Altmark (HvJ 24-07-2003, zaak C-280/00)

Casus

Deze zaak betreft een verwijzing naar het Hof van Justitie krachtens artikel 234 EG van het Bundesverwaltungsgericht (Duitsland) om een ​​prejudiciële beslissing te nemen in het aldaar aanhangig geding tussen Altmark Trans GmbH, Regierungspräsidium Magdeburg en Nahverkehrsgesellschaft Altmark GmbH, de derde partij is: Oberbundesanwalt beim Bundesverwaltungsgericht.Prejudiciële beslissing

Rechtsvraag

Het Bundesverwaltungsgericht stelde de volgende vraag aan het Hof voor een ​​prejudiciële beslissing: Sluiten de artikelen [77 en 92 van het EG-Verdrag], gelezen in samenhang met Verordening ( EEG ) nr. 1191/69, zoals gewijzigd bij Verordening ( EEG ) nr. 1893 / 91, de toepassing uit, van een nationale bepaling die vergunningen voor lijndiensten maakt in het openbaar vervoer met betrekking tot diensten die noodzakelijkerwijs afhankelijk zijn van overheidssubsidies zijn staan ​​zonder de afdelingen II , III en IV van deze verordening in acht te nemen?

HvJ

De verordening (EEG) nr. 1191/ 69 betreffende het optreden van de lidstaten ten aanzien van verplichtingen die liggen bij het concept van de openbare dienst m.b.t het vervoer per spoor, over de weg en over de binnenwateren, zoals gewijzigd bij Verordening ( EEG ) nr. 1893/91 , en meer in het bijzonder de tweede alinea van artikel 1(1) daarvan, moet aldus worden uitgelegd als dat een lidstaat wordt toegestaan de verordening niet toe te passen op de werking van de stedelijke, voorstedelijke en regionale lijndiensten die noodzakelijkerwijs afhankelijk zijn van overheidssubsidies, en de toepassing ervan te beperken tot gevallen waarbij het verlenen van een toereikende vervoersvoorziening anders niet mogelijk is, op voorwaarde dat het rechtszekerheidsbeginsel naar behoren wordt nageleefd.De voorwaarde voor de toepassing van artikel 87(1) EG) dat de steun zodanig moet zijn dat de beïnvloeding van de handel niet afhangt van de plaatselijke of regionale aard van de geleverde vervoersdiensten of van de omvang van het gebied van de betrokken activiteit. Toch vallen overheidssubsidies bedoeld voor de werking van de stedelijke, voorstedelijke en regionalelijndiensten evenwel niet onder deze bepaling voorzover dergelijke subsidies worden beschouwt als compensatie voor de prestaties die de begunstigde ondernemingen hebben verricht voor de uitvoering van overheidsverplichtingen. De nationale rechter moet nagaan of aan de volgende voorwaarden wordt voldaan :

• de begunstigde onderneming is eigenlijk nodig om overheidsverplichtingen uit te voeren en deze verplichtingen zijn duidelijk gedefinieerd ;

• zijn de parameters op basis waarvan de compensatie wordt berekend , vooraf op objectieve en transparante wijze gevestigd ;

• strekt de compensatie niet tot het dekken alle of een deel van de kosten van de uitvoering van de overheidsverplichtingen;

• wanneer een onderneming die overheidsverplichtingen uit moet voeren niet in een openbare aanbestedingsprocedure is gekozen, wordt de noodzakelijke compensatie bepaald op basis van een analyse van de kosten die een gemiddelde onderneming zou hebben wanneer deze goed beheerd wordt en degelijk voorzien is van middelen om aan de overheidsverplichtingen te voldoen, rekening houdend met de opbrengsten alsmede met de redelijke winst die voortvloeien uit de uitoefening van deze verplichtingen .

Artikel 77 van het EG-Verdrag (thans artikel 73 EG) kan niet worden toegepast op overheidssubsidies die compensatie zijn van de extra kosten die zijn verbonden aan van de uitvoering van overheidsverplichtingen, zonder rekening te houden met verordening nr. 1191/69 , zoals gewijzigd bij verordening nr.1893/91.