Wanneer men reist heeft men tegenwoordig altijd reisdocumenten en een paspoort nodig om naar het buitenland te gaan. Soms is een geldig visum nodig. Dit was niet altijd zo. Elke staat heeft te maken met mensen die de grens willen oversteken en het land willen binnenkomen. Daarom heeft elk land te maken met het dilemma van het faciliteren van de stroom van mensen over de grens die een voordeel voor de staat kunnen opleveren op verschillende gebieden, en aan de andere kan het controleren en limiteren van dezelfde stroom mensen.

Een reden om mensen uit het land te willen houden is dat de bezoekers zomaar eens kunnen blijven en daardoor illegale immigranten worden. In dit artikel wordt een analyse uitgevoerd naar visa restricties. Dit laat zien dat staten systematisch bepaalde paspoort houders uit specifieke naties uit het land willen houden. Voor paspoort houders van OECD landen lijkt het makkelijk om te reizen. Voor hen zijn weinig restricties en zijn daarom globale citizens en hebben hierdoor het recht om te migreren zelfs voor vrijetijdsdoelen naar verschillende landen.

Voor paspoorthouders uit arme, autoritaire landen met een geschiedenis van gewelddadig politiek conflict geldt het tegenovergestelde. Voor hen blijft reizen erg beperkt, zo niet onmogelijk. Het onderzoek komt niet met resultaten over de eigenlijke mogelijkheid van de landen om ingang tot het land te controleren of toestromende migranten af te schrikken. Volgens Kowlowski (2000, 7) kan soevereiniteit begrepen worden in termen van de abiliteit van een staat om zijn grenzen onder controle te houden. De grote toestroom aan migranten in een land is een teken van 'erosie van een staat van soevereiniteit'. Er is echter bewijs dat visa beperkingen samen met carrier sancties effectief zijn.

Visa beperkingen zorgen ervoor dat landen de trans-nationale beweging kunnen faciliteren voor sommigen en dat ze sommigen de toegang kunnen weigeren.

Mobiliteit is een van de kenmerken van globalisatie. Maar het besef van een geglobaliseerde staat is sterk gedifferentieerd en is onderwerp van het monitoren van de staat, het reguleren, interfereren en onder controle houden. Landen hebben mogelijk moeite met het voorrecht dat ze zoveel kunnen controleren in tijden van globalisatie.

De wereld zonder grenzen is meer een folklore dan de werkelijkheid. Landen houden vast aan hun rol van het organiseren en reguleren van de internationale stroom van goederen en kapitaal. Hierdoor moeten grenzen blijven bestaan (Yeung, 1998). Dit is van toepassing op de globalisatie van economische activiteiten, maar geldt ook voor cross-nationale bewegingen en toe- en uitstroom van mensen. Mensen blijven altijd meer 'genationaliseerd' dan goederen, want ze zijn afhankelijk van visums, paspoorten en werkpapieren.