De invoering van het versterferfrecht op 1 januari 2003 zorgde ervoor dat de langstlevende echtgenoot meer rechten kreeg. Dit, ten koste van de positie van de kinderen. Een andere ingrijpende verandering waar de kinderen de dupe van waren, is de metamorfose van de legitieme portie. Echter, kinderen zijn niet enkel achteruitgegaan in hun erfrechtelijke positie. De invoering van artikel 4:35 BW moest er voor zorgen dat de positie van het kind dat de leeftijd van 21 jaar nog niet bereikt heeft, verbeterd werd. Hoe is echter de positie van het kind na tien jaar nieuw erfrecht?

Artikel 4:13 lid 3 BW ziet op vorderingen die deel uitmaken van het vermogen van de kinderen. Indien zij voor de langstlevende komen te overlijden, vallen de vorderingen in hun huwelijksgemeenschap of faillissement en zijn onderdeel van hun nalatenschap. Indien de langstlevende overlijdt, dan hebben de vorderingen grote invloed op de omvang van haar nalatenschap.

Daarom is het wenselijk dat zowel de langstlevende als de kinderen goed worden voorgelicht over hun rechten en verplichtingen. Nu blijft notariële voorlichting vaak achterwege. Indien er sprake is van een wilsrecht, zoals bedoeld in art. 4:21 BW, dan is er kans dat het kind hier door de notaris die ter zake van de nalatenschap de verklaring van erfrecht afgeeft, op wordt gewezen. In andere gevallen zal het kind echter niet weten dat een wilsverklaring mogelijk is.

De legitieme als geldvordering is een complexe regeling maar in de praktijk toch van belang. In hoeverre een legitimaris door de notaris die de verklaring van erfrecht afgeeft, mag of moet worden ingelicht is discutabel. De uitspraak van het Hof toont aan dat de notaris een zekere beleidsvrijheid heeft met waarover hij wel of niet inlicht.

Indien een ouder overlijdt en de langstlevende alle goederen verkrijgt uit de nalatenschap, terwijl 1 of meerdere kinderen zijn onterfd, dan kan dit problematisch zijn voor de legitimaris. Indien de legitimaris pas actie onderneemt op het moment dat de langstlevende is overleden kan er mogelijk toe leiden dat zijn aanspraak verloren gaat. Een legitimaris is er dan erg bij gebaat om voorgelicht te worden door de notaris.

Onterfde minderjarige kinderen hebben geen gewaarborgde rechten. Indien de wettelijke vertegenwoordiging niets onderneemt, dan vervalt het recht van de minderjarige na vijf jaar. De auteur meent dat dit niet acceptabel is en verlangt een betere bescherming voor de minderjarige. Artikel 4:35 is sinds de uitspraak van de kantonrechter te Amsterdam op 30 september 2010 biedt het kind dat nog geen 21 jaar is perspectief en wordt ruim uitgelegd. Echter kinderen worden in het algemeen slecht geïnformeerd. Minderjarige kinderen zijn het slechtst af omdat zij voor het waarborgen van hun rechten afhankelijk zijn van hun wettelijke vertegenwoordiger. Deze wettelijke vertegenwoordiger heeft vaak nog een tegenstrijdig belang. De auteur spreekt zich dan ook sterk uit voor de versterking van de positie van het minderjarige kind.