Kraaien en roeken (HR 10-03-1972, NJ 1972, 278)

Casus

Het arrest Kraaien en roeken valt, net als het arrest Lindenbaum-Cohen, te scharen onder de arresten die gaan over de onrechtmatige daad. In dit arrest gaat het om het onrechtmatigheidscriterium ‘inbreuk op een recht’.

Direct naast het perceel grond dat Vermeulen als vuilstortplaats gebruikt, ligt de fruitboomgaard van Lekkerkerker. Er komen veel kraaien en roeken op de vuilstort af die het fruit in de boomgaard vernielen, zodat Lekkerkerker schade lijdt. Vermeulen heeft een Hinderwetvergunning voor de vuilstortplaats.

Rechtsvragen

• Moet de hinder die iemand in het genot van de eigendom van zijn onroerende aak kan ondervinden, worden beschouwd als een inbreuk op diens eigendomsrecht?

• Moet Vermeulen de schade van Lekkerkerker vergoeden?

Hoge Raad

‘(…) dat, in aanmerking genomen de aard en de plaats van de door partij Vermeulen ondernomen activiteiten en de ernst van

Texeira De Mattos (HR 12-01-1968, NJ 1968, 274)

Onderwerp

Indvidualiseerbaarheid: het aantonen op welke individuele zaak je een recht pretendeert (een van de kernmerken van goederenrechtelijke rechten). Eigendom art. 5:1 BW

Casus

Vier aandeelcertificaten waren door eisers in bewaring gegeven aan de bank. Bij het faillissement van die bank werd eenzelfde aantal aandeelcertificaten aangetroffen. Ze hadden echter deel uitgemaakt van een telkens wisselende effecten voorraad zonder dat er nummers waren genoteerd. De revindicatie van de bewaargevers mislukte, omdat ze niet konden bewijzen dat de aangetroffen certificaten ook daadwerkelijk de in bewaring gegeven certificaten waren. Slechts een concurrente vordering resteerde.

Rechtsvragen

Hadden bepaalde personen eigenaarsrechten kunnen doen gelden m.b.t. toondereffecten, die zich onder een failliete bank of commissionair bevinden, kan men onderscheiden aan de hand van verschillende, elkaar deels doorkruisende criteria, namelijk:

• Heeft de bank het effect van de revindicerende cliënt in bewaring gekregen of heeft zij

Coface Finanz/Intergamme (HR 21-03-2014, ECLI:NL:HR:2014:682)

Casus

Deze zaak betreft in cassatie de vraag of een in algemene inkoopvoorwaarden opgenomen cessieverbod moet worden uitgelegd als een onoverdraagbaarheidsbeding (met goederenrechtelijke werking) in de zin van artikel 3:83 lid 2 BW.

Hoge Raad

In zijn arrest van 17 januari 2003, NJ 2004, 281 (Oryx/Van Eesteren) heeft de Hoge Raad geoordeeld (kort gezegd) dat een verpandingsverbod zoals in die zaak aan de orde, ingevolge artikel 3:83 lid 2 BW niet leidt tot beschikkingsonbevoegdheid van de gerechtigde tot de vordering, maar tot niet-overdraagbaarheid van de vordering zelf. Een handeling in strijd met zo’n beding levert niet slechts wanprestatie van de schuldeiser tegenover zijn schuldenaar op, maar kan bovendien niet leiden tot een geldige overdracht of verpanding van die vordering. Noch het feit dat de cessionaris dan wel de pandnemer niet op de hoogte was van dat verbod, noch het bepaalde in artikel 3:36

Van den Berg/Van der Walle (HR 29-10-2004, ECLI:NL:HR:2004:AP4504)

Onderwerp

Beslag en executierecht.

Rv art. 718, 475; BW art. 3:1, 6:130

Casus

Een beslagcrediteur, Van Den Walle, legt conservatoir derdenbeslag onder een bank. Ten tijde van de beslaglegging was het saldo van de beslagdebiteur, Van Den Bergh, in rekening-courant negatief, maar was de aan de beslagdebiteur verstrekte kredietfaciliteit nog niet ten volle benut. Tussen partijen is een eerder Kort Geding aanhangig geweest. Inzet daarvan was dat Van den Bergh het recht van retentie uitoefende op de bij hem gestalde kalveren, totdat Van der Walle hem het verschuldigde zou hebben betaald. De president van de rechtbank heeft toen bepaald bij vonnis van 8 november 2001 dat Van den Bergh zijn retentierecht diende op te geven tegen betaling door Van der Walle van een bedrag van f 9722,- dit na een afweging van het zwaarwegende belang van Van der Walle bij