Gynaecoloog (HR 23-11-2012, NJ 2012, 669)

Casus

Deze zaak betreft de vraag naar de aansprakelijkheid van de gynaecoloog die op 16 december 1993 de leiding had bij de bevalling van de moeder van betrokkene 3 voor het hersenletsel dat betrokkene 3 rond haar geboorte heeft opgelopen. De volgende feiten hebben zich voorgedaan. Op 16 september 1993 uur is de moeder met weeën opgenomen in het Kennemer Gasthuis. Er is een CTG van de foetus gemaakt, dat geen bijzonderheden toonde. Daarna werd in verband met pijnklachten een infuus ingebracht, waarlangs epidurale anesthesie werd toegepast. Toen bleek dat de epiduraal niet werkte. Vervolgens braken de vliezen, waarbij bleek dat het vruchtwater vers meconium bevatte en vanaf dat moment heeft door middel van een schedelelektrode CTG- bewaking van de hartslag van de foetus plaatsgevonden. Uit de CTG bleek een extreem lage pH- waarde. Betrokkene 3 is door middel van een tangverlossing geboren. Na de geboorte zijn bij betrokkene 3 de volgende afwijkingen vastgesteld: psychomotore retardie, schouderdystocie en Erbse parese links. De ouders vorderen in dit geding veroordeling van de gynaecoloog tot vergoeding van materiële en immateriële schade.

Rechtbank

Bij eindvonnis heeft de rechtbank geoordeeld dat er een oorzakelijk verband bestaat tussen de antenatale asfyxie, de symptomatische hypoglycaemie en de huidige toestand van betrokkene 3. Daarmee oordeelde de rechtbank dat het verlangde tegenbewijs niet is geleverd en dat derhalve bewezen is dat de huidige toestand van [betrokkene 3] het gevolg is van de beroepsfout van de gynaecoloog. De rechtbank heeft de vordering op die grond toegewezen, waarna hoger beroep is ingesteld.

Hoge Raad

Het eerste onderdeel van het middel betoogt dat het hof ten onrechte heeft overwogen dat hier sprake is van een door de gynaecoloog overtreden specifieke norm, zoals vereist is voor de toepassing van de omkeringsregel. geen van de partijen heeft het standpunt ingenomen dat de norm deze beperkte strekking heeft zodat het hof, door aldus te oordelen, buiten de grenzen van de rechtsstrijd tussen partijen is getreden. Het tweede onderdeel behelst onder meer de rechtsklacht dat het hof ten onrechte oordeelt dat het geen geldend recht is om voor de toepassing van de omkeringsregel de eis te stellen dat de kans op verwezenlijking van het (door de normovertreding in het leven geroepen) specifieke gevaar aanmerkelijk moet zijn vergroot. Ingevolge vaste rechtspraak strekt de omkeringsregel ertoe dat in bepaalde gevallen een uitzondering wordt gemaakt op de hoofdregel van art. 150 Rv in dier voege dat het bestaan van causaal verband (in de zin van conditio sine qua non-verband) tussen een onrechtmatige daad of tekortkoming en het ontstaan van de schade wordt aangenomen, tenzij degene die wordt aangesproken bewijst - waarvoor in het kader van het hier te leveren tegenbewijs voldoende is: aannemelijk maakt - dat de bedoelde schade ook zonder die gedraging of tekortkoming zou zijn ontstaan. Gelet op het voorgaande heeft het hof terecht geoordeeld dat de voorwaarde dat het specifieke gevaar aanmerkelijk moet zijn vergroot, geen geldend recht is. De klacht stuit daarop af. De overige klachten van het middel kunnen evenmin tot cassatie leiden en de Hoge Raad verwerpt het beroep.