers. De politie heeft tegenover de auto een observatiepost geplaatst en bemand. Kort nadat de lokauto was geparkeerd, werd de autoruit door de verdachte ingeslagen met een steen. De verdachte heeft het navigatiesysteem gestolen, waarna hij vervolgens is aangehouden. De officier van justitie had toestemming verleend voor de inzet van het lokmiddel.

De raadsman heeft bepleit dat het hof het OM niet-ontvankelijk moest verklaren omdat de inzet van een zogenaamde lokauto onrechtmatig is. De politie zou niet bevoegd zijn, het gebruik van een lokauto zou onrechtmatig zijn in het zich voordoende

Medeplichtigheid en opzet (HR 22-03-2011, LJN BO4471)

Casus

Verdachte heef het mes verschaft waarmee een ander vervolgens een poging tot doodslag resp. zware mishandeling heeft begaan. Verdachte heeft hierover verklaard dat hij het mes heeft gegeven omdat die ander werd aangevallen en hij zich bedreigd voelde en dat hij niet wist of kon weten dat die ander met het mes zou gaan steken. Het hof oordeelt verdachte medeplichtig aan poging tot doodslag resp. zware mishandeling.

Hoge Raad

Het hof heeft bewezenverklaard dat verdachte opzettelijk een middel heeft verschaft tot het plegen van een misdrijf. Daartoe is vereist dat niet alleen wordt bewezen dat verdachtes opzet telkens was gericht op het verschaffen van middelen als bedoeld in artikel 48, aanhef en onder 2º Sr, maar tevens dat verdachtes opzet al dan niet in voorwaardelijke vorm was gericht op het door de dader gepleegde misdrijf (het gronddelict). Daarbij verdient echter

Melk en Water (HR 14-02-1916, NJ 1916, 681)

Relevant artikel

Art. 47 Sr.

Casus

Een veehouder heeft zijn melk aangelengd met water. Hij laat een werknemer de aangelengde melk afleveren onder de benaming volle melk. De veehouder wordt verdacht van het in strijd met art. 303 APV doen afleveren van melk onder de benaming volle melk, terwijl daaraan water is toegevoegd. Het doen plegen van een strafbaar feit is in strijd met artikel 47 lid 1 Sr.

De verdachte veehouder verweert zich door te stellen dat ten onrechte niet is onderzocht of de feitelijke dader, zijn werknemer die de melk afleverde, niet aansprakelijk is. De veehouder stelt zich op het standpunt dat de feitelijke dader, zijn werknemer, aansprakelijk kan worden gesteld voor dit strafbare feit, omdat de strafbepaling in art. 303 APV geen schuld vereist. Het feit dat de werknemer niet bekend was met de samenstelling van de

Moord te Capelle aan den IJssel (HR 30-11-2004, NJ 2005, 94)

Leerstuk

Psychische overmacht (art. 40 Sr) en culpa in causa.

Rechtsvraag

Staat culpa in causa een beroep op psychische overmacht in de weg?

Casus

De verdachte reed met George mee naar het huis van Ansje. Verdachte kende George als iemand die wel eens had vastgezeten en voor wie hij al enkele weken geleden een vuurwapen geregeld had. Tijdens de rit vertelde George aan de verdachte dat hij van plan was samen met Ansje K. van geld en drugs te beroven. Bij Ansje thuis werd de beroving verder besproken. Daarbij werd ook besproken dat K. na de beroving zou worden gedood. Ook de verdachte deed naar eigen zeggen mee. Ansje belde vervolgens naar K. Deze kwam naar het huis van Ansje. Daarna ging men met zijn vieren naar het huis van K. K. werd door George onder bedreiging

Murray (EHRM 08-02-1996, NJ 1996, 725)

Casus

De politie valt een pand binnen waar IRA-leden een undercoveragent gevangen houden. John Murray wordt gearresteerd op basis van een "order against terrorism". Murray blijft zwijgen. De opsporingsambtenaren attenderen hem er op, dat in deze wet staat, dat de rechter de nodige conclusies mag trekken als hij nalaat bepaalde feiten te noemen terwijl hij wordt ondervraagd. Murray wordt door de rechter veroordeeld. Een politieman had hem de trap af zien lopen van het pand en de undercover agent had hem gezien. Murray gaat een procedure voor het Hof en de Commissie instellen op grond van schending van art 6 EVRM.

Rechtsvragen:

1. Mogen er conclusies worden getrokken met betrekking tot het bewijs als de verdachte zich op het zwijgrecht beroept?
2. Wordt de bewijslast dan eigenlijk niet op de verdachte gelegd terwijl men uitgaat van de onschuldspresumptie?

EHRM

Zwijgen kan op

Niet behandelde longinfectie / dwarslaesie (HR 25-06-1996, NJ 1997, 563)

Casus

Een jonge vrouw is door haar vriend in haar hals geschoten. Het schot heeft bij het slachtoffer een hoge dwarslaesie en vervolgens, heel kort daarna, een longinfectie veroorzaakt. Op uitdrukkelijk verzoek van het slachtoffer is van de behandeling van de, medisch gezien behandelbare, longinfectie afgezien. Het slachtoffer is door een massale longontsteking overleden. De dader stelde dat de bewuste keuze van het slachtoffer om van medische behandeling af te zien het causale verband tussen zijn schot en de dood van de vrouw had doorbroken.

Rechtsvraag

Is de dood van het slachtoffer redelijkerwijs toe te rekenen aan verdacht ook al zag het slachtoffer van een medische behandeling af?

Het Hof

De dood van het slachtoffer was het gevolg van het handelen van de dader en achtte doodslag bewezen.

Hoge Raad

Het Hof heeft tot uitdrukking gebracht dat de

Onbevoegde hulpofficier (HR 19-02-2013, ECLI:NL:HR:2013:BY5321)

Onderwerp

Vormverzuim, art. 359a Sv.

Casus

De verdachte heeft in de periode 7-02-2009 t/m 11-03-2009 in de gemeente Venlo een grote hoeveelheid hennepplanten aanwezig gehad. Ook heeft verdachte in dezelfde periode een grote hoeveelheid stroom gestolen van een bedrijf genaamd Enexis BV. Opsporingsambtenaren hebben tijdens het opsporingsonderzoek het huis van verdachte betreden zonder toestemming van verdachte of de medebewoners. De Hulpofficier van justitie had een machtiging gegeven, maar deze bleek ongeldig te zijn vanwege het feit dat deze hulpofficier ongecertificeerd was. Verdachte stelt dat het bewijs verkregen uit dit onderzoek ongeldig is vanwege de vormfout. Verder is verdachte verhoord zonder de mogelijkheid te hebben gekregen een raadsman te raadplegen.

Gerechtshof

Het Hof heeft verdachte vrijgesproken van het tenlastegelegde. Hiertoe betoogt het Hof dat de vormfout, namelijk het betreden van een woning zonder toestemming of een daartoe bestemde geldige machtiging, onherstelbaar is. De vormfout

Ondeugdelijke voorbereiding? (HR 27-05-2014, NJ 2014, 338)

Rechtspraak

Het Hof Arnhem heeft de verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van 2 jaar wegens “voorbereiding van medeplegen van verkrachting en van medeplegen van met iemand beneden de leeftijd van twaalf jaren handelingen plegen die bestaan uit of mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam”.

Het gaat in deze zaak om de strafbaarheid van voorbereidingshandelingen (art. 46 Sr.) Bij voorbereiding staan het abstracte gevaarzettende karakter van de handeling en het opzet van de dader centraal. Anders dan bij poging is geen begin van uitvoering vereist, maar volstaan voorbereidingshandelingen. Daarvan is sprake “wanneer de dader opzettelijk voorwerpen, stoffen, informatiedragers, ruimten of vervoermiddelen bestemd tot het begaan van dat misdrijf verwerft, vervaardigt, invoert, doorvoert, uitvoert of voorhanden heeft.”

I.c. ging het om de voorbereiding van verkrachting en van medeplegen van ontucht met een kind. Maar kan daarvan wel sprake zijn als

Onvrijwillige taxirit (HR 29-09-2006, LJN AX9405)

Casus

Het gaat in deze zaak om het bewijs van medeplegen van wederrechtelijke vrijheidsberoving.

Het hof heeft niet geoordeeld dat louter sprake is geweest van passieve aanwezigheid van verdachte bij de vrijheidsberoving, maar tot uitdrukking gebracht dat verdachte door zijn gedragingen eraan heeft bijgedragen dat zijn mededader de bewezenverklaarde handelingen kon verrichten en dat het slachtoffer niet vrij was te gaan en te staan waar hij wilde. Zo al aangenomen moet worden dat de verdachte in den beginne toevallig betrokken is geraakt, heeft het hof uit de bewijsmiddelen afgeleid dat de verdachte niet alleen geen gebruik heeft gemaakt van diverse gelegenheden om zich aan het gebeuren te onttrekken, maar ook dat hij door een gezamenlijk (blijven) optreden aan de vrijheidsberoving door betrokkene heeft bijgedragen en dat hij gezegd kan worden zich daarbij gaandeweg te hebben aangesloten. Hij loopt mee als betrokkene slachtoffer

Overstort (HR 18-09-2007, NJ 2007, 512)

Casus

Een Nederlandse gemeente maakte ten behoeve van haar rioleringssysteem gebruik van overstort. Dit is het weg laten lopen van een uitzonderlijke toestroom (regen)water op het oppervlak. Dit acht het OM tegen de regels, aangezien er zonder het hebben van een vergunning vervuiling van het oppervlak heeft plaatsgevonden. Vraag is nu of de gemeente strafrechtelijke immuniteit geniet.

Hoge Raad

Van immuniteit is slechts sprake als de gedraging naar de aard en de strekking van het wettelijk systeem niet anders dan door bestuursfunctionarissen kan worden verricht in het kader van zijn bestuurstaak. Hierbij is het enkel hebben van een wettelijke zorgplicht (in casu tot het laten lopen van overtollig water) hierbij niet voldoende.

Overzichtsarrest medeplegen (HR 02-12-2014, ECLI:NL:HR2014:3474)

Casus

De verdachte i.c. wist dat er een plan was om een overval te plegen met zijn medeverdachten die bewust op zoek zijn gegaan naar een geschikt slachtoffer. Tijdens de overval van twee jongens die op een bankje zaten, is de verdachte naast de scooters, op ongeveer vijf meter van de slachtoffers blijven staan. 

Volgens het hof heeft deze lijfelijke aanwezigheid voor een zekere mate van dreiging gezorgd. Ondanks dat de verdachte kort voor de beroving heeft gezegd dat hij toch niet (meer) wilde meedoen, is hij er toch bij gebleven en heeft hij op dat moment op geen enkele wijze afstand genomen, ondanks dat hij daartoe meerdere mogelijkheden heeft gehad. Zo had hij bijvoorbeeld kunnen proberen de mededaders te weerhouden, of had hij de slachtoffers kunnen  waarschuwen dan wel op geruime afstand nemen van de plaats waar de op handen zijnde overval zou

Parkeerwachter (HR 19-09-1988, NJ 1989, 379)

Casus

Verdachte P.J. van E. werd geverbaliseerd voor overtreding van een stopverbod (bord 51 van de bijlage RVV). Zowel ter terechtzitting van de Kantonrechter als in hoger beroep bij de Rechtbank heeft de verdachte verklaard dat de verbaliserende parkeerwachter hem had te kennen gegeven niet over te zullen gaan tot het opmaken van een p.v., doch een volgende keer wel. Desondanks veroordeelde de Kantonrechter de verdachte. De Rechtbank echter verklaarde het OM in hoger beroep niet-ontvankelijk in zijn vervolging.

Hoge Raad

Gelet op de aard van de overtreding en de omstandigheden waaronder de bedoelde mededeling is gedaan is bij de verdachte het gerechtvaardigde vertrouwen opgewekt dat hij van verdere vervolging verschoond zou blijven en dat de OvJ door desondanks tot vervolging over te gaan handelde in strijd met de beginselen van een goede procesorde (in casu ter zake van het vertrouwensbeginsel). De

Porsche (HR 15-10-1996, NJ 1997, 199)

Casus

De verdachte had in verschillende cafés meerdere glazen bier gedronken en was daarna met een kameraad in een sportauto, een Porsche, gestapt. Zijn rijgedrag was onverantwoord. Hij reed met zeer hoge snelheid - 120 a 130 km/u, terwijl 80 km/u was toegestaan - negeerde tot twee maal toe rood licht en haalde een aantal keren zeer gevaarlijk in. Op een gegeven moment ging het mis. Bij een inhaalmanoeuvre botste de Porsche frontaal op een tegenligger. Vijf personen kwamen daardoor om het leven.

Rechtsvraag

Kan de bestuurder van de auto doodslag ten laste worden gelegd?

Hoge Raad

Het hof ’s-Hertogenbosch oordeelde dat sprake was van voorwaardelijke opzet en veroordeelde dan ook wegens doodslag. De Hoge Raad casseerde. Hij wees erop dat in het algemeen niet mag worden aangenomen dat een automobilist de mogelijkheid van een frontale botsing met een tegenligger - waarbij

Feiten

I.c. betreft een zaak waarin de verdachte door het Gerechtshof te Amsterdam wegens opzettelijk handelen in strijd met een in art. 2 B, van de Opiumwet gegeven verbod is veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 12 maanden, waarvan 4 maanden voorwaardelijk.

Betrokkene 1 is op verzoek van de verdediging als getuige opgeroepen en verschenen op de terechtzitting in hoger beroep en heeft geweigerd vragen van het Hof en van de verdediging over de betrokkenheid van de verdachte bij het hem tenlastegelegde te beantwoorden. De getuigenverklaring die de verdachte in verband met drugshandel bracht, was eerder afgelegd door een getuige tijdens het politieverhoor. In hoger beroep was de getuige opgeroepen maar ter zitting had de getuige dus een beroep gedaan op zijn

HR 3 juli 2012, NJ 2012, 489 (Roekeloosheid in het verkeer)

Feiten

I.c. gaat het om taxichauffeur die ‘s nacht op 17 januari 2008 in Amsterdam als verkeersdeelnemer, roekeloos over de trambaan van de Marnixstraat had gereden en hierdoor een aan zijn schuld te wijten verkeersongeval had plaatsgevonden, waardoor het slachtoffer zwaar lichamelijk letsel (hersenletsel en een gebroken linker onderbeen) werd toegebracht.

Het Hof achtte het bewezen dat er door de taxichauffeur in strijd met art. 6 en 175 WVW was gehandeld. Het Hof stelde dat de taxichauffeur zich roekeloos had gedragen waardoor door zijn schuld een verkeersongeval had plaatsgevonden. Hij was roekeloos geweest omdat hij in het donker met hoge snelheid reed, terwijl het wegdek nat was. Verder was hij niet in het bezit van een ontheffing om de tram/busbaan te mogen rijden en was hij goed bekend met de verkeerssituatie ter plaatse. De taxichauffeur had

Runescape (HR 31-01-2012, LJN BQ9251)

Rechtsartikelen

Art. 310 Sr. : Vallen het afhandig maken van een virtueel amulet en masker onder de term diefstal?

Casus

In deze zaak ging het om een virtueel amulet en masker dat in het online spel Runescape afhandig werden gemaakt. Verdachte en medeverdachte hebben het slachtoffer met geweld en bedreiging gedwongen zich aan te melden op zijn account in het online spel Runescape. Vervolgens moest het slachtoffer de virtuele objecten achter laten in de virtuele omgeving. De verdachte heeft vervolgens het virtuele amulet en masker overgezet naar zijn eigen Runescape-account. Het slachtoffer is hierdoor de beschikkingsmacht over de twee virtuele goederen verloren. Deze virtuele objecten hadden voor de dader en het slachtoffer een reële waarde. Het slachtoffer had voorheen de feitelijke en exclusieve heerschappij over deze objecten.

Rechtsvraag

De vraag is of deze niet-stoffelijke objecten als een goed in de zin van art.

Samir A. (HR 20-02-2007, LJN AZ0213)

Casus

Samir A. werd ervan verdacht de strafbare feiten moord en brandstichting voor te bereiden. In alle instanties is uitgebreid stilgestaan bij de vraag of A. voorwerpen voorhanden had die ‘kennelijk bestemd’ waren om deze misdrijven te begaan. De gedragingen van A. hadden betrekking op wat wij vandaag terroristische misdrijven zouden noemen (maar de betreffende wetgeving was ten tijde van zijn handelen nog niet van kracht). Vandaar dat de justitiële autoriteiten er veel aan gelegen was om hem hiervoor strafrechtelijk te vervolgen.

Essentie

De bij verdachte aangetroffen voorwerpen, informatiedragers en stoffen worden deels wel en deels niet aangemerkt al kennelijk bestemd ter voorbereiding op een misdrijf. Direct bewijs, dat de opzet van verdachte ten aanzien van deze voorwerpen, informatiedragers en stoffen was gericht op de concreet in de tenlastelegging opgenomen misdrijven ontbreekt. Bovendien blijkt uit rapportage van het N.F.I. dat de voorwerpen

Schatschwaschwili t. Duitsland (EHRM 15-12-2015)

Casus

De klager heeft berovingen gepleegd in twee woningen in Kassel en in Göttingen. Twee slachtoffers (O. en P.) zijn herhaaldelijk ondervraagd door de politie. Omdat zij van plan zijn terug te gaan naar Letland, verzoekt de aanklager de rechter-commissaris nogmaals de getuigen te ondervragen, om een verklaring te verkrijgen die ter zitting kan worden gebruikt. Ten overstaan van de R-C verklaren zij weer over de beroving. De klager is niet ingelicht over het onderzoek naar hem. Later in de procedure worden de getuigen opgeroepen bij de rechtbank, maar zij weigeren, op basis van medische certificaten waaruit blijkt dat zij zich in een instabiele, posttraumatische psychologische staat bevinden.

De rechtbank beveelt dat de door O. en P. afgelegde verklaringen ter zitting worden voorgedragen. De rechtbank stelt daarbij vast het, ondanks meerdere pogingen, niet mogelijk is geweest de getuigen ter zitting te horen. Er

HR 9 november 1999, NJ 2000, 40 (Spontane bekentenis II)

Casus

In 1998 zien twee politieagenten in Etten-Leur dat de verdachte een personenauto bestuurde terwijl hij geen autogordel droeg. Zij gaven de verdachte toen de aanwijzing dat hij hen moest volgen. In de tussentijd controleren de politieagenten via de mobilofoon de gegevens van de auto en stellen vast dat de door de verdachte bestuurde personenauto geen WA verzekering had.

Op een gegeven moment reed de verdachte met hoge snelheid weg van de politieambtenaren teneinde op dit manier de controle te ontkomen. Hierop stelden de

politieagenten een achtervolging in met als resultaat dat de verdachte werd aangehouden.

De verdacht werd medegedeeld dat hij was aangehouden wegens het rijden in een onverzekerde auto. Op de vraag van één van de politieagenten waarom hij was doorgereden, zei de verdachte dat er twee kilo speed in zijn auto lag. Bij

Tandartsassistente (HR 25-01-2011, NJ 2011/64)

Casus

Ten laste van de verdachte (een tandarts) heeft het Hof bewezenverklaard dat hij gedurende 2,5 maand zijn nieuwe tandartsassistente heeft gedwongen tot het dulden van ontuchtige handelingen, zoals zoenen en betasten. Als zij dit niet zou toelaten zou haar contract niet worden verlengd. Uiteindelijk heeft zij aangifte gedaan.

De raadsman van de verdachte heeft ter zitting in hoger beroep betoogd dat de verdachte moet worden vrijgesproken omdat de aangeefster een eenzijdige en onbetrouwbare verklaring heeft afgelegd, terwijl er bovendien onvoldoende steunbewijs voorhanden is.

De aangeefster heeft bij de politie een uitgebreide, zeer gedetailleerde verklaring afgelegd over de door de verdachte verrichte ontuchtige handelingen en zij is op verzoek en in aanwezigheid van de verdediging als getuige ten overstaan van de rechter-commissaris gehoord. Het hof stelt vast dat haar verklaringen nauwkeurig zijn en met elkaar overeenstemmen. Die verklaringen worden ook ondersteund door de

Toetsing BOB-bevoegdheden (HR 21-11-2006, NJ 2007, 233)

Onderwerp

Telefoontap. Art. 126m Sv, art. 8 EVRM

Casus

Er is een telefoon gestolen uit een brandweerauto die in een afgesloten brandweerkazerne stond. Deze telefoon is afgetapt om erachter te komen wie hem had gestolen. De vermoedelijke dader is aangehouden.

Rechtsvraag

Levert de diefstal van een telefoon, in casu diefstal van telecommunicatieapparatuur uit een brandweerauto, een ‘ernstig geschokte rechtsorde’ in de zin van art. 126m Sv op, zodat gebruik mag worden gemaakt van een telefoontap?

Rechtsgang

Het verweer stelt dat er geen sprake is van een ernstig geschokte rechtsorde, zodat de telefoontap onrechtmatig was. Het onderschepte telecommunicatieverkeer is daarom onrechtmatig verkregen bewijs. Ook is er niet voldaan aan de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit bij het gebruik van die bevoegdheid. Het hof stelt dat een eenvoudige diefstal niet kan worden gezien als een ernstige inbreuk op de rechtsorde. Maar omdat het

HR 12 maart 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ2653, NJ 2013, 437, m. nt. N. Keijzer onder nr. 438 (Tongzoen II)

Feiten

De verdachte had op 4 december 2008 te Leeuwarden, in een toiletruimte van het Medisch Centrum Leeuwarden (MCL), de betrokkene gedwongen tot het ondergaan van handelingen die mede bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van de betrokkene. De betrokkene was een wc aan het schoonmaken toen zij tegen de muur werd geduwd. De verdachte heeft zijn tong in haar mond geduwd/gedaan en zodoende haar getongzoend. Het Hof heeft het bewezenverklaarde gekwalificeerd als "verkrachting".

Het middel stelt de vraag aan de orde of (kort gezegd) elk seksueel binnendringen van het lichaam als "verkrachting" in de zin van art. 242 Sr kan worden gekwalificeerd.

Hoge Raad

De Hoge Raad moet oordelen of een tongzoen kan worden gezien als “verkrachting” in de zin van art. 242 Sr.

De Hoge Raad komt

Tussendeur (HR 21-10-2003, NJ 2007, 9)

Casus

Verdachte heeft opzettelijk gehandeld in strijd met de Opiumwet. (Art. 3 lid 1 onder B).

Nav een melding dat in de woning van de verdachte zich een hennepplantage zou bevinden, heeft de politie - voorzien van een machtiging tot het binnentreden van de woning - aldaar een onderzoek ingesteld. Op een afgesloten zolderkamer trof zij 224 hennepplanten aan. De verdachte is veroordeeld ter zake van het opzettelijk telen van die planten.

Hof

Verweer raadsvrouw van de verdachte: het bewijs is onrechtmatig verkregen omdat een tussendeur is geforceerd. De politie had een machtiging tot het binnentreden van de woning, maar niet de bevoegdheid het huis te doorzoeken.

Het hof verwerpt het beroep op onrechtmatige bewijsvergaring. Het enkele feit dat de afgesloten deur is geforceerd, brengt niet met zich mee dat er sprake is van doorzoeking. Art. 9 Opiumwet geeft de bevoegdheid tot

Veearts (HR 20-02-1933, NJ 1933, 918)

Casus

Een veearts brengt enkele gezonde koeien in een stal met koeien die aan mond- en klauwzeer lijden. De verdachte wordt tenlastegelegd de koeien in een verdachte toestand te hebben gebracht in strijd met art. 82 Veewet. De veearts verweert zich met het argument dat het voor de koeien beter was op dit moment ziek te worden (nu ze droog stonden), zodat zij de ziekte dan eerder te boven zouden komen.

Rechtsvraag

Is hier sprake van een strafuitsluitingsgrond?

Rechtsregel

De veearts handelde in strijd met de wet, maar in het belang van het vee. De Veewet zelf wijst niet met zoveel woorden een strafuitsluitingsgrond aan voor dit geval. Dit betekent niet, dat de veearts nu sowieso strafbaar is. Het geval kan zich voordoen, dat de wederrechtelijkheid in de delictsomschrijving zelf geen uitdrukking heeft gevonden. Er zal dan geen veroordeling kunnen volgen op

Vidgen t. Nederland (EHRM 10-07-2012, NJ 2012, 649)

Casus

Vidgen moest zich voor de Nederlandse strafrechter verantwoorden wegens verdenking van het medeplegen van uitvoer van drugs. De XTC was vanuit Nederland via Duitsland naar Australië vervoert in motorblokken. Vidgen had in Australië een importbedrijf van auto-onderdelen. In de strafzaak gaf Vidgen aan dat hij afwist van de transporten van de motoren naar Australië, maar wist niets van het verstoppen van XTC in die motoren. Hij was niet op de hoogte van de aanwezigheid van drugs. Twee medeverdachten (A. en M.) werden in Duitsland veroordeeld voor het drugstransport. M. had tegen de Duitse politie verklaard dat Vidgen wel wist dat er drugs in de motoren zat. Tijdens het vooronderzoek in Duitsland waren zowel Vidgen als zijn advocaat hier niet bij aanwezig. Ook werd Vidgen niet in de gelegenheid gesteld om vragen aan de getuigen voor te leggen. In de

Vlinderbom (HR 22-12-2009, NJ 2010,193)

Casus

Het gaat in deze zaak om het bewijs van medeplegen. Verdachte bevond zich samen met een groep jongeren bij het leugenbankje in het centrum van Akkrum. Vervolgens is door een van de leden van de groep een vlinderbom tot ontploffing gebracht in de dakgoot van het tegenover het leugenbankje gelegen gebouw. Verdachte heeft zich op geen enkele moment van deze actie gedistantieerd. Deze ontploffing gaf verdachte, naar eigen zeggen wel een kick. Wanneer de groep zich vervolgens begeeft naar het NS-station te Akkrum, terwijl verdachte de gevolgen van de ontploffing van een vlinderbom kort tevoren heeft kunnen aanschouwen, gaat verdachte met de groep mee om wederom vuurwerk tot ontploffing te brengen. Verdachte verklaart hier tegenover de politie over dat de groep het een goed idee vond en dat het ze allemaal wel een kick gaf. Terwijl een van de jongeren de vlinderbom

Vuurwerk (HR 31-08-2004, ECLI:NL:HR:2004:AP1187)

Essentie

Poging tot voorhanden hebben van illegal vuurwerk; art. 45 Wetboek van Strafrecht.

Casus

De verdachte heeft verboden vuurwerk bested en wilde dat vuurwerk afhalen bij een loods in Coevorden. Hij is met een bestelauto naar de loods gereden. Daar stond een vrachtwagen vol met vuurwerk en een neergelaten laadlep. Kort voor de aankomst van verdachte, was een ander persoon in zijn bestelauto gearriveerd die eveneens vuurwerk kwam ophalen. De bestelauto van deze betrokkene is de loods ingereden om vuurwerk in te laden. De verdachte en deze betrokkene waren onderwijl met elkaar in contact via zendapparatuur (walkie-talkie) (ro. 3.4).

Hoge Raad

Het Hof oordeelde dat de bewezenverklaarde gedraging van de verdachte naar haar uiterlijke verschijningsvorm moet worden aangemerkt als te zijn gericht op voltooiing van het voorgenomen misdrijf. Dit oordeel geeft, aldus de Hoge Raad, geen blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting, en is

Zigeunerdames

HR 21 november 2006, NJ 2006, nr. 653

Onderwerp: Misbruik controlebevoegdheid op grond van artikel 160 WVW 1994 leidt niet tot niet-ontvankelijkheid van het OM in de strafvervolging.

Casus: Naar aanleiding van een melding over vijf zigeunervrouwen in een BWM met een bepaald kenteken werd deze BMW staande gehouden. Hierin wordt niets aangetroffen. Andere opsporingsambtenaren treffen een Opel aan met daarin vier à vijf personen, waaronder verdachte. De bestuurster van de Opel komt voor ter zake van diefstal in zeven regio’s. Zij worden staande gehouden op grond van de controlebevoegdheid van de Wegenverkeerswet. De verdachte stelt dat het OM niet-ontvankelijk had moeten worden verklaard in de strafvervolging, omdat de opsporingsambtenaren de hen krachtens art. 160 WVW 1994 toekomende controlebevoegdheid hebben misbruikt. Zij werden niet staande gehouden vanwege de WVW, maar in verband met de verdenking.

Rechtsvraag: Leidt het misbruiken van de controlebevoegdheid op grond

Zwarte Ruiter (HR 10-09-1957, NJ 1958, 5)

Casus

De verdachte wordt verdacht van meerdere delicten. Hij is bekend met de bijzonderheden van de roofoverval, maar hij schuift de daderschap toe aan fictief persoon in plaats van aan zichzelf.

Rechtsvraag

Is het opleggen van tbs, ondanks sterk verminderde toerekeningsvatbaarheid van de verdachte, mogelijk?

Rechtsgang

Rechtbank

De rechtbank overweegt dat bij verdachte tijdens het begaan van de hem tenlaste gelegde feiten ziekelijke storing der geestvermogens bestond, alsmede dat het belang der openbare orde bepaaldelijk vordert dat tbs wordt opgelegd. De rechtbank laat aan de tbs de veroordeling tot 15 jaar gevangenisstraf voorafgaan met de overweging dat zij in de omstandigheden, waaronder de maatregel van tbs wordt geëffectueerd, onvoldoende waarborgen gelegen acht voor een beveiliging gedurende geruime tijd van de maatschappij tegen een impulsieve, roekeloze en niets-ontziende persoonlijkheid als deze verdachte is gebleken te zijn, van wie met een aanmerkelijke graad van stelligheid verwacht kan worden dat hij elke kans om zich