Werkcollege week 2 Inleiding Internationaal Publiekrecht

Opdrachten 

1. a. Dit wordt gevormd door een 1. Regelmatige statenpraktijk (usus) en 2. De opvatting dat deze praktijk vereist is op basis van het internationaal recht (opinio iuris) 
   b. In beginsel zijn alle staten gebonden aan het gewoonterecht, zeker wanneer dit een hoger gewoonterecht is, het jus cogens. Wanneer echter een staat van begin af aan heeft verzet tegen een praktijk en dit heeft laten merken heet deze staat een persistent objector en zal deze staat niet gebonden zijn aan de regel van internationaal gewoonterecht. Bij verdragenrecht zijn echter alleen de partijen gebonden 
   C. Bepaling van een norm creërend karakter zodat het beschouwd kan worden als basis voor het vormen van algemene rechtsregel. De gedragingen waar het om gaat moeten niet alleen resulteren in een vaste praktijk, maar ze moeten ook uitgevoerd of nageleefd worden op een manier waaruit blijkt dat er ook de overtuiging is dat op deze manier gehandeld moet worden. 
   D. De Geneva Continental Shelf Convention was geen verdrag van internationaal gewoonterecht, want drie redenen: geldt alleen als staten niets anders hebben afgesproken, dat er mag worden afgeweken als er bijzondere omstandigheden zijn en er kan een voorbehoud aan worden gesteld 
   e. De duur van statenpraktijk is niet van belang bij het ontstaan van gewoonterecht (bijvoorbeeld regels van de ruimte). 
   F. Wijdverspreid, consistent en uniform 
   g. Omdat het ontbreekt van opinio iuris is er geen sprake van gewoonterecht. North Sea Continental Shelf cases -> opinio iuris en urus 2 aparte voorwaarden. Belangrijkste punt is para. 77 -> Voorwaarden van opinio iuris. Gedragingen waar het om gaat moeten niet alleen resulteren in een vaste praktijk maar ze moeten ook uitgevoerd of nageleefd worden op een manier waaruit blijkt dat er ook de overtuiging is dat op deze manier gehandeld moet worden. De frequentie of zelfs het gebruikelijke karakter van de handeling is niet voldoende op zichzelf 

2. a. AVVN (art. 4 lid 2 VN-Handvest --> aanvraag voor lidmaatschap) 
   b. Montevideo Art 1: Bevolking, Territorium, Regering met effectief overheidsgezag, Betrekkingen met staten 
   c. Bevolking en grondgebied is voldaan (ook al is er geschil kan er nog steeds grondgebied zijn). Echter over effectief gezag was een discussiepunt, want Hamas effectief gezag op 40% van de bevolking en de TLO over 60%. Ook over de bevoegdheid voor betrekking met andere staten waren ze het niet eens op grond van Oslo-akkoorden. 
   d. Palestina kreeg een waarnemersstatus 

3. I: De Marshalleilanden hebben een zaak aangespannen voor het Internationaal Gerechtshof tegen de Verenigde Staten, Ruslan, Frankrijk, China, Israël, Noord-Korea, India, Pakistan en Groot-Brittannië. De Marshalleilanden vinden dat deze landen, die kernwapens bezitten, hun verplichtingen uit het non-proliferatieverdrag uit 1968 moeten nakomen en op grond van dat verdrag over moeten gaan tot ontwapening. India, Pakistan, Israël en Noord-Korea zijn geen partij bij dit verdrag 
   Nu is de vraag aan welke twee elementen de ontwapeningsverplichting uit het non-profileratieverdrag moet voldoen wil er sprake zijn van gewoonterecht en wat de gevolgen zijn voor deze 4 landen indien geconcludeerd kan worden dat er sprake is van gewoonterecht 

R: Art. 38 Statuut van het IGH en para. 77 NSCS IGH: wil er sprake zijn van een regel van gewoonterecht dan moet er voldaan zijn aan twee elementen: staten praktijk en opinio iuris.  
Staten praktijk: De staten praktijk dient wijdverspreid, consistent en uniform te zijn. Bovendien is de praktijk van staten wiens belangen specifiek door de regel worden geraakt van belang, para. 73 en 74 NSCS. 
Opinio iuris: Er moet sprake zijn van een rechtsovertuiging. Staten deinen een praktijk te volgen omdat zij van oordeel zijn dat deze praktijk door het internationaal recht worden vereist, para  
77 NSCS IGH 

Wil een verdragsverplichting internationaal gewoonterecht kristalliseren dan moet de verdragsbepaling bovendien een fundamenteel norm creërend karakter hebben, para 72 NSCS 

Ook zonder het verstrijken van een lange periode kan een regel van gewoonterecht ontstaan, para. 73 en 74 NSCS IGH. Gewoonterecht is bindend voor alle staten, para. 71 IGH NSCS 

A: India, Pakistan, Noord-Korea en Israël zijn geen partij bij het non-proliferatieverdrag uit 1968. Dit zou betekenen dat zij ook niet aan de verplichtingen uit dit verdrag zijn gebonden. Tenzij geconcludeerd kan worden dat de verplichting in kwestie een regel van internationaal gewoonterecht omvat. Wil de ontwapeningsverplichting uit het non-proliferatieverdrag gewoonterecht kristalliseren, dan moet de verdragsbepaling bovendien een fundamenteel norm creërend karakter hebben, para 72 NSCS 

Om deze casus is te weinig informatie gegeven om te concluderen of aan de elementen van staten praktijk en opnio iuris is voldaan. Als echter geconcludeerd zou worden dat de ontwapeningsverplichting uit het verdrag een regel van internationaal gewoonterecht is, dan zijn India, Pakistan, Noord-Korea en Israël aan deze verplichting gebonden, ongeacht of zij het verdrag hebben getekend. Tenzij: Persistent objector 

C: Om internationaal gewoonterecht te vormen moet er sprake zijn van staten praktijk en opinio iuris. Indien de verdragsverplichting van het non-proliferatieverdrag internationaal gewoonterecht vormt, dan zijn India, Pakistan, Noord-Korea en Israël heraan gebonden. Tenzij, zij een persistent objector zijn.