Van Esch

Implementing parenting programmes across cultural contexts: a perspective on the deficit narrative

Introductie

Dit artikel bekritiseert universele ‘at-risk’ benadering van ouderprogramma’s. Cursus bij Keniaanse ouders > ouders gaven aan dat er na de cursus minder fysieke straf was en dat ouder-kind communicatie was verbeterd. Culturele normen bleven alsnog wel belangrijk.

Opvoedingsprogramma’s gericht op mishandeling?

Opvoedingsprogramma’s kunnen worden gedefinieerd als ‘groepsgebaseerde interventies met als doel het verandering van de opvoedingspraktijken door training en/of het bieden van steun aan ouders’. De meeste programma’s zijn gebaseerd op verschillende gebieden, inclusief de notie dat familie en ouder-kindrelaties een belangrijke invloed hebben op de psychologische, fysieke en sociale welzijn van kinderen. De programma’s zijn vaak gericht op het weghalen van risicofactoren en het verhogen van protectieve factoren.

Over het algemeen heeft de wetenschap gevonden dat opvoedingsprogramma’s effectief zijn in het verminderen van kindermishandeling. Opvoedingsprogramma’s verbeteren factoren zoals familierelaties, sensitiviteit, vermindering van conflict, verbetering van veiligheid thuis en van de gehechtheid, vermindering van strenge discipline, wat weer zorgt voor een vermindering in kindermishandeling.

Behalve de afwezigheid van een proces-georiënteerd inzicht, studies noemen vaak voorafgaand aan de interventie dat er ‘iets’ niet voldoende aanwezig was/fout was. En dat dat ‘iets’ minder is geworden na de interventie. In de kern geven zulke beschrijvingen alleen de suggestie dat opvoedprogramma’s een afwijking van een bepaalde norm van effectief opvoeden kunnen detecteren en deze kunnen verbeteren. Dit leidt tot een conceptualisatie van opvoedprogramma’s als instrument om ongepaste elementen te elimineren of onvoldoende opvoedkundige elementen aan te pakken, waarbij de nadruk wordt gelegd op efficiënter gedrag en het aanvullen van elementen die anders ontbreken. Deze conceptualisering legt een tekortverhaal bloot. Wanneer je omgaat met cross-culturele implementatie van deze programma’s, dit tekort wordt een probleem gebaseerd op zijn kennelijke miskenning van lokale ideeën en praktijken, door een wil naar de bedoelde effectiviteit van de interventie.

Koops: opvoedingspraktijken en ideeën komen altijd voort uit lokale ideeën, en zelfs in een eigen omgeving waar ideeën ontstaan, veranderen ideeën over de tijd.

De vooruitzichten en grenzen van een gemeenschappelijk kader voor goed ouderschap: welzijn van kinderen, verwaarlozing, gehechtheid en het verhaal van het tekort

Concepten zoals zijn gedefinieerd door de Conventie van Kinderrechten. Deze concepten zijn echter erg breed, er zijn meer specifieke standaarden nodig om te bepalen hoe kinderen opgevoed zouden moeten worden. Een meer concrete manier om goede opvoeding te labelen, is door het gebruik van het concept van ‘verwaarlozing’. Verwaarlozing wordt gezien als de ‘meest algemene en frequente fatale vorm van kindermishandeling’. Het gebruik van deze term is echter problematisch. De term kan ouders die beperkte bronnen/kennis/vaardigheden hebben, diskwalificeren een goede ouder te zijn. In dit geval, ligt het tekortverhaal meer de nadruk op wat ouders niet kunnen/hebben, dan op het onderzoeken van opvoedingspraktijken in de respectieve sociale en omgevingscontext.

Behalve het gebruiken van concepten die bepaalde opvoedingspraktijken als tekortverhaal zien, liggen deze normatieve concepten ook minachting voor bepaalde culturele praktijken van niet-Westerse gemeenschappen. Voorbeeld van gehechtheid> samenvatting

Een case study: het evalueren van vaardig opvoeden in Kenia

Analyses in deze studie worden gepresenteerd om te begrijpen hoe opvoedprogramma’s lokale opvoeding aantast en hoe nieuw geïntroduceerde ideeën en praktijken gerelateerd zijn aan de leidende concepten van opvoeding. De studie is gebaseerd op Westerse ideeën, die zijn aangepast aan de lokale context, met een speciale interesse in het verminderen van geweld tegen kinderen. Ook zal in de analyse onderzocht worden hoe de nieuwe opvoedelementen relateren aan leidende ideeën en praktijken, en vragen waarom zij zijn aangepast.

Vaardig opvoeden in Kenia

Het ‘Skillful parenting’ programma was ingevoerd om een variëteit aan sociale issues aan te pakken, inclusief geweld tegen kinderen in West-Kenia (heel arm). Het gebruik van fysieke methoden om discipline te hebben over kinderen is een algemene praktijk voor de meeste ouders daar. Het doel van het programma is om te werken met ouders om hun opvoedersrol te versterken, om kindermisbruik te voorkomen en te reduceren, verwaarlozing en familie disintegratie. Het programma is gebaseerd op het idee van ‘civic-driven change’, dat ervan uit gaat dat sociale veranderingen moeten/zullen gebeuren als een resultaat van ‘civic agency’. Vijf modulen: familierelaties, ouderrollen en verantwoordelijkheden, zelfverzorging en eigenwaarde, waarden en discipline en communicatie. De concepten die gebruikt werden in het programma waren aangepast aan culturele sensitiviteit.

Methodologie

Nadruk op relatie en communicatie tussen ouders en kinderen. De evaluatiestudie bestudeerde bestaande ideeën en praktijken, en ook hoe het programma deze ideeën en praktijken mogelijk heeft veranderd. Niet alleen werd er gekeken wat er was veranderd, maar vooral waarom ouders deze nieuwe ideeën en praktijken aannamen, gebaseerd op hun eigen observaties.

Instrumenten en analyses: definities van opvoeden, familierelaties, ontwikkeling en training concepten

Lezen

Analyse en resultaten

Reflecties op geloven en praktijken voor participatie

• Ouders zagen opvoeding vooral in termen van kinderen voorzien met voedsel, medische service en educatie.
• Er is nadruk op de financiële benodigdheden en omgevingsfactoren om het kind dat ook onder de verantwoordelijkheid van de ouder valt. (=Deze ‘economische’ of utilitair perspectief).
• Belang educatie: kinderen kunnen later baan krijgen en zo hun ouders (financieel) ondersteunen. Educatie wordt vooral als relevant voor de ouder gezien, niet zozeer voor het kind zelf.
• ‘wellbeing’ van het kind lijkt vaak te verwijzen naar de fysieke, economische en sociale status van het kind te verwijzen, niet naar emotionele en psychologische domeinen.
• Kinderen dragen bij aan het huishouden. Ook wordt van kinderen verwacht dat ze hun ouders respecteren en zich gedragen naar bepaalde normen (zoals gehoorzaamheid aan ouders). Het feit dat gehoorzaamheid en respect worden benadrukt, wijst op een hiërarchische sociale en familiale structuur, waarin ouders streng de autoriteit over het kind bewaren.
• Een deel van de socialisatie ligt bij de grootouders.
• Ouders communiceren vooral op een instructieve manier met hun kinderen (hen vertellen wat ze moeten doen). Kinderen leren voornamelijk door observatie, ze leren zonder veel instructie.

Reflecties op rollen na participatie

• De rol van kinderen bleef hetzelfde: focus op gehoorzaamheid, educatie (daardoor toekomst). Respect tonen aan ouderen bleef ook belangrijk.
• Rol ouders: zijn van een rolmodel, communiceren en luisteren naar het kind.
• Nieuw level van bewustzijn van de ervaringen van het kind die voor de participatie niet aanwezig was.
• 2 shifts:
  
  • De visie hoe interactie tussen ouder-kind het gedrag van het kind kan vormen. Dit kan ook gezegd worden als ‘het zijn van een rolmodel’.
  • Ouders werden meer inclusief in de ervaringen van hun kinderen. Ze zien nu de relevantie van de input van kinderen in een gesprek, en dat veranderingen in de manier waarop ze met hun kind communiceren hun relatie had verbeterd.
  • Straf: van fysieke straf naar gebruik van taal. Ouders gebruiken dus alternatieve methoden van communicatie, wat ook succesvol blijft te zijn in het bijsturen van gedrag van kinderen.
  • Het blijkt dat hoe meer democratisch en inclusieve manier van communiceren ouders gebruiken, hoe meer de originele ideeën van ouders over hiërarchische familiestructuren worden versterkt.
  • Het blijkt dat de originele normen gegrond in de provisie van materiële bronnen die de ontwikkeling van het kind ondersteunen, belangrijke elementen blijven in het definiëren van wie wel/niet een goede ouder is.

Discussie

Lezen

Dus: beleidmakers moeten meer begrip hebben voor lokale ideeën en praktijken van ouderschap voor ze nieuwe ideeën implementeren. Er moet in meer bronnen geïnvesteerd worden in kwalitatief onderzoek om individuele ouderschapspraktijken te onderzoeken, en aandacht voor kwantitatieve maatregelen zoals de prevalentie van mishandelde kinderen. Lokale waarden en normen moeten bekend zijn om te weten wat er veranderd/beïnvloed moet worden.

Proces-georiënteerde observaties om de mechanismen achter het programma te ontdekken.