Artikelsamenvatting bij The five great myths of popular psychology: Implications for psychotherapy van Lilienfeld et al. - Chapter

Waarom is het belangrijk om het over de misvattingen rondom psychotherapie te hebben?

Accurate informatie over het gedrag van een mens is erg behulpzaam voor het opstellen van een succesvol behandelingsplan. Zonder goede wetenschappelijke kennis over hoe hun geest werkt, kunnen cliënten van psychotherapie vatbaar zijn voor een groot aantal onjuiste opvattingen over zichzelf en de wereld. Als gevolg daarvan kunnen ze volharden in goedbedoelde maar misplaatste pogingen om hun gedrag te veranderen. Misvattingen over de menselijke geest komen veel voor onder alle lagen van de samenleving. Deze misvattingen kunnen de opstelling van een effectief behandelingsplan in de weg staan. Het beste middel om deze misvattingen tegen te gaan, is door in te zetten op voldoende educatie.

Hoe alomtegenwoordig zijn misvattingen over de menselijke geest in de samenleving?

Vrijwel iedereen, zelfs degenen onder ons zonder formele psychologische opleiding, hebben bepaalde overtuigingen over de psychologie van de mens. Niettemin hebben maar weinig mensen de tijd, training of beide om op de hoogte te blijven van de snel groeiende en vaak verwarrende psychologische literatuur. Als gevolg hiervan vertonen de meeste leken, zelfs degenen die als hoogopgeleid kwalificeren in de samenleving, een laag niveau van psychologische geletterdheid. Psychologische geletterdheid verwijst naar de mate van vertrouwdheid met fundamentele psychologische feiten en principes.

Bekende en alomtegenwoordige mythes over de menselijke geest zijn bijvoorbeeld dat mensen maar 10% van hun hersenen zouden gebruiken, of dat de meeste kinderen die misbruikt worden later zelf hun kinderen zullen misbruiken. Ondanks de populariteit van deze en talloze andere mind-mythen suggereert onderzoek dat ze allemaal grotendeels of volledig onjuist zijn.

Welke rol speelt de populaire psychologie in de ontwikkeling van mind-mythes?

Hoewel het ontstaan ​​van mythen over de geest zeker veel kanten kent, is de belangrijkste bron van psychologische misvattingen waarop we ons richten de populaire psychologie-industrie. Deze industrie verspreidt routinematig grote hoeveelheden informatie in gemakkelijk toegankelijke verkooppunten, zoals in de vorm van zelfhulp- en herstelboeken, krantenkiosken, Hollywood-films, televisieprogramma's en het internet. Het probleem hiermee is dat de informatie die door de populaire psychologie-industrie wordt verspreid, uit één grote mengelmoes van nauwkeurige en onnauwkeurige kennis bestaat. Omdat deze industrie leken weinig houvast biedt om het kaf van het koren te scheiden, worden de meeste mensen aan hun lot overgelaten om uit te zoeken wat wetenschappelijk betrouwbaar is en wat niet.

Sommige populaire psychologiewijsheden zijn nuttig en nauwkeurig, en het zou oneerlijk zijn om de hele poppsychologie over dezelfde kam te scheren. Bovendien verschaffen sommige algemeen beschikbare bronnen het publiek hoogwaardige en nuttige informatie over de tekenen en symptomen van ernstige psychiatrische stoornissen en de wetenschappelijke status van effectieve psychotherapieën. Desalniettemin genereert de populaire psychologie-industrie waarschijnlijk minstens evenveel desinformatie als feitelijke informatie over menselijk gedrag. De hoeveelheid populaire psychologie en het aantal websites met misleidende psychologische informatie neemt maandelijks toe.

Welke vijf grote mythes worden in stand gehouden door populaire psychologie?

In een nog lopend project hebben Lilienfeld en collega's meer dan 200 wijdverbreide misvattingen over de menselijke geest geïdentificeerd die grotendeels voortkomen uit de populaire psychologie-industrie. Desalniettemin vermoeden we dat het gros van deze misvattingen voortkomt uit een kleiner aantal fundamentele onderliggende mythen. Wij zijn van mening dat deze vijf mythen de belangrijkste valse overtuigingen vertegenwoordigen die door de populaire psychologie-industrie zijn meegegeven en die het meest diep zijn doorgedrongen in het populaire bewustzijn. Deze overtuigingen kunnen een belemmering vormen voor effectieve psychotherapie, omdat als ze niet expliciet worden aangepakt, ertoe kunnen leiden dat cliënten weerstand bieden aan bepaalde wetenschappelijk onderbouwde interventies of proberen deel te nemen aan wetenschappelijk niet-ondersteunde interventies buiten de sessies om. Bovendien kunnen deze mythes, wanner men er sterk van overtuigd is, gevaarlijk zijn voor de dagelijkse psychologische gezondheid van individuen.

De vijf mythes die Lilienfeld en collega's (2010) onderscheiden zijn:

1. De mythe van kwetsbaarheid; het idee dat de meeste mensen behandeling nodig hebben voor kleine stressoren.
2. De mythe van het cruciale belang van vroege ervaringen: Dit is het idee dat traumatische gebeurtenissen in de kindertijd bijna altijd geestesziekten veroorzaken op volwassen leeftijd, en dat deze gebeurtenissen in psychotherapie moeten worden aangepakt.
3. De mythe van catharsis, oftewel het idee dat het uiten van negatieve emoties meestal therapeutisch is.
4. De mythe van ongerealiseerd potentieel: Dit is het idee dat we slechts een heel klein deel van onze hersenen gebruiken en dat onze hersenen een enorm ongebruikt reservoir van mentale capaciteiten zijn.
5. De mythe van zelfrespect, ofwel het idee dat een hoog zelfbeeld essentieel is voor psychologische gezondheid.

Wat is het gevaar van de mythe van kwetsbaarheid?

Er zijn maar weinig ideeën die meer verankerd zijn binnen de populaire psychologie dan de overtuiging dat velen of de meesten van ons zeer vatbaar zijn voor mentale instorting bij blootstelling aan stress. Zoals Meehl (1973) opmerkte, is deze overtuiging vooral sterk verankerd als het gaat om kinderen. Zelfs professionals in de geestelijke gezondheidszorg en leraren nemen vaak aan dat kinderen buitengewoon kwetsbaar zijn voor triviale stressoren. Sommers en Satel (2005) illustreerden voorbeelden van deze mythes van het fragiele kind in hedendaagse Amerikaanse scholen. Zo is er bijvoorbeeld op veel Amerikaanse scholen een verbod op trefbal en andere sporten die het zelfrespect van kinderen kunnen schaden.

Populaire psychologische opvattingen over het vermogen van volwassenen om met stress om te gaan, verschillen nauwelijks van de mythe van het fragiele kind. Toch onthult een grote hoeveelheid psychologisch onderzoek dat veerkracht, en niet kwetsbaarheid, eerder regel dan uitzondering is als het gaat om de reactie van individuen op psychologische stressoren. Zelfs de meeste kinderen die in hun leven geconfronteerd worden met traumatische stressoren komen hier goed bovenop. De meeste onderzoeken suggereren bijvoorbeeld dat de overgrote meerderheid van de kinderen de echtscheiding van hun ouders doormaakt zonder of met maar weinig emotionele schade op de lange termijn.

Het is goed om te bedenken dat de meeste behandelaren selectief worden blootgesteld aan personen die disfunctioneel reageren op psychologische stressoren. Daarentegen zien ze zelden cliënten die goed op stress reageren, omdat dergelijke cliënten doorgaans geen psychologische hulp zoeken. Als gevolg hiervan kunnen veel psychologen ten onrechte aannemen dat kwetsbaarheid, niet veerkracht, de modale reactie op stress is. Behandelaren mogen er niet automatisch van uitgaan dat hun cliënten niet in staat zijn om adaptief om te gaan met stressoren. Klinisch psychologen mogen er niet van uitgaan dat vroeg ingrijpen in de nasleep van stressoren altijd therapeutisch is. Integendeel, clinici zouden cliënten doorgaans moeten toestaan ​​te vertrouwen op hun eigen coping-mechanismen, door emotionele steun en probleemoplossende begeleiding te bieden als dat nodig is in plaats van directe symptomatische behandeling.

Op welke wijze vormt de mythe van het cruciale belang van vroege ervaringen een bedreiging?

Veel van de literatuur binnen de populaire psychologie verzekert ons dat vroege patronen van emotionele aanpassing ons "vastzetten" in latere patronen. Er is geen twijfel over mogelijk dat ervaringen in het vroege leven soms de latere ontwikkeling kunnen bepalen. Toch zijn er veel redenen om aan te nemen dat de populaire psychologie de blijvende kracht van deze ervaringen heeft overschat. Onderzoek suggereert bijvoorbeeld dat de hersenen aanzienlijk plastischer zijn dan voorstanders van de mythe van het cruciale belang van vroege ervaringen veronderstellen: De hersenen veranderen duidelijk op significante manieren als reactie op omgevingsinvloeden tijdens zowel de kindertijd, als de adolescentie en zelfs tot in de vroege volwassenheid. Er is verrassend weinig onderzoek dat suggereert dat ervaringen in het vroege leven, vooral negatieve levenservaringen, meer substantiële psychologische effecten op de lange termijn hebben dan ervaringen op latere leeftijd.

Het herinneren van vroege ervaringen in psychotherapie kan soms nuttig zijn, vooral omdat dit ons kan waarschuwen voor langdurige en problematische patronen van interpersoonlijke interactie. Desalniettemin vloeit hier niet noodzakelijkerwijs de conclusie uit voort dat het herinneren van dergelijke ervaringen per se altijd therapeutisch is. Klinisch psychologen dienen zich ervan bewust te zijn dat er geen bewijs is dat het ophalen van vroege herinneringen noodzakelijk is voor gedragsverbetering, en dat er aanzienlijk veel onderzoek bestaat dat het tegendeel bewijst.

Tot welk gevaar kan de mythe van catharsis leiden?

Een ander diepgeworteld begrip in de populaire psychologie is de overtuiging dat we onze verontrustende gevoelens moeten verwerken of loslaten om ze te boven te komen. De mythe van catharsis komt vooral voor met betrekking tot de emotie van woede. Een groot deel van de populaire psychologieliteratuur verzekert ons dat het "opkroppen" van onze woede slecht is voor onze psychologische en emotionele gezondheid. Desalniettemin toont een groot aantal psychologisch onderzoek aan dat het openlijk uiten van woede op de lange termijn zelden helpt, hoewel mensen zich er op korte termijn iets beter door kunnen voelen. In de meeste gevallen resulteert het uiten van woede juist in meer langdurige woede. Onderzoeken tonen aan dat de schijnbare effectiviteit van catharsis-interventies waarschijnlijk meer voortkomt uit de reacties van anderen op de emotionele uitingen van cliënten dan op catharsis op zich. Dat wil zeggen, mensen die sterke negatieve emoties uiten in individuele of groepstherapieën, kunnen vaak worden ondersteund met sympathie door therapeuten en groepsleden, waardoor de illusie ontstaat dat catharsis effectief is.

Therapeuten dienen het gebruik van catharsis-interventies bij cliënten te vermijden, vooral wanneer deze interventies niet gepaard gaan met een gezonde cognitieve herstructurering van de situatie. Catharsis-interventies stellen mensen in staat om stoom af te blazen en kunnen ze daarom helpen om zich op korte termijn iets beter te voelen, maar ze veroorzaken doorgaans een paradoxale toename van woede op de lange termijn. Therapeuten zouden cliënten in plaats daarvan moeten helpen om gedrags- en copingvaardigheden te verwerven die hen helpen om aanhoudende woede-opwekkende situaties te veranderen of te herconceptualiseren.

Wat is het gevolg van de mythe van ongerealiseerd potentieel?

Een van de meest harde overtuigingen in de populaire psychologie-industrie is het idee dat onze hersenen een enorme hoeveelheid niet-gerealiseerd mentaal potentieel bezitten. Er is echter geen goede vervanging voor hard werken en inspanning als het gaat om vooruit komen in het leven. Evenmin is er voldoende wetenschappelijk bewijs voor de populaire technieken die zijn ontworpen om de alfagolven van de hersenen te vergroten, een verhoogde staat van ontspanning of andere voordelen voor de geestelijke gezondheid opleveren. Onderzoek heeft geleid tot de conclusie dat er geen cerebraal reservewiel ligt te wachten om te worden gemonteerd, met een beetje hulp van het industriële complex voor zelfverbetering. De mythe van 10% procent heeft ongetwijfeld veel mensen gemotiveerd om te streven naar meer creativiteit en productiviteit in hun leven, wat nauwelijks een slechte zaak is. De troost, aanmoediging en hoop die het heeft voortgebracht, helpen waarschijnlijk de lange levensduur te verklaren.

Indien nodig moeten therapeuten bereid zijn om cliënten van het idee af te brengen dat ze enorme reservoirs van onaangeboord mentaal potentieel bezitten. Maar de beste manier om iemands volledige intellectuele capaciteit te realiseren, is door harder te werken en je te concentreren op het verwerven van nieuwe cognitieve vaardigheden. In tegenstelling tot wat veel van de populaire psychologie ons vertelt, zijn er weinig of geen snelle oplossingen.

Wat is de invloed van de mythe van zelfrespect?

Het idee dat eigenwaarde belangrijk is voor psychologische gezondheid is lange tijd een mantra geweest in de populaire psychologie. In een uitgebreid overzicht van meer dan 15.000 gepubliceerde onderzoeken, hebben Baumeister, Campbell, Krueger en Vohs (2003) echter verrassend weinig bewijs gevonden dat eigenwaarde geassocieerd is met interpersoonlijk succes of academische prestaties. Evenmin, zo ontdekten ze, is het gevoel van eigenwaarde consequent gerelateerd aan roken, alcoholmisbruik of drugsmisbruik. Bovendien, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is een laag zelfbeeld niet per se gekoppeld aan een verhoogd risico op geweld. Integendeel, een subgroep van mensen met een hoog zelfbeeld, namelijk narcistische individuen, lijkt een verhoogd risico te lopen op geweld wanneer ze worden uitgelokt door bedreigingen voor hun zelfbeeld. Desalniettemin vonden Baumeister en collega's (2003) dat zelfrespect positief geassocieerd is met meer initiatief en doorzettingsvermogen, en met meer geluk en emotionele veerkracht. Zelfs hier zijn de bevindingen slechts correlatief en tonen ze geen direct causaal verband tussen zelfrespect en deze uitkomsten. In plaats daarvan kunnen de associaties worden toegeschreven aan een derde variabele, zoals een hoge mate van positieve emotionaliteit. Baumeister en collega's (2003) vonden ten slotte ook dat zelfrespect verband houdt met de neiging om zichzelf positiever te zien dan anderen.

Over het algemeen moeten klinisch psychologen het bereiken van een hoog zelfbeeld absoluut niet het doel van de behandeling te maken. Ze moeten ook vermijden om de suggestie te wekken bij hun cliënten dat ze geen belangrijke levensdoelen of adequate emotionele aanpassing kunnen bereiken zonder een hoog zelfrespect.

Welke conclusies kunnen we trekken?

Door hun overtuigingen nauwer af te stemmen op wetenschappelijk bewijs, kunnen psychotherapeuten en hun cliënten realistischere en rationelere behandeldoelen ontwikkelen en beter geïnformeerde beslissingen nemen over behandelplanning.