Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen de appellante en het college B&W van Zoetermeer. De appellante ontving bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) voor een alleenstaande ouder. Begin 2013 heeft een gemeenteconsulent een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van die verleende bijstand. Zo heeft de consulent o.a. bankafschriften bij appellante opgevraagd. Hieruit is gebleken dat in de maanden oktober en november 2012 enkele keren per kas bedragen op de bankrekening van appellante zijn gestort. Dit is voor het college aanleiding geweest om bij besluit van 7 februari 2013, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 4 juli 2013, de bijstand van appellante over de periode van 1 oktober t/m 30 november 2012 te herzien en de te veel gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van

€ 1.330,- terug te vorderen. Hieraan ligt ten grondslag dat appellante niet heeft voldaan aan de inlichtingenverplichting door de kasstortingen niet te melden. Dit zijn inkomsten die op de bijstand in mindering moeten worden gebracht. De rechtbank heeft het beroep tegen het besluit ongegrond verklaard omdat de appellante niet aannemelijk heeft gemaakt dat de stortingen giften van haar moeder zijn. De appellante is in hoger beroep gegaan.

CRvB

Zoals de Raad eerder heeft overwogen, worden kasstortingen en bijschrijvingen op een bankrekening van een bijstandontvanger in beginsel als in aanmerking te nemen middelen in de zin van art. 31 lid 1 WWB beschouwd. Als deze betalingen een terugkerend of periodiek karakter hebben, door betrokkene kunnen worden aangewend voor de algemeen noodzakelijke bestaanskosten en zien op een periode waarover een beroep op bijstand wordt gedaan, is voorts sprake van inkomsten als bedoeld in artikel 32 lid 1 WWB.

De beroepsgrond van appellante dat het ging om giften van haar moeder en daarom op grond van artikel 31 lid 2 WWB niet tot de middelen gerekend moet worden, slaagt niet. De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellante dit niet objectief en verifieerbaar aannemelijk heeft gemaakt. Appellante heeft volstaan met een verwijzing naar haar bankafschriften met daarop de handgeschreven vermelding - van haarzelf - dat zij de bedragen zelf heeft gestort en dat zij dat geld van haar moeder heeft ontvangen. Hiermee heeft zij niet aannemelijk gemaakt dat de gestorte bedragen van haar moeder afkomstig zijn.

Appellante heeft aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte niet heeft geoordeeld over de in beroep aangevoerde beroepsgrond dat de stortingen tot het vermogen van appellante moeten worden gerekend. Omdat het totale vermogen de grens van het vrij te laten vermogen niet overschrijdt, had het college niet tot herziening van de bijstand over mogen gaan. Deze beroepsgrond slaagt in zoverre dat de rechtbank zich ten onrechte niet heeft uitgelaten over een wezenlijke beroepsgrond van appellante en aldus heeft gehandeld in strijd met art. 8:69 lid 1 Awb. De aangevallen uitspraak moet daarom worden vernietigd voor zover daarbij niet is beslist over dit geschilpunt. De Raad zal de zaak niet naar de rechtbank terugverwijzen en deze beroepsgrond zelf beoordelen.

Deze beroepsgrond slaagt voor het overige niet. Het gaat hier om kasstortingen in de maanden oktober 2012 en november 2012 die lager zijn dan de bijstand van appellante en die een terugkerend karakter hebben. Om die reden zijn deze kasstortingen aan te merken als inkomsten van appellante in die maanden als bedoeld in  artikel 32 lid 1 WWB. Daarom kunnen deze stortingen niet, zoals appellante voorstaat, tot het vermogen worden gerekend.

Concluderend; de beoordeling van de niet door de rechtbank besproken beroepsgrond leidt niet tot gegrondverklaring van het beroep tegen het bestreden besluit. De Raad zal het beroep in zoverre alsnog ongegrond verklaren. De uitspraak moet voor het overige worden bevestigd.