Carbonati (HvJ 09-09-2004, Zaak C-72/03)

Casus

De gemeente Carrara heeft een belastingheffing ingevoerd op marmer dat op haar grondgebied wordt gewonnen en buiten dit grondgebied wordt gebracht. Deze heffing wordt door de gemeente toegepast en geïnd wanneer het marmer het grondgebied van de gemeente verlaat. De verzoekster in deze zaak is bij de Commissione tributaria provinciale di Massa Carrara opgekomen tegen deze heffing op het moment dat de gemeente Carrara haar over de maand mei 2001 verschuldigde heffing op het marmer had vastgesteld. Omdat de Commissione tributaria provinciale di Massa Carrara van mening was dat de heffing op marmer als een douanerecht of een heffing van gelijke werking als een douanerecht zou kunnen worden aangemerkt, en dat de toepassing van deze heffing de mededinging zou kunnen vervalsen, heeft zij de behandeling van de zaak geschorst en het Hof de volgende prejudiciële vraag voorgelegd: 

Rechtsvraag

De verwijzende rechter wil weten of een heffing zoals deze op marmer, die slechts in één gemeente van één lidstaat en op één soort goederen wordt toegepast - wegens de omstandigheid dat dit marmer de betrokken gemeente verlaat - als een heffing van gelijke werking als een douanerecht moet worden aangemerkt zelfs als het marmer het feitelijke grondgebied van de lidstaat niet verlaat.  

HvJ

De Italiaanse regering en de gemeente Carrara hebben betoogd dat de heffing op marmer zonder onderscheid van toepassing is op het naar andere lidstaten uitgevoerde marmer en op het marmer dat naar andere delen van het Italiaanse grondgebied wordt gebracht. Omdat de nationale regeling niet enkel geldt voor uitvoer gevallen, kan zij niet binnen de werkingssfeer van artikel 23 EG vallen. Het kan hooguit een binnenlandse belasting in de zin van artikel 90 EG zijn. Dit is met het verdrag verenigbaar omdat zij op dezelfde wijze en in hetzelfde stadium van verhandeling wordt toegepast op marmer dat op het Italiaanse grondgebied wordt verwerkt en verhandeld, en op marmer dat naar andere lidstaten wordt uitgevoerd. Aldus de verdediging. Het Hof geeft dan echter aan dat het kan zijn dat iets wordt aangemerkt als binnenlandse belasting zoals in artikel 90 EG indien hij deel uitmaakt van een algemeen stelsel van binnenlandse belastingen waardoor groepen producten stelselmatig worden getroffen volgens objectieve, onafhankelijk van de oorsprong of de bestemming van het product toegepaste criteria. In deze zaak echter wordt de heffing toegepast op marmer van de gemeente Carrara zodra het de gemeentegrenzen overschrijdt. Het feit dat de belasting doet ontstaan, is dus het overschrijden van de gemeentegrenzen. Het binnen de gemeente Carrara gebruikte marmer is van de heffing vrijgesteld, juist wegens deze lokale bestemming en niet op grond van objectieve criteria die ook zouden kunnen worden toegepast op marmer dat het grondgebied van de gemeente heeft verlaten. Wegens het voorgaande kan deze heffing niet worden aangemerkt als binnenlandse belasting. Dit houdt in dat een aan het gewicht van het marmer gerelateerde heffing, die slechts in één gemeente van één lidstaat en met betrekking tot één soort goederen wordt toegepast wegens het feit dat deze goederen het grondgebied van de gemeente verlaten, een heffing van gelijke werking als een uitvoerrecht in de zin van artikel 23 EG is, ook al wordt zij ook toegepast op goederen waarvan de eindbestemming binnen het grondgebied van die lidstaat is gelegen.