Roekeloosheid in het verkeer - Arrest

HR 3 juli 2012, NJ 2012, 489 (Roekeloosheid in het verkeer)

Feiten

I.c. gaat het om taxichauffeur die ‘s nacht op 17 januari 2008 in Amsterdam als verkeersdeelnemer, roekeloos over de trambaan van de Marnixstraat had gereden en hierdoor een aan zijn schuld te wijten verkeersongeval had plaatsgevonden, waardoor het slachtoffer zwaar lichamelijk letsel (hersenletsel en een gebroken linker onderbeen) werd toegebracht.

Het Hof achtte het bewezen dat er door de taxichauffeur in strijd met art. 6 en 175 WVW was gehandeld. Het Hof stelde dat de taxichauffeur zich roekeloos had gedragen waardoor door zijn schuld een verkeersongeval had plaatsgevonden. Hij was roekeloos geweest omdat hij in het donker met hoge snelheid reed, terwijl het wegdek nat was. Verder was hij niet in het bezit van een ontheffing om de tram/busbaan te mogen rijden en was hij goed bekend met de verkeerssituatie ter plaatse. De taxichauffeur had bij nadering van de kruising in kwestie gezien dat er een voetganger ter hoogte van de voetgangersoversteekplaats was, maar heeft zich er bij het oversteken van die kruising niet van vergewist dat die voetganger wilde oversteken. De taxichauffeur heeft hierna niet tijdig en niet voldoende afgeremd waarna hij tegen de voetganger is aangereden en aangebotst waardoor aan deze voetganger zwaar lichamelijk letsel werd toegebracht.

Hoge Raad

In cassatie klaagt het middel over het feit dat bewezen is verklaard dat de taxichauffeur zich roekeloos heeft gedragen, zonder dit nader te motiveren.

De Hoge Raad verwijst in de uitspraak naar haar eerdere rechtspraak en stelt dat in cassatie alleen kan worden onderzocht of de schuld aan een verkeersongeval in de zin van art. 6 WVW uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid. Volgens de Hoge raad komt het daarbij aan op het geheel van de gedragingen van de verdachte, de aard en de ernst daarvan en de overige omstandigheden van het geval. Verder is het zo dat niet reeds uit de ernst van de gevolgen van verkeersgedrag dat in strijd is met één of meer wettelijke gedragsregels in het verkeer, kan worden afgeleid dat sprake is van schuld in vorenbedoelde zin. 

Over de schuldvorm ‘roekeloosheid’ stelt de Hoge Raad dat dit wordt aangemerkt als de zwaarste vorm van het culpose delict en dat de rechter mede daarom moet motiveren waarom er sprake is van roekeloosheid. Volgens de Hoge Raad heeft het Hof niet voldoende gemotiveerd. De door het Hof genoemde omstandigheden dat de verdachte als beroeps(taxi)chauffeur ‘s nachts op een nat wegdek met onbelemmerd zicht met een veel te hoge snelheid en zonder ontheffing heeft gereden op de trambaan, dat de verdachte op de hoogte was van de daar geldende lagere maximumsnelheid en het gevaar van de langere remweg op de tramrails, en voorts dat de verdachte de voetganger heeft gezien maar heeft gedacht dat deze een andere kant op zou gaan en vervolgens die voetganger heeft aangereden, zouden toereikend kunnen zijn voor het oordeel dat de verdachte “zeer, althans aanmerkelijk onoplettend, onvoorzichtig, onachtzaam” heeft gereden, maar zij zijn niet zonder meer toereikend voor het oordeel van het Hof dat de verdachte “roekeloos” in de zin van art. 6 in verbinding met art. 175 WVW 1994 heeft gereden.

M.a.w. de motivering van het Hof schiet tekort. De door het Hof genoemde omstandigheden zouden toereikend kunnen zijn voor het oordeel dat de verdachte "zeer, althans aanmerkelijk onoplettend, onvoorzichtig, onachtzaam" heeft gereden, maar zij zijn niet zonder meer toereikend voor het oordeel van het Hof dat de verdachte "roekeloos" i.d.z.v. art. 6 WVW jo. art. 175 WVW heeft gereden.