Erven Van Hese/Koninklijke Schelde (HR 28-04-2000, ECLI:NL:HR:2000:AA5635)

Casus

Een werknemer is van 16 maart 1959 tot en met 7 juni 1963 in dienst geweest bij zijn werkgever en is gedurende zijn werkzaamheden blootgesteld aan asbeststof. In 1996 (meer dan 30 jaar na de laatste blootstelling aan asbest) is bij de werknemer de asbestziekte mesothelioom vastgesteld, een vorm van kanker die alleen veroorzaakt kan worden door het inademen van asbest. Op 29 oktober 1996 heeft de werknemer de werkgever aansprakelijk gesteld op grond van art. 7a:1638x (oud) BW. In de onderhavige, door de erven van de inmiddels overleden werknemer jegens de werkgever aangespannen, procedure staat de vraag of de verjaringstermijn van dertig jaren van art. 3:310 lid 2 BW van toepassing is centraal.

Hoge Raad

Op grond van art. 68a lid 1 jo. 73 Ow NBW is art. 3:310 BW en dus de verjaringstermijn van toepassing. Deze termijn heeft een objectief en absoluut karakter. Dat wil echter niet zeggen dat deze termijn op grond van art. 6:2 lid 2 nooit buiten toepassing zou kunnen blijven. Gelet op de rechtszekerheid zal dit echter slechts in uitzonderlijke gevallen gebeuren.

Een zodanig geval kan zich voordoen wanneer onzeker is of de gebeurtenis die de schade kan veroorzaken inderdaad tot schade zal leiden, die onzekerheid zeer lange tijd is blijven bestaan en de schade in die zin naar haar aard verborgen is gebleven dat zij daadwerkelijk is ontstaan en dus pas kon worden geconstateerd nadat de verjaringstermijn was verstreken. Of in gevallen als de onderhavige toepassing van de verjaringstermijn van dertig jaar na de gebeurtenis waarop de aansprakelijkheid berust, inderdaad naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, zal met inachtneming van alle omstandigheden van het concrete geval moeten worden beoordeeld. Bij de beoordeling moet de rechter dan kijken:

1. Of het gaat om vergoeding van vermogensschade dan wel van nadeel dat niet in vermogensschade bestaat en mede in verband daarmee of de gevorderde schadevergoeding ten goede komt aan het slachtoffer zelf, diens nabestaanden dan wel een derde.

2. In hoeverre voor het slachtoffer respectievelijk zijn nabestaanden ter zake van de schade een aanspraak op een uitkering uit anderen hoofde bestaat.

3. De mate waarin de gebeurtenis de aangesprokene kan worden verweten.

4. In hoeverre de aangesprokene reeds vóór het verstrijken van de verjaringstermijn rekening heeft gehouden of had behoren e houden met de mogelijkheid dat hij voor de schade aansprakelijk zou zijn.

5. Of de aangesprokene naar redelijkheid nog de mogelijkheid heeft zich tegen de vordering te verweren.

6. Of de aansprakelijkheid door de verzekering is gedekt.

7. Of na het aan het licht komen van de schade binnen redelijke termijn een aansprakelijkstelling heeft plaatsgevonden en een vordering tot schadevergoeding is ingesteld.