Hof - datum - vindplaats

Hoge Raad (HR) 29/01/2016, ECLI:NL:HR:2016:147, RvdW 2016/221 (Vechtscheiding)

Casus

Partijen zijn gewezen echtgenoten. De man vordert veroordeling van de vrouw tot schadevergoeding omdat zij zowel de totstandkoming van het bindend advies over de afwikkeling van de huwelijk, waaronder de verkoop van de voormalige echtelijke woning, als de uitvoering daarvan langdurig heeft gefrustreerd, als gevolg waarvan de man schade heeft geleden, bestaande in extra (proces)kosten en een verminderde opbrengst van de woning. De vrouw verweert zich door te stellen dat zij, doordat de man tijdens hun huwelijk met een tractor op haar is ingereden, waarvoor hij strafrechtelijk is veroordeeld en zij onder behandeling is geweest, dan wel door de daarop volgende “vechtscheiding”, niet in staat was haar belangen te behartigen. De rechtbank heeft de vordering afgewezen. Het hof heeft de vordering grotendeels toegewezen. In cassatie klaagt de vrouw dat het hof heeft miskend dat voor de toepassing van artikel 6:165 lid 1 BW sprake moet zijn van ‘een als een doen te beschouwen gedraging’ en dat de door het hof vastgestelde weigering van de vrouw niet als een doen in deze zin is te beschouwen.

Hoge Raad

De in artikel 6:165 lid 1 BW voorkomende beperking tot ‘een als een doen te beschouwen gedraging’ moet ruim worden opgevat en is niet beperkt tot actieve handelingen. Slechts gevallen van “zuiver nalaten” vallen buiten het toepassingsbereik ervan. Voor zover het hof de aansprakelijkheid van de vrouw heeft gebaseerd op het feit dat zij op diverse wijzen en tijdstippen heeft nagelaten de vereiste medewerking aan de totstandkoming of de uitvoering van het bindend advies te geven, heeft het hof dat kennelijk niet als een zuiver nalaten in zojuist bedoelde zin opgevat. Het hof heeft het (door hem aldus omschreven) “stelselmatig niet mee willen werken” stelselmatig niet mee willen werken van de vrouw mogen aanmerken als ‘een als een doen te beschouwen gedraging’ in de zin van artikel 6:165 lid 1 BW. Het oordeel van het hof geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

Conclusie

De in artikel 6:165 lid 1 BW voorkomende beperking tot ‘een als een doen te beschouwen gedraging’ moet ruim worden opgevat en is niet beperkt tot actieve handelingen. Slechts gevallen van “zuiver nalaten” vallen buiten het toepassingsbereik ervan.

Extra

Vermeldenswaard is het oordeel omtrent de vergoeding van de kosten van juridische bijstand voor procedures die de man tegen de vrouw heeft moeten voeren in verband met de uitvoering van het bindend advies. De Hoge Raad acht het middel waarin wordt geklaagd dat het oordeel van het hof in strijd is met artikel 241 Rv jo. artikel 6:96 lid 2 BW gegrond. Nu de man niet aan zijn vordering ten grondslag heeft gelegd dat (ook) het procederen zelf als een onrechtmatige daad van de vrouw moet worden aangemerkt, kunnen de kosten van juridische bijstand voor procedures die de man tegen de vrouw heeft moeten voeren in verband met de uitvoering van het bindend advies, slechts ten laste van de vrouw worden gebracht binnen de grenzen van artikel 237-240 Rv en dus ook alleen bij de rechterlijke uitspraak in de desbetreffende procedures.